Categoriearchief: Nederlandse berichten

Mr. Bigs

This is a Dutch blogpost-
for all erotic stories on Mr Big that followed check here

Ik heb een nieuwe vriendin op Twitter. Ze heet Thessa, heeft een Mr. Big, en blogt al 14 afleveringen vurig over hem.
Net als ik dus. Alleen heb ik al drie boeken vol en heb ik evenveel Mister Bigs, maar ik ben dan ook een halve generatie ouder. En zoveel is dat niet, drie biggies. Deze sub-species of men is namelijk altijd onbereikbaar en onbeschikbaar, en soms valt er eentje af. Aan drie zit je al snel.

Wie is Mister Big?

Mister Big (not his real name) is een personage uit Sex and the City, waar columniste Carry al in de pilot tegenop botst. Een goedgeklede man in pak, waarvan ze toen nog niet wist dat het Mr. Big was, raapt behulpzaam de inhoud van haar handtas van het trottoir.
S01 E01 featuring extra dunne condooms met reservoir
In film termen heet dat de meet cute.
Mr Big is 6 seizoenen en twee speelfilms lang haar voornaamste love interest. Er zijn natuurlijk andere mannen, degelijke exemplaren die kunnen klussen en een hond hebben, you know the type. Maar wie ook maar iets van vrouwen begrijpt weet: dat gaat hem niet worden. Wie eenmaal een Mr Big heeft, is voor eeuwig verpest.
Het enige dat je kunt doen is een andere Mr Big zoeken. Voor erna of voor ernaast. Maar het type wordt je default waar je eeuwig naar verlangt. Gelukkig maar, want zo blijven er meer betrouwbare mannen over voor de vrouwen die dat nodig hebben. Om kindjes mee te maken of een ander project waarbij je niet meer rucksichtsloss met je tijd, geld en emoties kunt smijten. Een Mr. Big is een luxe product, dat slechts weinigen zich kunnen veroorloven.

Nathan

Nathan

Mijn eerste Mr. Big heette Nathan. Hij was eigenlijk te jong om een Mr. Big te zijn. Toen mijn beste vriendin voor t eerst over haar vreemdgaande collega vertelde dacht ik dan ook dat t over een gladde veertiger met een buikje en een naderende midlife crisis ging. Dom dom dom. Om te beginnen hebben Mr Bigs nooit buikjes, en zeker geen minderwaardigheidscomplex of andere psychische zwakheden. De players van deze aardbol zijn na hun geboorte allemaal te bad gegaan in de pot met ezelinnenmelk, honing en narcisme (waarschijnlijk had ik daar mijn eerste meet cute al), wat hun een leven lang beschermt tegen kritiek en zelfreflectie.
En Nathan had meer.
Zijn jonge 1 meter 90 leek op dat van de David van Michelangelo, zijn stem dartelde in vlotte one liners, en met gevoel voor drama vroeg hij toestemming voor hij je voor t eerst zoende, uitkleedde, en binnendrong. Hoewel ik moet toegeven dat hij de laatste grens nooit heeft beslecht. Mijn hart had ik niet onder controle, maar fysiek kon ik paal en perk stellen. Ondanks mijn grotendeels onbetreden perkje had ik niet gedacht ooit over Nathan heen te komen. Tot ik erachter kwam dat mijn beste vriendin al een half jaar met hem sliep, ik direct beide relaties met wortel en tak verwijderde en de resten ritueel verbrandde.

Mr. Big

Mr. Big

Mijn tweede Mr. Big ga ik gewoon maar zo noemen. Iedere zelfrespecterende meisjes blogger lijkt er één te hebben dus ik kan niet achter blijven. Deze Mr Big voldoet aan alle kenmerken: charmante veertiger, hoog opgeleid, goedgekleed, sportschool en uiteraard: onbereikbaar. En ondanks dat ik ook hier precies wist wat voor onbetrouwbaar vlees ik in de kuip had, was ik totaal weerloos. Wat een vette tegenvaller! Ik was na Nathan immers al jaren Mr.Big vrij. Natuurlijk, er was een grote neger S. die mij na één nacht en alle sterren van de hemel liet vallen als yesterday’s news. Met replies zonder aanhef of groet. En daarom telt hij dus niet. Een echte Mr. Big beëindigt zelden relaties met minnaressen, en al helemaal niet op die manier. En ironisch genoeg zijn echte Mr Bigs tegenover hun veroveringen ook volkomen eerlijk dat ze vreemd gaan. Dat hoort bij t spel van de verovering: dat je er bewust voor kiest met hun bezette lijf naar bed te gaan. Een vrouw in onwetendheid laten over je status en achteraf superkut reageren omdat zij teveel verwacht – dat is beneden de waardigheid van een Mr. Big. Overigens viel bij mij pas na een jaar het kwartje: was S. niet gewoon vreemd gegaan indertijd? Ik checkte zijn social media en kwam erachter dat hij inderdaad een relatie had gehad en karmisch zo zwaar te grazen was genomen dat hij het ternauwernood had overleefd. Zijn verdiende loon.

Dus in mijn Big vrije jaren waren er heus wel foute mannen. Die S. dus, maar bijvoorbeeld ook een minnaar die mij belazerde. Saillant detail: zijn pik proefde niet meer lekker toen hij begon te schuinsmarcheren. Dat was niet de reden dat ik er een punt achter zette, maar het heeft zeker niet geholpen.

Natuurlijk was ik apetrots dat ik sinds Nathan Gate de emotionele sluizen onder controle had. Als mijn hart al openging dan was t bij een man die er behoedzaam mee omging, en het weer zachtjes terugstopte en toedekte als hij er niets mee kon. Ik was inmiddels vijf jaar Biggie clean. Dus toen ik mijn nieuwe Mr. Big ontmoette dacht ik dat t zo n vaart niet zou lopen. Maar net als met andere verslavingen: je komt er nooit helemaal van af.
Eén onverwachte zoen en ik zakte door mijn benen. Twee weken begripvolle emails en ik ging voor de bijl. En vijf schattige bijnamen en ongeveer even zoveel seksuele handelingen later kon ik t alleen nog over hem hebben. Inmiddels ben ik zo verslaafd dat ik leef op gele vla, holle beloftes en mij iedere dag voorneem te stoppen.
Wat uiteraard nooit gaat lukken.
Tenzij…. tenzij met hulp van mijn derde Mr. Big. Degene die ik ongemoeid zou laten. Waar ik afgelopen zomer afscheid van heb genomen na 7 jaar smachten en schrijven en nog wat meer kwijlen op t idee dat hij en ik…
my only hope.
Mijn enige kans deze gierende verslaving aan Mr. Big te overwinnen, is door het wapen in te zetten, waarvan ik hoopte dat ik het nooit meer nodig zou hebben. Mijn enige kans, is Benjamin.

Benjamin

Benjamin

Wanneer het precies begon, de terugkerende herinnering aan 1991 die veranderde in een muze en tot slot in een obsessie? Ik weet het niet. Maar wat niet geholpen zal hebben is dat ik in 2004 een vrouw tegenkwam die mij vertelde over haar jeugdliefde. Ze was alles wat ik one day hoopte te zijn: een stralend gelukkige kinderloze yogadocent in her forties. En sinds een half jaar had ze ook alle reden om iedere dag misselijk van geluk de wereld tegemoet te treden: haar jeugdliefde was bij haar teruggekomen.
Jaren had ze naar hem verlangd. Ze wist inmiddels dat hij getrouwd was, kinderen ook, en ze hadden het contact kort en zakelijk gehouden omdat ze geen van beide zijn leven overhoop wilden trekken. Maar waar hij ontspannen door leek te gaan met zijn leven, was het ’t hare gaan beheersen. Na jaren van stil en uiteindelijk openlijk verlangen had ze het advies van haar goedwillende omgeving ter harte genomen: laat ’t los. Nou weten we allemaal wat er gebeurt als je iets loslaat right? Dan staat t op je stoep. Bij haar was t letterlijk toen hij zich ineens bij haar meldde. Gescheiden, de hele mikmak. ’t Was alles waar ze ooit van had gedroomd.
Einde.
Of in mijn geval: nieuw begin.
Na dit voorval zou ik nog twee jaar in mijn relatie blijven, er een punt achter zetten, waarna ik herinneringen aan Benjamin zou krijgen. Ik zou over hem gaan schrijven, hem opsporen en mailen. En ik zou erachter komen dat hij getrouwd was en samen zouden we tot de conclusie komen dat we zijn leven niet overhoop gingen trekken. En dat zouden we ook niet doen. Ik schreef gewoon een blogje extra voor een jaartje of 7. Tot afgelopen zomer. Ik had inmiddels drie boeken vol en het was welletjes.

Ik plande een korte vakantie naar zijn land en vroeg hem ruim van tevoren om een ontmoeting. Sinds mijn Brad Pitt verslaving (die duurde tot de dag dag ik hem aanraakte, en hij mij) wist ik dat verlangens in de realiteit moesten worden ingelost. Dus hup Benjamin, laat je zien. Maar daar had Benjamin helemaal geen zin in. Of misschien had hij wel zin, maar aangezien hij minstens evenveel kon verliezen als winnen, sloeg het schaaltje door naar de behoudende kant. Een dag voor ik naar huis ging kreeg ik een afwijzing. Een goed geformuleerde, liefdevolle afwijzing, maar toch. Ik had meer grip gehad op Hollywoods grootste filmster dan op mijn eigen jeugdliefde.

Het was tijd voor plan B: ik richtte mij op drie te publiceren boeken waar ik als pure coping (of wellicht wraak…) direct de derde Het Boek Benjamin doopte. Voor 2015 laste ik een blogging sabbatical in, in de optimistische veronderstelling dat ik de tijd die ik normaal verspil aan blogposts zoals deze, aan mijn drie boeken zou wijden. En ik gaf de liefde op. Ik las t ook ergens: zoek niet meer naar liefde en hij zal zo voor je staan. En inderdaad. 48 Uur nadat ik de liefde had opgegeven zat ik met Mr. Big waarvan ik toen nog niet wist dat t Mr.Big was, aan de oliebollen over seks speeltjes te praten. Hij was mijn type niet, en alsof ik dit wilde bezweren vertrouwde ik hem de seksgeheimen toe die alleen mijn gay best friend mocht weten.
“Wat dacht je van een glazen dildo?” zei hij behulpzaam. “Dat is ook lekker koud.”
Ik dacht aan de extra dunne condooms met reservoir die ik in mijn handtas had en realiseerde mij:
in film termen is dit de meet cute. En hier is nu al geen keren meer aan.

De Grens

Soms de warmte van zijn mond nog vers

op mijn net gekuste lippen.

Of masseerde hij mijn borsten

Bij mijn onbeschermde hart.

Als plots de alcohol in zijn adem

Me stokte

De geur van wiet me zacht ontwaakte

Uit mijn roes van kortdurend geluk

“Nee,” bracht ik uit. “Als je nuchter bent, misschien”

Je kilheid, risico’s

De leugens van veelwijverij

ik had ze je allemaal vergeven

Maar hier ligt echt de grens bij mij.

Ik heb er nooit één terug gezien.

nawoord: 19 april 2014
Woelend in een oud archief vond ik dit gedicht.
Ik weet niet wie het geschreven heeft.
Gezien de strekking, misschien ikzelf wel.

Hollandse Pot: de 16 mooiste mannen van de Lage Landen

Manuel Broekman en Geza Weisz mixen goed. Eerstvolgende Klassenfeest 21 februari '14 Amsterdam.

Wat je ver haalt is lekker.
We rekenen op de kracht van de Italiaanse keuken, en de elegantie van de Franse, voor een diner dat de smaakpapillen bespeelt, de lust opwekt, genotsvolle kreuntjes ontlokt en bevredigt zonder ons met het holle-bolle-Gijs gevoel van de stamppot zuurkool met rookworst op te zadelen.
We houden het graag beschaafd.
En lekker.
Maar vooral beschaafd.
Graziano Pelle. Maar dan op een toastje.
Een bruschetta met knoflookolie, pomodori, vers basilicumblad en buffelmozzarella.
Zulke mannen dus.

Als bijdrage aan de Mooie Hollandse Mannen discussie die de afgelopen 48 uur op internet woedt, heb ik een menukaart opgesteld van beschaafde, lekkere mannen, met hier en daar een exotisch tintje.

Mocht je smaak er niet bijstaan, dan kun je ook vragen om Dennis Storm, Egbert-Jan Weeber, Daan Schuurmans, Michiel Huisman en Frederik Brom.

Dave Roelvink is te boeken via Ulla Models (where else?)

Amuse van t huis:
prikkelt de smaakpapillen
Dave Roelvink

Maarten Heijmans in Ramses, v.a. zaterdag 11 januari '14 NL 2

Voorgerechten:
ook verkrijgbaar als hoofdgerecht

Manuel Broekman
Geza Weisz
Maarten Heijmans

Mano Bouzamour zat naast een groep vrouwen die de noodzaak van een lustpil moesten bespreken. Surrealistisch.

Johan Fretz tourt met De Gebroeders Fretz o.a. 5 April Kleine Komedie Amsterdam.

Hoofdgerechten:
veelzijdig, uitgesproken en vullend

Rutger Hauer
Hans Teeuwen
Johan Fretz
Mano Bouzamour

Jesse en Kay van band Valerius. De Cosmopolitan redacteur die dit heeft geregeld verdient een Giga Kerst Bonus.

Nagerechten:
onweerstaanbaar

Jesse Nambiar
Umberto Tan

Aan tafel!

Dit artikel is geschreven voor de website Aicha Qandisha.
onderschrift:
@LSHarteveld schrijft onbeschaafd veel over mooie mannen op www.lsharteveld.nl

Pandajaar

“Wat een rare soep heb jij,” inspecteer ik de kom die naast mijn puntzak frieten staat.
Louka kijkt verlekkerd naar de dikke brei met halve erwten. “Fantastisch he? Niet die gladde troep.”
Al maanden nemen we elkaar mee naar onze favoriete hang-outs. Louka weet inmiddels waar ze de beste bitterballen serveren, en ik waar alle afgestudeerden flirten. Louka is verliefd geworden op de kater van mijn koffiebar, en ik op het fotomodel van zijn koffiehuisje. Een pandajaar is een jaar waarin je geen seks hebt, en Louka is mijn panda vriend. Totdat ik mij, zo waarschuwde Louka “weer ieder weekend door negers laat nemen”.
“Wanneer loopt je panda jaar af?” informeert Louka.
“Negen maart. Ik ben er ook wel aan toe moet ik zeggen.”
“Je hebt inmiddels ook je doel bereikt.”

Valentino vergeten. Done. Benjamin vergeten. Check. En sinds Louka mij erop heeft gewezen dat ik vriendelijke begripvolle mannen, nog niet half zo geil zou vinden, is ook Het Raadsel opgelost waarom de meest vluchtgevaarlijke, bindingsangstige exemplaren in mijn bed terecht zijn gekomen. Of waarom het met de lieverdjes niet werkte.
“Ik heb trouwens nog een reden bedacht waarom ik geen relaties meer heb: Marieke.”

Marieke, mijn grote sterke BFF, een jonge vrouw met een baan in de wetenschap, die ik echter vooral roem om haar stevige armpjes waar ik graag mee knuffel. Ik verzorg haar als ze bij mij slaapt, en zij houdt van mijn katers als “mama een weekend weg is”. We hebben een eigen wereld, een eigen taal, en mijn familie noemt ons bij onze fantasienamen.
“Ik hou onvoorwaardelijk van haar. Van Marieke en van de katten.”
“Je hartje zit vol.”
“Precies. Alleen zuidelijker, daar is wel ruimte.”

Louka krijgt een berichtje. Een meisje wil haar Grieks op hem oefenen.
“Bofferd. Schrijf haar maar terug dat die behoefte geheel wederzijds is.”

We rekenen af en hij bekijkt mijn boodschappenlijstje.
“Hoeslaken? Ik moet nog een nieuw dekbed. En uit interesse – waar koop je zo’n blocnote?”
Het is een roze papiertje met een print van poëzieplaatjes.
“Al het beddengoed is in de aanbieding. Zullen we samen naar de Hema gaan?”
De natte sneeuw snijdt in ons gezicht, maar we weigeren voor die honderd meter een muts op te zetten.

Na een paar minuten Hema staat Louka weer naast me, vier-seizoenen dekbed onder de arm. Ik bestudeer lege vakken.
“Roze….” tik ik de pakketten af. “Alleen eenpersoons. Rood. Alleen eenpersoons. En deze set hebben ze sowieso alleen voor kinderen.”
“Dat is toch veels te lief voor jou,” reikt hij mij een blauw hoeslaken aan in de goede maat.
“Ik hou van lief,” verzucht ik. “Maar in maart ga ik mij gedragen als de hoer van Babylon. Iedereen denkt ’t toch al.”
“Precies. Own the part.”

“Zijn we onze date toch nog tussen de lakens geëindigd,” concludeert Louka op de roltrap.
“We doen wie het ’t eerste vies heeft!” roep ik iets te enthousiast. De tegenliggers kijken verstoord naar mij. “Als ik win, is het wel ’t einde van de vriendschap. Echt jammer.”
“Ik heb gezegd negers. Meervoud. En ’t moet wel for real zijn. Ik wil geen verhalen over iets dat de eerste de beste Griek ook nog wel klaar zou spelen.”

Buiten piept zijn telefoon. Het meisje vond het een leuk grapje.

De Junta

Eerder blog in deze serie: de reunie

Famke vindt me bij de kalenders.
“Deze is wel leuk niet?” wapper ik met een Loesje week kalender, “Ik hou altijd alles bij, met jongens enzo.”
“Loesje? Dat is hyper aseksueel.” Famke trekt een onsmakelijk gezicht.
“Ik wil eigenlijk weer een Pluk kalender,” beken ik. “Pluk van de Petteflet. Zeker nog erger.”
“Pluk is in elk geval een jongetje.”
Onderweg van het station naar ons café geeft ze toe dat het ook wel iets voor haar is, een jongenskalender.
“Ik bedacht gisteren nog dat er maar één man was in 2012. Maar toen bleek dat ik allemaal kansloze kerels was vergeten. Dat zou mij met zo’n kalender niet overkomen. Weet jij trouwens hoe die jongen heette?”
“Je 22 jarige? Hoe zou ik dat moeten weten. Heb je hem niet meer gesproken?”
“Als ik de naam niet weet? Hoe sms je dan? Hoi. Komma.”

Geheel in lijn met mijn nieuwe dieet, waar ik mij sinds 1 januari met religieus fanatisme op heb gestort, gun ik mijzelf 1 wijn.
“Dieet?” informeert Famke, als de ober mijn tosti brengt. De kaas druipt tussen de boterhammen uit.
“Alles waar geen 13 oliebollen inpassen is voor mij een dieet.”
“Oh. Ik rook gewoon nog steeds.”

In onze studietijd walmden we ons studentenhuis blauw. Ik stopte halverwege mijn twenties, maar Famke liet de sigaretten alleen staan in de jaren van haar aan-uit-knipperlicht-wat-een-lul – laat ik hem David noemen. In plaats van David een laatste klap in zijn gezicht te gegeven, stak ze weer een sigaret op.
“Ik kwam David laatst tegen en reageerde net zo dramatisch als jij met Valentino. Ik vroeg bijna Met hoeveel vrouwen op dit feest ben je naar bed geweest? Bijna. Met hoeveel ontglipte al.”

“Valentino is finito. Net als Benjamin. Ik ben over ze heen, sinds – ”
Laat ik hem Rafael noemen.
Sinds oktober ben ik verliefd op Rafael van tv, die mijn emotionele huishouding flink heeft opschoond.
“Met wortel en tak uitgeroeid echt. Ik heb geen gevoelens meer voor Ben en Faalentino.”

Famke, die elk seizoen en elke feestdag wel een herinnering aan David koestert, overweegt ook op therapeutische basis verliefd te worden op Rafael.
“Hij schrijft toch? Dat doet het altijd wel goed bij mij. En het is een knappe man. Zo’n beroemdheid is ook lekker onbereikbaar.”
“Precies. En Rafael heeft bovendien een vriendin.”
“Wat? Verdomme, daar begin ik niet aan hoor. Heeft hij geen broer?”
“Nee. Wel een vriend. Die heeft het met half Amsterdam gedaan.”
Famke Googlet – laat ik hem Bas noemen – en klakt goedkeurend met haar tong.
“Zou Bas op ouder vallen?”
Ik verzeker haar dat Bas ongetwijfeld een zeer brede smaak heeft.

“Ik heb laatst ook iets gehad met een barkeeper, Sasha,” voer ik het aantal name dropping incidents nog verder op. “Hemel op aarde, net als Jonathan en Nathan. En niks meer van gehoord. ”
“Ook een cheater dus….” concludeert Famke.
Om Jonathan heb ik tot twee keer toe jaren getreurd, en voor Nathan heb ik mij door een existentiële crisis gesleept, waar iedere vrouw boven de 15 zich kapot voor zou schamen.
“En geen traan om Sasha gelaten,” poch ik. “Knap hè?”
Famke knikt en veegt mijmerend over haar tablet.
“Rafael is net Teflon, niets blijft meer plakken. Ik hoop dat Bas ook zo is.”

Wachten op Arie Boomsma

Ik ben heel voorspelbaar. Schotel mij een mooie donkere jongen voor, liefst met hese zachte stem, en ik rol spontaan op mijn rug met al mijn cougar pootjes kraaiend door de lucht. Dat kan Taylor Lautner zijn. Of Geza Weisz. Jesse Nambiar. Luke Pasqualino. Maar ik kan ook 15 mannen noemen die geen 21 zijn, en soms zelfs (de horror) blank, echter allemaal namen die jullie net zo min iets zouden zeggen. Nou vooruit – Brad Pitt, Lenny Kravitz en Denzel Washington.

Het Handboek voor de liefdespanter is niet bedoeld om mijn vrij voorspelbare reactie op het elite corps van het mannelijk ras te verklaren. “Tenzij je het uiterlijk hebt van Arie Boomsma…” begint zo’n alinea dan. Want wie het zo getroffen heeft, kan wel een potje breken bij de vrouwtjes. Een seksschandaaltje hier en daar. Een foei-lelijk karakter. Een drugsverslaving die als oorlogswond wordt geëtaleerd. Het wordt meneer allemaal vergeven. Nee, dit boek is “een succesgids voor de kansloze casanova” zoals de ondertitel aangeeft. De self-made man op het gebied van de liefde. En die blijk ik ook te kennen, want Jan Heemskerk, jaren de baas bij het grootste mannenblad van Nederland, heeft zich vanaf de logge, slecht geklede achterhoede opgewerkt tot de pussy magnets van de apenrots.

Me and Jan Heemskerk. Laten we daar even duidelijk over zijn, voor er verhalen komen. Het is een man waarvan ik mij altijd heb afgevraagd hoe het komt dat ik hem aantrekkelijk vind. Aangezien Jody Bernal er twee keer lang en breed inpast, valt Jan af als “mijn type”. En blank en blond en groene ogen…. Jan doet mij nog het meest denken aan mijn vriend Hagrid, een polygame zwartbaardige zeerover met een levende harem. Elke keer als ik bij ons afscheid mijn armen om Hagrid’s grote postuur sla en mijn wang tegen zijn navel vlei, drukt hij mij op het hart (of iets lager): “Je weet het! Je kan zo meer krijgen schat.”

Ook bij Jan zou ik dan verward doch beslist nee zuchten. Hoewel, iets minder beslist. Jan hoef ik immers alleen maar te delen met Mevrouw Heemskerk.

Aangezien Jan dus tot het selecte gezelschap van mannen behoort die mij zonder driedubbele salto van de hoge duikplank, zonder zwoel gezongen lied, en zonder modellencontract bij een Frans parfumhuis, het bed in zou kunnen krijgen, geef ik de man wel de nodige credits op het gebied van de Liefde. Jan knows stuff. Als wat Jan doet is aangeleerd, betekent dit dat alle mannen die ik niet aantrekkelijk vind Jan Heemskerk kunnen worden. Of dan op zijn minst Marcel Langedijk.

Het boek opent met de 1-staps aanpak tot seks in de oertijd (tikje op het hoofd met de knots, en doe je ding) en de belofte dat het boek uitlegt hoe je vandaag de dag bewapend met pen, pollepel of gitaar, geweldloos aan je trekken komt. De indeling is in de vorm van 11 liefdespanters, die 11 kwaliteiten vertegenwoordigen.

Nu is de verleiding groot, als de buik van Jan H. waar ik mij als God het wil ooit nog tegen aan zal vleien, de leukste, sprankelendste, nuttigste tips, hier te herhalen. Dat bewijst dat Handboek voor de liefdespanter, succesgids voor de kansloze casanova door Jan Heemskerk en Marcel Langendijk uitgegeven door Prometheus een boek is dat je je verwarde zelf (male or female), je langzaam uitzakkende partner of een 40 jarige maagd cadeau kan doen. Maar wellicht koop je het boek wel niet meer als ik de grootste aha-erlebnissen al deel.

Wil je als man weten waarom je geen succes hebt bij de vrouwtjes, of als vrouw waarom je dwars tegen al je voorkeuren heel makkelijk uit je broekje bent te krijgen (ja, ook jij ja!), en wil je er bovendien hardop om lachen? KOOP DAN DIT BOEK.

Zelf leef ik al maanden solitair, vermoedelijk ga ik voor de tweede keer een jaar volmaken sans seks. Misschien schrijf ik wel een boek deze winter: Handboek voor de liefdespanda. Voor alle wijfjes die net als ik op 1 keer per jaar uitkomen. Want als het 11 hoofdstuk tellende Handboek voor de liefdespanter mij iets heeft geleerd, dan is het dat mannen niet voor niets vaak mis schieten; vrouwen werken niet mee, want seksen interesseert ze niet. Wij houden niet van seks. Niet echt. Eigenlijk net als Arie Boomsma.

Reünie

Dat ik nog wist in welke maand we elkaar hadden ontmoet.
Waarom zijn exotische schoonheid boven alle andere verheven was.
Dat ik de jaren kon tellen dat we elkaar nooit hadden gezien en de verliefdheid was gebleven.

Het duurde even voor ik mij realiseerde dat mijn minutenlange betoog, over dat je sommige mannen nou eenmaal nooit vergeet, misschien niet was wat een vrouw die net drie vrije dagen kapot had gehuild, wilde horen. Maar Famke stelde mij gerust.
“Ben ik tenminste niet de enige gekkin.”
Het was al meer dan een jaar uit, en er waren al andere mannen geweest. Sinds kort zelfs een 21 jarige die Famke (zelf opgegroeid met Maya de Bij) na een nacht in de kroeg door haar bed had gehaald. En nog was er die pijn. Dat schurende, kloppende knagen, dat de eerste dagen dat je vrij bent bijna prettig aanvoelt. Al is het maar van opluchting omdat je het nu niet meer hoeft weg te drukken om sociaal, productief, en normaal te zijn. Maar dat je daarna alsnog met een mokerslag je tegen de vlakte hamert. Voor iemand die net drie dagen coma huilen achter de rug had, zag ze er belachelijk stralend uit.
“Ik ben weer begonnen met roken,” verklaarde ze.
We trokken vanaf de blauwe borden van Hoog Catherijne, die al lang geen blauwe borden meer waren, het snikhete Utrecht in, op zoek naar verkoeling. Het opschrijfboekje in mijn tas, want ik ging haar leegwringen. Eindelijk kende ik iemand die het ook met een jonge man had gedaan. En daarnaast wil ik alles weten over vroeger, de tijd dat ik haar broertje Auke op een haar na had ontmaagd.

De reünie de dag ervoor was ook een enkele reis teletijdmachine naar de 90’s. Een oud studievriend bezocht mijn woningbouwhuisje, en deed zich tegoed aan de onkruidbak die op mijn leeftijd een Intratuintje hoorde te zijn, mijn snotverwende katjes, en de vierpitter met de sticker “1 maand garantie”. Zelf had hij een kookeiland met inductieplaat. In zijn stationwagon met kinderzitjes reden we richting de reunie. Het grootste deel van het brallerige terras had ik 15 jaar niet gezien. We constateerden dat we er met 40 allemaal nog erg strak, stralend en gelukkig uitzagen.
“Is Melle er niet?” vroeg ik terloops. Melle was een heerlijk jong geweest, net zo leuk als mijn eigen vriend indertijd. Mijn vriend ving kikkers, en Melle hielp de schapen met lammeren. Ze leken ook in andere opzichten op elkaar.
Maar Melle was er niet. En mijn inmiddels ex-vriend ook niet.
“Melle was drie jaar jonger,” trok een jaargenote een onsmakelijk gezicht.
Waarop de twee andere vrouwelijke jaargenoten opmerkten dat ze tegenwoordig door studenten en ander grut achterna werden gezeten. Of de heren die obsessie voor ouder nou ook hadden gehad, toen ze zo jong waren.
Het antwoord op de vraag ontging mij, want ik had ongelofelijke honger en de ober was mijn bitterballen vergeten.

Ledig Erf deed zijn naam eer aan, en Famke en ik kozen een tafel op de lege helft van het terras. De wijn was vrieskoud, en mijn bitterballen kwamen direct. Nog voor de tweede wijn hadden we tot in detail de bedprestaties van Famke’s scholier besproken.
“Ongelofelijk dat ze al zo goed kunnen neuken niet?” Ook roemde Famke zijn zorgzaamheid, en het geduld toen hij er achter kwam dat hij met “een wereldvreemd vrouwtje” van doen had. Dat was althans haar eigen conclusie toen ze hem had gevraagd of ze nu een kauwgar was.
“Waarom heb je dan geen contact meer met hem?” informeerde ik. “Je had de afgelopen week ook op je rug, tussen de chocola en de condooms kunnen doorbrengen.”
Famke beloofde me plechtig dat ze het alsnog zou overwegen, volgende vakantie week.
“Hij heeft wel al een relatie. Met een heel gemeen meisje.”

In de jaren 90 woonden Famke en ik hetzelfde studentenhuis. Mijn gelukkige relatie voorkwam helaas niet dat ik regelmatig andere mannen begeerde. Door deze verleidingen te delen met iedereen die het wilde horen, of niet wilde horen, voorkwam ik effectief dat ik vreemd ging of mij vergreep aan iemand’s maagdelijkheid. Geen Auke. Geen Melle. Sociale controle was mijn redding. Ik wilde immers niet het slettebakje van mijn studie noch de harlot van mijn huis worden. Liever was ik de Koningin van de Zelfbeheersing.

“Denk je achteraf dat ik wel of niet met Auke had kunnen doen?” vraag ik haar op de vrouw af. “Of was dat fucked up geweest?”
Famke haalt haar schouders op.
“Ach, hij date al vanaf zijn 20^e in Groningen, omdat in Friesland de vrouwen op waren. Ik geloof niet dat er nou zo heel veel aan stuk kon.”
De nacht dat Auke met zijn vriend in de casa van zijn grote zus zou logeren, was ik bij mijn vriend gaan slapen. Ik wilde de cougar niet op het spek binden. De jongens hadden pizza gemaakt in de pan, omdat er niemand thuis was om uit te leggen hoe de oven werkte.
Famke suggereert dat ik Auke maar moet mailen, vragen hoe hij er tegenaan kijkt.
“Maar als over een week ineens zijn verkering kapot is, dan weet ik van niks hoor.”
Maar ik stel haar gerust dat ik nooit iets begin met mannen die al een vriendin hebben. Famke steekt een Marlboro op en schenkt me een gulle lach.
“Auke is toch veels te oud. Hij weet zelfs al hoe de oven werkt.”

LS Harteveld

An Unexamined Life is Not Worth Living