Tag archieven: condoms

Mr. Bigs

SexandtheCity_2008_TSOccor_0002This is a Dutch blogpost-
for all erotic stories on Mr Big that followed check here

Ik heb een nieuwe vriendin op Twitter. Ze heet Thessa, heeft een Mr. Big, en blogt al 14 afleveringen vurig over hem.
Net als ik dus. Alleen heb ik al drie boeken vol en heb ik evenveel Mister Bigs, maar ik ben dan ook een halve generatie ouder. En zoveel is dat niet, drie biggies. Deze sub-species of men is namelijk altijd onbereikbaar en onbeschikbaar, en soms valt er eentje af. Aan drie zit je al snel.

Wie is Mister Big?

Mister Big (not his real name) is een personage uit Sex and the City, waar columniste Carry al in de pilot tegenop botst. Een goedgeklede man in pak, waarvan ze toen nog niet wist dat het Mr. Big was, raapt behulpzaam de inhoud van haar handtas van het trottoir.
S01 E01 featuring extra dunne condooms met reservoir 
In film termen heet dat de meet cute.
Mr Big is 6 seizoenen en twee speelfilms lang haar voornaamste love interest. Er zijn natuurlijk andere mannen, degelijke exemplaren die kunnen klussen en een hond hebben, you know the type. Maar wie ook maar iets van vrouwen begrijpt weet: dat gaat hem niet worden. Wie eenmaal een Mr Big heeft, is voor eeuwig verpest.
Het enige dat je kunt doen is een andere Mr Big zoeken. Voor erna of voor ernaast. Maar het type wordt je default waar je eeuwig naar verlangt. Gelukkig maar, want zo blijven er meer betrouwbare mannen over voor de vrouwen die dat nodig hebben. Om kindjes mee te maken of een ander project waarbij je niet meer rucksichtsloss met je tijd, geld en emoties kunt smijten. Een Mr. Big is een luxe product, dat slechts weinigen zich kunnen veroorloven.

With Nathan

Nathan

Nathan

Mijn eerste Mr. Big heette Nathan. Hij was eigenlijk te jong om een Mr. Big te zijn. Toen mijn beste vriendin voor t eerst over haar vreemdgaande collega vertelde dacht ik dan ook dat t over een gladde veertiger met een buikje en een naderende midlife crisis ging. Dom dom dom. Om te beginnen hebben Mr Bigs nooit buikjes, en zeker geen minderwaardigheidscomplex of andere psychische zwakheden. De players van deze aardbol zijn na hun geboorte allemaal te bad gegaan in de pot met ezelinnenmelk, honing en narcisme (waarschijnlijk had ik daar mijn eerste meet cute al), wat hun een leven lang beschermt tegen kritiek en zelfreflectie.
En Nathan had meer.
Zijn jonge 1 meter 90 leek op dat van de David van Michelangelo, zijn stem dartelde in vlotte one liners, en met gevoel voor drama vroeg hij toestemming voor hij je voor t eerst zoende, uitkleedde, en binnendrong. Hoewel ik moet toegeven dat hij de laatste grens nooit heeft beslecht. Mijn hart had ik niet onder controle, maar fysiek kon ik paal en perk stellen. Ondanks mijn grotendeels onbetreden perkje had ik niet gedacht ooit over Nathan heen te komen. Tot ik erachter kwam dat mijn beste vriendin al een half jaar met hem sliep, ik direct beide relaties met wortel en tak verwijderde en de resten ritueel verbrandde.

big-carrie2

Mr. Big

Mr. Big

Mijn tweede Mr. Big ga ik gewoon maar zo noemen. Iedere zelfrespecterende meisjes blogger lijkt er één te hebben dus ik kan niet achter blijven. Deze Mr Big voldoet aan alle kenmerken: charmante veertiger, hoog opgeleid, goedgekleed, sportschool en uiteraard: onbereikbaar. En ondanks dat ik ook hier precies wist wat voor onbetrouwbaar vlees ik in de kuip had, was ik totaal weerloos. Wat een vette tegenvaller! Ik was na Nathan immers al jaren Mr.Big vrij. Natuurlijk, er was een grote neger S. die mij na één nacht en alle sterren van de hemel liet vallen als yesterday’s news. Met replies zonder aanhef of groet. En daarom telt hij dus niet. Een echte Mr. Big beëindigt zelden relaties met minnaressen, en al helemaal niet op die manier. En ironisch genoeg zijn echte Mr Bigs tegenover hun veroveringen ook volkomen eerlijk dat ze vreemd gaan. Dat hoort bij t spel van de verovering:  dat je er bewust voor kiest met hun bezette lijf naar bed te gaan. Een vrouw in onwetendheid laten over je status en achteraf superkut reageren omdat zij teveel verwacht – dat is beneden de waardigheid van een Mr. Big. Overigens viel bij mij pas na een jaar het kwartje: was S. niet gewoon vreemd gegaan indertijd? Ik checkte zijn social media en kwam erachter dat hij inderdaad een relatie had gehad en karmisch zo zwaar te grazen was genomen dat hij het ternauwernood had overleefd. Zijn verdiende loon.

Dus in mijn Big vrije jaren waren er heus wel foute mannen. Die S. dus, maar bijvoorbeeld ook een minnaar die mij belazerde. Saillant detail: zijn pik proefde niet meer lekker toen hij begon te schuinsmarcheren. Dat was niet de reden dat ik er een punt achter zette, maar het heeft zeker niet geholpen. 

Natuurlijk was ik apetrots dat ik sinds Nathan Gate de emotionele sluizen onder controle had. Als mijn hart al openging dan was t bij een man die er behoedzaam mee omging, en het weer zachtjes terugstopte en toedekte als hij er niets mee kon. Ik was inmiddels vijf jaar Biggie clean. Dus toen ik mijn nieuwe Mr. Big ontmoette dacht ik dat t zo n vaart niet zou lopen. Maar net als met andere verslavingen: je komt er nooit helemaal van af.
Eén onverwachte zoen en ik zakte door mijn benen. Twee weken begripvolle emails en ik ging voor de bijl. En vijf schattige bijnamen en ongeveer even zoveel seksuele handelingen later kon ik t alleen nog over hem hebben. Inmiddels ben ik zo verslaafd dat ik leef op gele vla, holle beloftes en mij iedere dag voorneem te stoppen.
Wat uiteraard nooit gaat lukken.
Tenzij…. tenzij met hulp van mijn derde Mr. Big. Degene die ik ongemoeid zou laten. Waar ik afgelopen zomer afscheid van heb genomen na 7 jaar smachten en schrijven en nog wat meer kwijlen op t idee dat hij en ik…
my only hope.
Mijn enige kans deze gierende verslaving aan Mr. Big te overwinnen, is door het wapen in te zetten, waarvan ik hoopte dat ik het nooit meer nodig zou hebben. Mijn enige kans, is Benjamin.

1998 with Benjamin Bratt as Benjamin Cooper 3

Benjamin

Benjamin

Wanneer het precies begon, de terugkerende herinnering aan 1991 die veranderde in een muze en tot slot in een obsessie? Ik weet het niet. Maar wat niet geholpen zal hebben is dat ik in 2004 een vrouw tegenkwam die mij vertelde over haar jeugdliefde. Ze was alles wat ik one day hoopte te zijn: een stralend gelukkige kinderloze yogadocent in her forties. En sinds een half jaar had ze ook alle reden om iedere dag misselijk van geluk de wereld tegemoet te treden: haar jeugdliefde was bij haar teruggekomen.
Jaren had ze naar hem verlangd. Ze wist inmiddels dat hij getrouwd was, kinderen ook, en ze hadden het contact kort en zakelijk gehouden omdat ze geen van beide zijn leven overhoop wilden trekken. Maar waar hij ontspannen door leek te gaan met zijn leven, was het ’t hare gaan beheersen. Na jaren van stil en uiteindelijk openlijk verlangen had ze het advies van haar goedwillende omgeving ter harte genomen: laat ’t los. Nou weten we allemaal wat er gebeurt als je iets loslaat right? Dan staat t op je stoep. Bij haar was t letterlijk toen hij zich ineens bij haar meldde. Gescheiden, de hele mikmak. ’t Was alles waar ze ooit van had gedroomd.
Einde.
Of in mijn geval: nieuw begin.
Na dit voorval zou ik nog twee jaar in mijn relatie blijven, er een punt achter zetten, waarna ik herinneringen aan Benjamin zou krijgen. Ik zou over hem gaan schrijven, hem opsporen en mailen. En ik zou erachter komen dat hij getrouwd was en samen zouden we tot de conclusie komen dat we zijn leven niet overhoop gingen trekken. En dat zouden we ook niet doen. Ik schreef gewoon een blogje extra voor een jaartje of 7. Tot afgelopen zomer. Ik had inmiddels drie boeken vol en het was welletjes.

Ik plande een korte vakantie naar zijn land en vroeg hem ruim van tevoren om een ontmoeting. Sinds mijn Brad Pitt verslaving (die duurde tot de dag dag ik hem aanraakte, en hij mij) wist ik dat verlangens in de realiteit moesten worden ingelost. Dus hup Benjamin, laat je zien. Maar daar had Benjamin helemaal geen zin in. Of misschien had hij wel zin, maar aangezien hij minstens evenveel kon verliezen als winnen, sloeg het schaaltje door naar de behoudende kant. Een dag voor ik naar huis ging kreeg ik een afwijzing. Een goed geformuleerde, liefdevolle afwijzing, maar toch. Ik had meer grip gehad op Hollywoods grootste filmster dan op mijn eigen jeugdliefde.

Het was tijd voor plan B: ik richtte mij op drie te publiceren boeken waar ik als pure coping (of wellicht wraak…) direct de derde Het Boek Benjamin doopte. Voor 2015 laste ik een blogging sabbatical in, in de optimistische veronderstelling dat ik de tijd die ik normaal verspil aan blogposts zoals deze, aan mijn drie boeken zou wijden. En ik gaf de liefde op. Ik las t ook ergens: zoek niet meer naar liefde en hij zal zo voor je staan. En inderdaad. 48 Uur nadat ik de liefde had opgegeven zat ik met Mr. Big waarvan ik toen nog niet wist dat t Mr.Big was, aan de oliebollen over seks speeltjes te praten. Hij was mijn type niet, en alsof ik dit wilde bezweren vertrouwde ik hem de seksgeheimen toe die alleen mijn gay best friend mocht weten.
“Wat dacht je van een glazen dildo?” zei hij behulpzaam. “Dat is ook lekker koud.”
Ik dacht aan de extra dunne condooms met reservoir die ik in mijn handtas had en realiseerde mij:
in film termen is dit de meet cute. En hier is nu al geen keren meer aan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Reünie

 

Dat ik nog wist in welke maand we elkaar hadden ontmoet.
Waarom zijn exotische schoonheid boven alle andere verheven was.
Dat ik de jaren kon tellen dat we elkaar nooit hadden gezien en de verliefdheid was gebleven.

Het duurde even voor ik mij realiseerde dat mijn minutenlange betoog, over dat je sommige mannen nou eenmaal nooit vergeet, misschien niet was wat een vrouw die net drie vrije dagen kapot had gehuild, wilde horen. Maar Famke stelde mij gerust.
“Ben ik tenminste niet de enige gekkin.”
Het was al meer dan een jaar uit, en er waren al andere mannen geweest. Sinds kort zelfs een 21 jarige die Famke (zelf opgegroeid met Maya de Bij) na een nacht in de kroeg door haar bed had gehaald. En nog was er die pijn. Dat schurende, kloppende knagen, dat de eerste dagen dat je vrij bent bijna prettig aanvoelt. Al is het maar van opluchting omdat je het nu niet meer hoeft weg te drukken om sociaal, productief, en normaal te zijn. Maar dat je daarna alsnog met een mokerslag je tegen de vlakte hamert. Voor iemand die net drie dagen coma huilen achter de rug had, zag ze er belachelijk stralend uit.
“Ik ben weer begonnen met roken,” verklaarde ze.
We trokken vanaf de blauwe borden van Hoog Catherijne, die al lang geen blauwe borden meer waren, het snikhete Utrecht in, op zoek naar verkoeling. Het opschrijfboekje in mijn tas, want ik ging haar leegwringen. Eindelijk kende ik iemand die het ook met een jonge man had gedaan. En daarnaast wil ik alles weten over vroeger, de tijd dat ik haar broertje Auke op een haar na had ontmaagd.

De reünie de dag ervoor was ook een enkele reis teletijdmachine naar de 90’s. Een oud studievriend bezocht mijn woningbouwhuisje, en deed zich tegoed aan de onkruidbak die op mijn leeftijd een Intratuintje hoorde te zijn, mijn snotverwende katjes, en de vierpitter met de sticker “1 maand garantie”. Zelf had hij een kookeiland met inductieplaat. In zijn stationwagon met kinderzitjes reden we richting de reunie. Het grootste deel van het brallerige terras had ik 15 jaar niet gezien. We constateerden dat we er met 40 allemaal nog erg strak, stralend en gelukkig uitzagen.
“Is Melle er niet?” vroeg ik terloops. Melle was een heerlijk jong geweest, net zo leuk als mijn eigen vriend indertijd. Mijn vriend ving kikkers, en Melle hielp de schapen met lammeren. Ze leken ook in andere opzichten op elkaar.
Maar Melle was er niet. En mijn inmiddels ex-vriend ook niet.
“Melle was drie jaar jonger,” trok een jaargenote een onsmakelijk gezicht.
Waarop de twee andere vrouwelijke jaargenoten opmerkten dat ze tegenwoordig door studenten en ander grut achterna werden gezeten. Of de heren die obsessie voor ouder nou ook hadden gehad, toen ze zo jong waren.
Het antwoord op de vraag ontging mij, want ik had ongelofelijke honger en de ober was mijn bitterballen vergeten.

Ledig Erf deed zijn naam eer aan, en Famke en ik kozen een tafel op de lege helft van het terras. De wijn was vrieskoud, en mijn bitterballen kwamen direct. Nog voor de tweede wijn hadden we tot in detail de bedprestaties van Famke’s scholier besproken.
“Ongelofelijk dat ze al zo goed kunnen neuken niet?” Ook roemde Famke zijn zorgzaamheid, en het geduld toen hij er achter kwam dat hij met “een wereldvreemd vrouwtje” van doen had. Dat was althans haar eigen conclusie toen ze hem had gevraagd of ze nu een kauwgar was.
“Waarom heb je dan geen contact meer met hem?” informeerde ik. “Je had de afgelopen week ook op je rug, tussen de chocola en de condooms kunnen doorbrengen.”
Famke beloofde me plechtig dat ze het alsnog zou overwegen, volgende vakantie week.
“Hij heeft wel al een relatie. Met een heel gemeen meisje.”

In de jaren 90 woonden Famke en ik hetzelfde studentenhuis. Mijn gelukkige relatie voorkwam helaas niet dat ik regelmatig andere mannen begeerde. Door deze verleidingen te delen met iedereen die het wilde horen, of niet wilde horen, voorkwam ik effectief dat ik vreemd ging of mij vergreep aan iemand’s maagdelijkheid. Geen Auke. Geen Melle. Sociale controle was mijn redding. Ik wilde immers niet het slettebakje van mijn studie noch de harlot van mijn huis worden. Liever was ik de Koningin van de Zelfbeheersing.

“Denk je achteraf dat ik wel of niet met Auke had kunnen doen?” vraag ik haar op de vrouw af. “Of was dat fucked up geweest?”
Famke haalt haar schouders op.
“Ach, hij date al vanaf zijn 20e in Groningen, omdat in Friesland de vrouwen op waren. Ik geloof niet dat er nou zo heel veel aan stuk kon.”
De nacht dat Auke met zijn vriend in de casa van zijn grote zus zou logeren, was ik bij mijn vriend gaan slapen. Ik wilde de cougar niet op het spek binden. De jongens hadden pizza gemaakt in de pan, omdat er niemand thuis was om uit te leggen hoe de oven werkte.
Famke suggereert dat ik Auke maar moet mailen, vragen hoe hij er tegenaan kijkt.
“Maar als over een week ineens zijn verkering kapot is, dan weet ik van niks hoor.”
Maar ik stel haar gerust dat ik nooit iets begin met mannen die al een vriendin hebben. Famke steekt een Marlboro op en schenkt me een gulle lach.
“Auke is toch veels te oud. Hij weet zelfs al hoe de oven werkt.”

 

 

Playing stupid

“What is your most extreme sex experience?” The question was waiting for me in my Twitter DM box, and I knew I was going to disappoint the tweet flirt on the other end. I had invited him to ask me anything he wanted, and although I was curious if he would go for the obvious (a sex question), the controversial (crime and violence), or the emotional (depression, deaths or broken hearts), I knew beforehand there wouldn’t be a lot of interesting stuff to tell. No gang-bangs. No attempted suicides. The furthest I have come to killing my neighbor was throwing a shoe at my own wall, when he had the volume up. I always go to bed before midnight, barely drink enough to make a mouse tipsy, and carefully evacuate anything with wings or 8 legs. And only after it has stopped raining. There is very little interesting to tell. For me, inviting people to ask me anything they want, is more casual conversation than it is a sign of true love, or too much alcohol.

Meanwhile on the other end of Twitter, I had already given love advice (always follow your body, not your ratio), launched a new idea of taking on a 1-year-lover, and blog about it, and confessed to everybody I had bought a Yoni Egg but was a little afraid to use it. Because who would help me retrieve it, in case it would get lost? (If you think this was a reference to Easter, it’s your cue to Google). All in all probably one of the most orgasmic mornings in my Twitter existence. Ten new followers later, I realized that all my questions, had the same answer. Every topic the same underlying emotion. That every advice stemmed from the same very recent experience. And that I couldn’t blog about it. Or that the moment I did, the last hope would vanish.

Three months ago. He drinks more coke than a small school class on a trip to Disney land, but otherwise he’s a lot more sane than I imagined. Not shy, nor overly talkative. Not pushy, nor is he absent or stoned. The personnel of the bar greets him, and I make a mental note that he’s not hiding me, despite the age difference. He doesn’t flirt. Instead he smiles his wicked grin before answering the 349 inappropriate questions I’ve been saving the whole year that we have known each other online. His black hair is half long, the eyes a piercing green. We don’t talk about why it took a year to meet, and I’m careful not to touch any scars, don’t even breathe on open wounds. But when he confirms the stories I’ve been hearing about his sex life, he feels me withdrawing. He accepts my hug as goodbye, as easily as my rejection to come over to his house. It’s midnight. On my way home I realize how lucky I am to have escaped being fucked and dumped within 8 hours. And that’s counting on the fact he would give me breakfast.

He doesn’t respond to my suggestion for a second date. At least not immediately. He won’t answer properly ever, and will turn out to be just as slippery as our mutual friend warned me he would be, but I didn’t know that then. The first 24 hours after the date I feel caged in my own home, eyes fixed on email and phone. Nubian Prince contacts me, with who I have an in-between-relationships-arrangement to make love (yes, his words) occasionally. The occasion was planned for that night. I explain that although things are still very unclear with Michael, I feel uncomfortable keeping a lover. He reads between the lines, offers to come, and takes me in his arms for one last time with him. My body craves and clings.

Then – nothing. The great nothingness of weeks, and months, until ultimately I hear Michael is dating someone else. It doesn’t even come as a shock, nor do I feel pain. And maybe that is when I should have gotten worried.

It’s a Saturday three weeks ago. Michael is on chat. I open. He writes back. I give the third sentence. That’s all I remember. That there were three sentences. I don’t know the content. Nor who started what. I just remember that within three sentences, out of the blue I’m suddenly dying to see him, and he me. We know who has condoms. We know who has a house. We know who has opportunity. Both. Both. Both. And we both crave to do this, out in the open air on a warm Spring night, not even in a proper bed. But my ratio says no. You’ll get fucked, and dumped. You will feel more horrible and used than you have ever felt in your whole life. And again, I beat the odds. And again, the next morning, I praise myself lucky. But that was three weeks ago.

Because by now? I know I just play innocent, and that even though I may fool Twitter with my questions, I already know the answer. Who I want as a lover. Who my body demands. Who I would trust with my most intimate parts under the most stressful circumstances. I know. I know. I know.

I even know what my most extreme sex would have been. And that I passed, because I just couldn’t face the trauma of letting him go the next day.

Dark Omen

 

 

 

This is not a good time to get dodgy.

I watch my mobile, as if my doubt, my irritation, my desire to hear from him, has the power to telepathically travel to Valentijn and push the right button for him to reply. To my text. To my email. But the phone stays silent. And Hotmail gives an empty inbox-tab left to my Facebook chat.

“ How is everything with your boyfriend?” Nubian Prince types. “ I was so happy you found someone.”
Me too love. Me too.

One week ago. The last hour with Valentijn, before he turned cranky, evasive, and unavailable. Nightfall. My mango curry was coming along nicely. Valentijn was using my computer. Our favourite sex toy and condoms already back in the bedside cabinet. The cats were sleeping in the ruffed up duvet on the couch. Spotify and Facebook. I didn’t ask Valentijn why he  wasn’t doing the work he said he would.

“ I’m doing really good,”  I lie to Nubian Prince.  Valentijn’s dancing. His near-marriage proposals. All the sex fantasies he massaged, seduced or forced out of me.  I soak my mind in four months of bliss.
“ You’re not going to lose me,” Valentijn’s last email said.
My heart presses to my chest, then yanks away in uncertainty.
“ I‘m so happy for you,”  Nubian Prince says, to an answer I must have typed, or a question I must have missed.

A white towel turns to black, and leaves traces of dust on ebony skin.
Blue eyes turn brown, and a blinding white smile kisses my cheek.
Dark fantasies sink back into my subconscious, and an old memory emerges. Nubian Prince and I making love. I was in my period.

“ How do we end? A kiss? Hug? Ciao?” I chat type to Nubian Prince, after our goodbye dialogue has fallen into silence.
“ A kiss definitely,” he answers. “ And we add: see you very soon.”

Valentijn. This is not the time to get dodgy.

*

On Saturday November 19, 4:35 pm, five minutes after I saved this draft blogpost, Valentijn called and broke up with me

Qui rogat, non errat

Een klein opgewonden vlekje in de fuchsia string.  Ik lach ernaar terwijl ik plas, en maak vellen wc papier nat onder de kraan. Met mijn adem in dep ik ijskoud de binnenste schaamlippen en het gladde vocht rond de ingang. Gebonk op het raam naar de tuin.
Twee handen vormen een figuur tegen het gebobbelde ondoorzichtige glas.
“ Hartje!”  roept Valentijn.
Ik hoor de sigaret die tussen zijn lippen wiebelt.

We eten vers wit stokbrood dat naar vakantie smaakt, met roomboter en parmaham.
“ Stond die computer daar vorige week ook al?’  kruimel ik mijn bord vol. Over een reuze processor is een plastic hoes getrokken, waar een appel opstaat.
“ Was dat van vroeger, toen ze die doorzichtige monitoren hadden?”  vraag ik.
“ Nee, dat was de MacIntosh. Daar zat de computer al in. Deze ga ik ombouwen tot koelkast. Alle bruikbare dingen zijn er al uit.”
Ik stel mij de mini-bar voor in de studentenkamer. Tussen zijn bureau en het Nespresso apparaat. Hoeven we niet meer naar beneden voor de cappuccino melk en de rosé.
“ Je lijkt MacGuyver wel,” concludeer ik.
Maar Valentijn verzekert mij van niet.
“ Die maakte zoiets uit een haarspeld en een banaan. Ik koop gewoon een koelelement.”

Hij trekt me op schoot, languit over het krakende leer.
“ Heb ik je nou te hard gezoend?’ Zijn blauwe ogen lachen mij uit.“ Want ik proef bloed, en ik ben het niet.”
Hij bestudeert een sneetje aan de binnenkant van mijn onderlip. Stilzwijgend onderga ik zijn inspectie.
“ Wil je nog wel zoenen dan?”  Mijn vraag prikt, bijt, schuurt.
“ Dat laat ik aan jou.”
Geen angst. Geen twijfel. Ook na lang staren kan ik geen barstje ontdekken in zijn zelfvertrouwen.
“Ga je mee naar bed?”  fluistert hij, na mijn kus. “ Ook al is dat maar een halve meter verder.”
Het lichtje in een kleine vitrine met sex toys is aan. Er ligt geen doek over.

***
We zitten na het avond eten op de bank. Zijn blote voeten tegen mijn buik, mijn voeten in zijn schoot.
“ Volgens mij zit hier Patchouli in,”  ruik ik de tube, als ik voor de vierde keer mijn palm vul met bodylotion. De droge huid van zijn voeten zuigt alles direct op.
“ Dat zou kunnen. Ik heb alledrie de geuren. Volgens mij is dit kaneel.”
Hij wikkelt mijn voeten in een witte handdoek, en reikt mij zijn tube aan.
We wisselen tubes, hij vertelt over een hotel in Amerika waar dit merk standaard in de kamers ligt. Mijn voeten stralen als hij ze uit hun deken haalt en ze weer begint te masseren.

Hoe ik over samenwonen denk. Over elkaars familie zien. Valentijn vraagt dingen die jarenlang geen man wilde hebben, of die ik nooit heb willen delen. Hij wroet in de 15 jaar die ik ouder ben dan hij.
“ Ik wil het weten,” zegt hij, elke keer als ik hem laat wachten op een antwoord.

Seks. De lucht klaart op. We maken grapjes over onze vrijpartij en de rollen die ook in bed vanzelfsprekend zijn verdeeld. Hij vraagt, ik stem in. Hij stelt voor, leidt, overschrijdt grenzen. Ik onderga, geniet, volg op. Of ik stel uit.
“ Zal ik je dan nu vertellen wanneer ik ook klaar ben voor geen condooms?”
Ik masseer zijn ruwe voetzolen. Hij kust mijn tenen. Ik praat over zijn laatste test, en die van mij. Over  monogamie en blindelings vertrouwen. Valentijn trekt mij naar zich toe. De omhelzing duurt zo lang dat zijn stem me wakker maakt.
“ Lauren, ik moet je dit vragen. Maar als je ooit zwanger zou worden, wat zou je dan doen?”

Ik slik. Zijn blik is vol mededogen, zoals een dokter, zonder dat het je iets zou vertellen over hoe ziek je bent. Secondes tikken voorbij. Ik drink ze, sla ze op, kerf ze in diepe groeven. Ik begin mijn antwoord met dat je het nooit zeker kan weten totdat het zover is.

***
Valentijn staat buiten met mijn bagage. Ik zit op het toilet.
“ Het doet niet eens pijn,” roep ik door het ruitje heen en staar weer naar de plas. Zijn vingers. Zijn toys. Zijn pik. Waar houtje-touwtje-seks met andere mannen al kon leiden tot gevoelig plassen laat Valentijn’s gevarieerde repertoire op geen enkele wijze sporen na. Doortrekken. Wassen. Ik schud het koude water af en veeg mijn handen droog.
“ Valentijn?” roep ik door het grijsgrauwe glas.

Als één beweging zetten we onze handen tegen elkaar op de ruit. De hartjes zijn even groot. Aan de lach hoor ik dat zijn sigaret al uit was.

The Story of Feline

Men may want to withdraw at the sign of blood, and stick with the (first) fun and sexy part of my relationship with Feline.

 “Don’t introduce a new character unless you know how the story ends.”

It is not uncommon for new dates to curiously inform if they are going to make it to my blog. Samuel was even disappointed I didn’t mold our failed affair, or perfect one-night-bliss depending on how you look at it, into a steamy erotic story. And Feline too, must have known I would write about her one day. We just never thought it would be under such stressful circumstances.

My relationship with her has been a blissful one, in which our personalities more often than not, melted together harmoniously, as opposed to the stand-off we are experiencing today. We’re in a tug-of-war, and we both blame the other for the mess we’re in.  In silence of course. On the outside we pretend to be in this together.

I’ve know Feline all my life, although I didn’t know her name. It’s a Dutch girls name pronounced; Fay-lean-nuh
But she was named after the English word Feline.  Which means cat-like or belonging to the family Felidae, which includes the lions, tigers, jaguars, and wild and domestic cats.

A few years ago, I was having a fit over Dutch people calling their daughter Feline. “What the f*ck are they thinking, naming their daughter pussy?”

Just before I exploded from indignation, I realized this logic could also be used the other way around. Because who WOULD be the perfect candidate to be named Feline? Yes, of course, my pussy.

It was one of those moments when you know the Universe is unveiling a great secret, and that it is your sacred duty to enlighten the masses.

Since then one friend has uncovered the identity of her vagina, and one lover has found out the correct name of his penis under my inspiring guidance, but I still hope that one day much more genitals will be acknowledged as separate entities with their own personalities. Just like Feline.

Feline and I were of course born (although not named) on the same day. I remember masturbating from the age of five, but that’s because I can’t recall earlier memories of anything.

Yet despite this early awakening, I wasn’t aware of what I was doing, until I started reading girl magazines in my early teens. Apparently there was such a thing as “having an orgasm” and the most common phrase about it was that it was completely normal “not being able to have them yet”.

Not only was I perfectly able of having them, I had also found my way to my own pussy without any help, before I could properly read and write.

A warm glow of self-love and sexual arrogance came over me!
I can’t say I was very compassionate towards my sisters at that time. If I had known the word frigid I’m positive I would have used it.

Together with the first boyfriends, I learned to know Feline in her full glory. Here she was: wet, willing, loyal, adventurous, sweet. I still sometimes talk about “my body” (an often used euphemism for Feline, not just by me but by a lot of women!) as “the perfect beginners model”; it works exactly as it should, very easy to make it come, very rewarding to make love to. As a true altruist I wish my body upon every boy loosing his virginity.

Despite our pleasant companionship, Feline and I didn’t always agree.
When a relationship was past it’s due date? Feline would fall into hibernation, suggest a few side lovers, or she would tear the house down until I gave up and broke things off with the guy.
And Feline has tried to convince me twice that a completely uninteresting, annoying man was a good candidate for sex. She has won that argument once.

The past year Feline and I have lived dull lives. One time even dropping down to zero; I went on a Tantra Challenge and vowed I wouldn’t masturbate for 20 days. After 20 days I had taught myself to have an orgasm exclusively by squeezing my pelvic floor muscles. A skill I would otherwise have not discovered. I intended to write about this journey me and Feline took, and made a photo of my lower belly on day 15, I used it with this post.
The second half of the challenge? 20 days of masturbating twice a day!
But this turned out to be so exhausting that I (we) gave that up after a day or ten. Including the inspiration to write about the whole thing. In my mind, not being able to do it twice a day ranked my libido only slightly over that of the girls who couldn’t find their own clit.

So in Spring 2010 a lover left me and, aside from the Tantric experiment, nothing happened for a year. And although I’ve gone without lovers for longer times throughout my life, this time it was when and why the trouble began…. bleeding. Heavily. I had never used super tampons, but after months of unreliable tamponing I leaped for the biggies so that I could teach my yoga class without having to worry about leaking.
“I have to get on the pill, to calm things down,” a voice in my head said. Or maybe it was Feline’s voice.

But although I liked the safety of being able to “Double Dutch” (to use  condoms and pill, when having sex) the thought of having to use pills because I, A Yoga Teacher, was unable to control my period, repelled me. Yoga heals. Yoga conceives. Yoga detoxes. Yoga soothes. Yoga aborts.
There is nothing yoga can’t do.
And we all know how easily the menstruation ceases when a woman is too stressed.
Then why wasn’t I able to turn down the volume?

When in early Spring this year, the heavy period was preceded by 5 days of pre-menstruation blood I gave up.
The pill! The pill it was.

I waited for the next cycle, for that pre-menstruation to end, and the real period to begin and swallowed! DAY 1, was a fact. Let the healing begin.

The first weeks after my menstruation I was blood-free and had a lover. Samuel. And after that? 10 days before my New Chemically Induced Period was supposed to begin? Blood. After a week or so? More blood. Second pill-planned cycle? Maybe I was blood-free for whole week before the cycle repeated itself.

I used super tampons only one day, instead of my usual three, so the pill was working a little bit. But being at some stage of prolonged periods half of the time (this is an estimate! I still don’t dare to count) was obviously not the effect I was hoping for.
“I m giving you the lightest pill there is,” the doctor said.” Please come back if it doesn’t work.”
It didn’t work.
Yet it didn’t feel like the pill was failing. It felt like I was failing. Feline was failing.
And I caught myself considering to become anorexic, so that the bleeding would stop.
Or do so much ashtanga yoga and fitness that I would loose all my fat and the bleeding would stop.
I was willing to exchange my fertility in return for control over my own body. In return for control over Feline.
Because that was of course the real tragedy: my best friend had become a blood spitting foe. A nemesis who I was about to finish off with starvation and sports anorexia.

Since living in an infertile  bag of bones would also have it’s draw-backs, I decided to try a more gentle approach, before I brought mayhem to my body.

So instead of my typical morning with a big fruit, honey and nuts feast breakfast and hours of yoga postponing, I drank tea, ate a banana, and went to my yoga mat. From all the yoga and stretches I normally do, I selected only the ones beneficial or at least harmless for when you’re in your period. During my hour long practice I asked Feline why she was bleeding and she answered me. And we cried. We cried a lot.

And I still don’t know if the bleeding will ever stop, if I will ever be lover-worthy again, or if I will one day give up the idea of healing and ask for medical help.
But I do know that before this episode in my life can have it’s ending, Feline and I have to figure things out between the two of us.

And I hope we come out as friends.

 

 

 

 

 

Home

At the sound of the door, two small shadows make their way towards us.
“ Ah! You’re a cat woman.”
Samuel’s big sweater fills my tiny hall. He places a messenger bag on the saddle of my bicycle.
He squats down, big fingers plucking through the white fur.
“That one is diabetic,”
A wide smile crosses his face. “So was mine! You give it insulin too?”

He leaves his phone and keys under the mirror. His empty shoes next to my high heels.
“I had no idea it would still be so cold at night,” I shiver.

I flip the switch. The bare light shines on us, on a pile of boxes, an unconnected computer, on a roll of carpet for my spare room.
“I don’t even have blinds yet.” I excuse myself.
“You have a Nimba!”
The wooden fertility sculpture with the sharply hooked nose looks small in his hands. The black layer of coaled wood has worn down.
“We used to live in Nigeria,” I say.
A solemn glance crosses over his face. “So does my father.”
His voice has dropped. There is an African word in his sentence that I don’t understand.

I reach up to kiss him, caress the biceps and chest through his clothes. Light as a feather he lifts me up. I bury my nose in his neck to smell him.
“I think it took ten whole minutes before you kissed me at the bar!” he smiles in my ear.
“It’s your scent,” I say between sniffs. “No. That’s not true. It’s everything.”

White carpet. White bed. White sheets. In the only room of the house that looks decent we undress each other. Passing cars, streetlights, moonlight. My skin looks fairer, his looks darker. I rub my legs to his. I press my breasts to his chest. Cub my hands around this skull. I cry tears in his arms when he asks me if it has really been a year.

“Tell me about Nigeria.”

And he tells me about spending his holidays in Lagos, about the sea. About the Yoruba, and missionaries who converted the parts of Nigeria where the climate was mild. He tells about the Jos Plateau, still torn between Islam and Christianity.
“Where did you live?” he asks my skin.

He tells about the North, about the Sahel, and that the desert expands every year, robbing the Touareg of their cattle.
“The drought started in the 70s, when you lived there.”
“Touareg were our night watch,” I whisper.

His Dutch mother raised him in the Netherlands.
His dark skin on Dutch schools and my light tan between my black classmates.
He got swimming diplomas when I jumped in pools without supervision.
Samuel sled snow, while little Lauren caught snakes.
Our youths are a distorted mirror image of each other.

I stumble out of the bed naked. “Give me some time to find my condoms. I didn’t bother to unpack them.”

His head is resting on his hand and he throws me a superior smile.