Tag archieven: Famke

De Junta

Eerder blog in deze serie: de reunie

Famke vindt me bij de kalenders.
“Deze is wel leuk niet?” wapper ik met een Loesje week kalender, “Ik hou altijd alles bij, met jongens enzo.”
“Loesje? Dat is hyper aseksueel.” Famke trekt een onsmakelijk gezicht.
“Ik wil eigenlijk weer een Pluk kalender,” beken ik. “Pluk van de Petteflet. Zeker nog erger.”
“Pluk is in elk geval een jongetje.”
Onderweg van het station naar ons café geeft ze toe dat het ook wel iets voor haar is, een jongenskalender.
“Ik bedacht gisteren nog dat er maar één man was in 2012. Maar toen bleek dat ik allemaal kansloze kerels was vergeten. Dat zou mij met zo’n kalender niet overkomen. Weet jij trouwens hoe die jongen heette?”
“Je 22 jarige? Hoe zou ik dat moeten weten. Heb je hem niet meer gesproken?”
“Als ik de naam niet weet? Hoe sms je dan? Hoi. Komma.”

Geheel in lijn met mijn nieuwe dieet, waar ik mij sinds 1 januari met religieus fanatisme op heb gestort, gun ik mijzelf 1 wijn.
“Dieet?” informeert Famke, als de ober mijn tosti brengt. De kaas druipt tussen de boterhammen uit.
“Alles waar geen 13 oliebollen inpassen is voor mij een dieet.”
“Oh. Ik rook gewoon nog steeds.”

In onze studietijd walmden we ons studentenhuis blauw. Ik stopte halverwege mijn twenties, maar Famke liet de sigaretten alleen staan in de jaren van haar aan-uit-knipperlicht-wat-een-lul – laat ik hem David noemen. In plaats van David een laatste klap in zijn gezicht te gegeven, stak ze weer een sigaret op.
“Ik kwam David laatst tegen en reageerde net zo dramatisch als jij met Valentino. Ik vroeg bijna Met hoeveel vrouwen op dit feest ben je naar bed geweest? Bijna. Met hoeveel ontglipte al.”

“Valentino is finito. Net als Benjamin. Ik ben over ze heen, sinds – ”
Laat ik hem Rafael noemen.
Sinds oktober ben ik verliefd op Rafael van tv, die mijn emotionele huishouding flink heeft opschoond.
“Met wortel en tak uitgeroeid echt. Ik heb geen gevoelens meer voor Ben en Faalentino.”

Famke, die elk seizoen en elke feestdag wel een herinnering aan David koestert, overweegt ook op therapeutische basis verliefd te worden op Rafael.
“Hij schrijft toch? Dat doet het altijd wel goed bij mij. En het is een knappe man. Zo’n beroemdheid is ook lekker onbereikbaar.”
“Precies. En Rafael heeft bovendien een vriendin.”
“Wat? Verdomme, daar begin ik niet aan hoor. Heeft hij geen broer?”
“Nee. Wel een vriend. Die heeft het met half Amsterdam gedaan.”
Famke Googlet – laat ik hem Bas noemen – en klakt goedkeurend met haar tong.
“Zou Bas op ouder vallen?”
Ik verzeker haar dat Bas ongetwijfeld een zeer brede smaak heeft.

“Ik heb laatst ook iets gehad met een barkeeper, Sasha,” voer ik het aantal name dropping incidents nog verder op. “Hemel op aarde, net als Jonathan en Nathan. En niks meer van gehoord. ”
“Ook een cheater dus….” concludeert Famke.
Om Jonathan heb ik tot twee keer toe jaren getreurd, en voor Nathan heb ik mij door een existentiële crisis gesleept, waar iedere vrouw boven de 15 zich kapot voor zou schamen.
“En geen traan om Sasha gelaten,” poch ik. “Knap hè?”
Famke knikt en veegt mijmerend over haar tablet.
“Rafael is net Teflon, niets blijft meer plakken. Ik hoop dat Bas ook zo is.”

 

 

Reünie

 

Dat ik nog wist in welke maand we elkaar hadden ontmoet.
Waarom zijn exotische schoonheid boven alle andere verheven was.
Dat ik de jaren kon tellen dat we elkaar nooit hadden gezien en de verliefdheid was gebleven.

Het duurde even voor ik mij realiseerde dat mijn minutenlange betoog, over dat je sommige mannen nou eenmaal nooit vergeet, misschien niet was wat een vrouw die net drie vrije dagen kapot had gehuild, wilde horen. Maar Famke stelde mij gerust.
“Ben ik tenminste niet de enige gekkin.”
Het was al meer dan een jaar uit, en er waren al andere mannen geweest. Sinds kort zelfs een 21 jarige die Famke (zelf opgegroeid met Maya de Bij) na een nacht in de kroeg door haar bed had gehaald. En nog was er die pijn. Dat schurende, kloppende knagen, dat de eerste dagen dat je vrij bent bijna prettig aanvoelt. Al is het maar van opluchting omdat je het nu niet meer hoeft weg te drukken om sociaal, productief, en normaal te zijn. Maar dat je daarna alsnog met een mokerslag je tegen de vlakte hamert. Voor iemand die net drie dagen coma huilen achter de rug had, zag ze er belachelijk stralend uit.
“Ik ben weer begonnen met roken,” verklaarde ze.
We trokken vanaf de blauwe borden van Hoog Catherijne, die al lang geen blauwe borden meer waren, het snikhete Utrecht in, op zoek naar verkoeling. Het opschrijfboekje in mijn tas, want ik ging haar leegwringen. Eindelijk kende ik iemand die het ook met een jonge man had gedaan. En daarnaast wil ik alles weten over vroeger, de tijd dat ik haar broertje Auke op een haar na had ontmaagd.

De reünie de dag ervoor was ook een enkele reis teletijdmachine naar de 90’s. Een oud studievriend bezocht mijn woningbouwhuisje, en deed zich tegoed aan de onkruidbak die op mijn leeftijd een Intratuintje hoorde te zijn, mijn snotverwende katjes, en de vierpitter met de sticker “1 maand garantie”. Zelf had hij een kookeiland met inductieplaat. In zijn stationwagon met kinderzitjes reden we richting de reunie. Het grootste deel van het brallerige terras had ik 15 jaar niet gezien. We constateerden dat we er met 40 allemaal nog erg strak, stralend en gelukkig uitzagen.
“Is Melle er niet?” vroeg ik terloops. Melle was een heerlijk jong geweest, net zo leuk als mijn eigen vriend indertijd. Mijn vriend ving kikkers, en Melle hielp de schapen met lammeren. Ze leken ook in andere opzichten op elkaar.
Maar Melle was er niet. En mijn inmiddels ex-vriend ook niet.
“Melle was drie jaar jonger,” trok een jaargenote een onsmakelijk gezicht.
Waarop de twee andere vrouwelijke jaargenoten opmerkten dat ze tegenwoordig door studenten en ander grut achterna werden gezeten. Of de heren die obsessie voor ouder nou ook hadden gehad, toen ze zo jong waren.
Het antwoord op de vraag ontging mij, want ik had ongelofelijke honger en de ober was mijn bitterballen vergeten.

Ledig Erf deed zijn naam eer aan, en Famke en ik kozen een tafel op de lege helft van het terras. De wijn was vrieskoud, en mijn bitterballen kwamen direct. Nog voor de tweede wijn hadden we tot in detail de bedprestaties van Famke’s scholier besproken.
“Ongelofelijk dat ze al zo goed kunnen neuken niet?” Ook roemde Famke zijn zorgzaamheid, en het geduld toen hij er achter kwam dat hij met “een wereldvreemd vrouwtje” van doen had. Dat was althans haar eigen conclusie toen ze hem had gevraagd of ze nu een kauwgar was.
“Waarom heb je dan geen contact meer met hem?” informeerde ik. “Je had de afgelopen week ook op je rug, tussen de chocola en de condooms kunnen doorbrengen.”
Famke beloofde me plechtig dat ze het alsnog zou overwegen, volgende vakantie week.
“Hij heeft wel al een relatie. Met een heel gemeen meisje.”

In de jaren 90 woonden Famke en ik hetzelfde studentenhuis. Mijn gelukkige relatie voorkwam helaas niet dat ik regelmatig andere mannen begeerde. Door deze verleidingen te delen met iedereen die het wilde horen, of niet wilde horen, voorkwam ik effectief dat ik vreemd ging of mij vergreep aan iemand’s maagdelijkheid. Geen Auke. Geen Melle. Sociale controle was mijn redding. Ik wilde immers niet het slettebakje van mijn studie noch de harlot van mijn huis worden. Liever was ik de Koningin van de Zelfbeheersing.

“Denk je achteraf dat ik wel of niet met Auke had kunnen doen?” vraag ik haar op de vrouw af. “Of was dat fucked up geweest?”
Famke haalt haar schouders op.
“Ach, hij date al vanaf zijn 20e in Groningen, omdat in Friesland de vrouwen op waren. Ik geloof niet dat er nou zo heel veel aan stuk kon.”
De nacht dat Auke met zijn vriend in de casa van zijn grote zus zou logeren, was ik bij mijn vriend gaan slapen. Ik wilde de cougar niet op het spek binden. De jongens hadden pizza gemaakt in de pan, omdat er niemand thuis was om uit te leggen hoe de oven werkte.
Famke suggereert dat ik Auke maar moet mailen, vragen hoe hij er tegenaan kijkt.
“Maar als over een week ineens zijn verkering kapot is, dan weet ik van niks hoor.”
Maar ik stel haar gerust dat ik nooit iets begin met mannen die al een vriendin hebben. Famke steekt een Marlboro op en schenkt me een gulle lach.
“Auke is toch veels te oud. Hij weet zelfs al hoe de oven werkt.”