Nicht Fien die voor de kraamtijd van haar zus naar Canada was gegaan, en volgens mijn moeder ineens terug kwam met een kinderwens. Een oudste zus; spontaan voor het eerst zwanger als de jongste zus haar eerste heeft gebaard. Elke vrouw die aan een tweede zwangerschap begint: Ik heb ze nooit begrepen. Dat je één keer, als jonge twintiger die pil aan de kant gooit, en botergeil met je vriendje in bed stapt om een kindje te maken: Soi. We doen allemaal wel eens dol. Dat je als man de behoefte hebt om je voort te planten, en je zo’n zwangerschap en bevalling nog wel iets fascinerends vindt hebben. Kan ik ook inkomen. Jullie lezen tenslotte ook manga strips. Maar dat je als vrouw, je zwangerschap instapt met gevoelens anywhere short van doodsangst, je de medische en spirituele risico’s van een bevalling niet ergens rankt in de categorie “gang-rape in Ghana”? You lost me there. Postnatale depressie, ik geloof er niet in. Post traumatische stress stoornis, lijkt mij een nauwkeurigere diagnose. En de chronische stress moet dan nog beginnen. 18 jaar lang.
Natuurlijk
Het meest gehoorde argument om zwangerschappen, bevallingen, en psychotisch slaaptekort toch vooral door een roze bril te blijven zien is dat het natuurlijk zou zijn. Daar ben ik het helemaal mee eens. Zoals heroïne ook natuurlijk is. En tbc. En een procentje of 20 uitval in het kraambed. Zoals sterven op het moment dat je kinderen voor zichzelf kunnen zorgen ook natuurlijk is, want vanuit de natuur gezien ben je namelijk overbodig geworden. Allemaal heel natuurlijk. Je man die zijn zaad over vreemde akkers laat lopen. Ingewisseld worden voor een jonger wifey. Het is allemaal zo natuurlijk. Maar maakt het dat ok? De natuur is gericht op overleven van de soort. En met 7 miljard mensen op de wereld, zal het de natuur worst zijn of er een vrouw meer of minder in het kraambed sterft. Of haar polsen doorsnijdt in het kinderbad. De natuur kan dat wel lijen. Jouw roze bril niet.
De mythe van het moederschap
Een blozende vrouw, wat rond om de heupen, die haar dinsdagavond groep zwangerschapsyoga overhaalt toch vooral thuis te bevallen. Zelf heeft ze ook thuis gebaarde kinderen, in een mantra en een zucht op de wereld gezet. “Wees ontspannen en heb vertrouwen,” drukt ze haar jonge toehoorders op het hart. Als de dames vertrekken klinken de superlatieven over borstvoeding nog na in hun hoofd. Niemand heeft het woord orgastisch in de mond genomen, maar allen vertrekken ze even opgewonden.
Wake up! Wie vrouwen kent die zijn bevallen weet dat er relaxte vrouwen zijn met 30 uur puffen en een totaal ruptuur. En neurotica’s die met een thuisbevalling van 4 uurtjes hooguit even de douche schoon moeten maken. Die roze wolk waar vrouwen dus opgejaagd worden, dat als ze de innerlijke rust zijn het baby-nirvana op hun wacht, bestaat helemaal niet. Sommige vrouwen krijgen een roze wolk van God, het Universum of Sinterklaas. Anderen een zwarte tsunami. En voor de nasleep van de bevalling, de gezondheid van hun kind, en de overlevingskans van het huwelijk geldt min of meer hetzelfde. Begin maar vast met bidden.
Blij kinder-vrij
Ik was uitgerekend maar mijn buik was nog aan de kleine kant, iedereen zei dat ik zou bevallen. Ik verlangde ernaar dat het al zover was. Die grens, ergens tussen dood en leven. Tussen opengescheurd of opengesneden. Het zou een zoon zijn. Hij zou van mij zijn. Een vader was er niet.
Mijn kat gaf mij kopjes en wekte mij uit de droom. De onheilspellende opwinding van mijn naderende bevalling ebde weg, en maakte plaats voor een rozige gelukzaligheid. Ik staarde in de ronde gespikkelde ogen van mijn kater. Jammer dat nooit iemand zou aannemen hoe fijn het is om geen kinderen te hebben. Mijn roze wolk duurt mijn hele leven lang.