Tag archieven: Mango

Mango is a Dutch novel written by LS Harteveld.

Coitus Interruptus

“Writing a book is like seeing a lover.”
from the movie (about Françoise) Sagan

From the countless quotes, metaphors and comparisons I find this one most striking. Because writing is like a lover to me. The status of our relationship qualifies as “complicated”, “under construction” or “temporarily celibate”. And it is a lover I was never prepared for. But let me start at the beginning of our affair.

It started with tears. It started with writing. It started with memories dug up from my teenage diaries that needed to be processed with the same pressing urge you would feel to clear out the attic if the floor started to collapse under the burden, threatening the entire house.

Unless I was prepared to take my chances dying and reincarnating a Tibetan nun, NotWriting was not an option. The job had to be done. And even though I felt humiliated by all this belated grief I found a new love too: writing.

Fears were far less daunting when you trusted them to paper, instead of letting them torment your soul.
Crying was not as devastating, if there was a diary entry waiting.
In the darkest corners of your past a little light shone through, allowing you safe passage.

Writing became like a big brother protecting me, the wise one giving me advise, and yes: writing became the lover waiting for me.
Anticipation. Lust. Intimacy.
I lost sleep, lost friends, neglected my tasks and was completely unavailable at times when Writing and Me made sweet love. Or when we fought. Or when we made up.

Dutch American Diary. Erotic Stories. Blogposts. My website and computer were swarming with stories and concepts that I wanted to send out into the world. That couldn’t wait to find their way to bigger audiences. Would I contact English publishers or just Dutch? Should I self-publish or go for the much slower road of reputable publishers?

And what to do with Mango? With the manuscript that started it all but that still needed an adjustment that I just couldn’t come up with? What to do with Mango, that had the potential to outdo all my other writing, and to make a debut worth to remember?

Somebody advised a Script Bureau, where you pay to get your manuscript reviewed. Somebody else advised it too. Another year went by and although I made some changes and improvements I knew it was not getting the breakthrough it needed. Me and Writing would just fall quiet every time Mango came up.
We could be funny on Facebook, but now we just sighed. We were making all of Twitter horny, but now stared at our shoe noses. Our work started receiving praise from fellow writiers but in the privacy of our manuscript we lost confidence. Even our faithful companion Crying had moved out a long time ago.

And that was when Writing and I decided we needed help.

It was on the Friday before Queensday that the thick envelop arrived. On Saturday my best friend came to pick me up to go to the flea markets, and she encouraged me to open the envelop from the script bureau. And I did. We did. We read the report together.
The next three hours she held me, offered help, consolation, unconditional love and her most sincere apologies as she comforted me through 3 hours of non-stop crying.

After the bureau’s bash it took 10 days before Writing and me dared to look at each other again. We felt like we had invited a professional in our bedroom to improve our sex life who had in turn declared us impotent, frigid, unfertile, and suffering from multiple sex deviations.

Writing and me made two blog posts since then, but nothing sexual yet. It will take time before we get there I guess.

And as for Dutch American Diary? The publishers? Mango?
Things are even more uncertain than they were. I paralyze at the thought of letting someone help me with Mango.

But I know my lover Writing is still here, despite serious efforts of the bureau to chase him away.

And for now, that is all that matters. 

Brief voor Benjamin

2007

Hoi Benjamin,

Zie jij hem nog wel eens? Mijn geliefde romanpersonage? Iedere dag scroll ik langs zijn hoofdstukken. Soms lees ik een opwindende zin: “Benjamin duwt zacht, dan dieper.” Beleefd scroll ik dan weg omdat ik denk dat jij dat fijner vindt.

Laatst heb ik Benjamin’s inleidende beschrijving ingevoegd zodat de lezer nu ook verliefd is op de zelfverzekerde student. Ze heeft zijn donkere uiterlijk bewonderd, dat ze niet kon thuisbrengen. Onbewust schuifelt ze even tegen hem aan, na iedere schijnbaar toevallige aanraking van zijn handen.
“ Ik wil trouw zijn aan mijn vriendje,” zegt ze maar weer eens tegen zichzelf.
“ Je komt alleen bij ons slapen,” glimlacht Benjamin geruststellend. Waarmee hij nog niet verklapt dat ons een blonde Fries is. Schaars gekleed in spijkerbroek serveert deze charmante minnaar warme thee en chocola aan de keukentafel. De reden om trouw te zijn vervaagt. Haar hand zoekt die van Benjamin. Ze strengelt en knijpt zijn vingers, hopend dat hij begrijpt dat ze van gedachte is veranderd.

De jonge Benjamin verzorg ik goed. Met het verliefde meisje en de vriend waar hij een vrijblijvende aantrekking toe voelt, komt hij niets tekort. Maar met jou, de echte Benjamin, de inmiddels succesvolle volwassen man die ik sinds onze encounter 15 jaar geleden niet meer heb ontmoet, daar heb ik al maanden niets van gehoord. We mailden een tijdje. Verrassend vrijdenkend las jij de situatie waar je na het samenvoegen van een aantal verhaallijnen, door mij in was geschreven. Kleine stukken van ons gezamenlijk verleden waren in een zeer suggestieve vorm gekneed. Als een beeldhouwwerk dat voor het eerst door een ander werd aangeraakt, zo spannend vond ik je reactie op een erotische passage die nog niemand had gelezen. Mijn keuzes waren juist geweest; je zuchtte naar de afloop. Wanneer kwam dat boek uit? Je korte mail bevatte genoeg woorden om mij terug te brengen naar vroeger, toen je mij verleidde af te maken wat ik begonnen was. Verdrietig zweeg hierna de hotmail. Het was voorbij.

Was het omdat ik opbiechtte je per ongeluk weer heel leuk te vinden, en wist je niet zo goed wat daar nu op te zeggen? Of om mijn suggestie zelf een bevredigend einde te schrijven? Ergens ben ik de fout ingegaan.

Een schrijver beklaagde zich ooit bij mij, dat mannen niet aanbeden werden. Geen vrouw had zich volgens hem ooit laten inspireren door een manlijke muze. “Maar wel zeuren over drankgebruik en ontrouw,” zo rondde hij zijn beschuldiging af.
Maar mijn liefde is anders. Schaamteloos bloeit zij nergens zo fel als in het gezelschap van manlijke schoonheid. Regels, alinea’s, pagina’s vol laat ik mij inspireren. “Een man moet in een vrouw de godin aanbidden, en zij in hem het goddelijke zien,” gaf ik mijn devotie een spiritueel randje.

Wat zowel de schrijver als ik helaas over het hoofd zagen, is de onwennigheid voor een man deze rol te dragen. Geliefd zijn valt de heren zwaar. Beroemd aanbeden worden, hoe vaak hebben ze er niet van gedroomd, maar als het zover is ontneemt zoveel bewondering de adem. Argwanend ontvangen zij deze liefde die niet op hun initiatief veroverd is.

Dus wat  zal ik je schenken? Op de vooravond van je verjaardag. Mijn laatste offer aan een God die nooit antwoordt, aan een koppig manlijke muze die zich kwaad zwijgend afwendde. Mijn cadeau ligt digitaal, tussen 1-en en nullen. Virtueel, in domeinen die de mijne zijn. Zwart op helwit printpapier en straks in iedere boekhandel tussen treinreizigers en kaartmolentjes. Langer dan jij of ik zullen leven, word je beschermd door tijdloze letters en onsterfelijke woorden. Wordt het lichaam dat nog T-shirts draagt in plaats van pakken gestreeld, de jonge mond dubbel gekust, de lust die volledig  trouw was aan zichzelf beantwoord. De 19 jarige Benjamin, voor eeuwig.

Liefs,

Lauren

Deze brief werd in 2007 geschreven.
“Mango” wordt op dit moment opnieuw door mij bekeken, en ik zal mijn uiterste best doen het echtecht in 2011 uit te geven.

Brief voor Jesse Jonathan

2007

Voor Jesse, Jonathan,

Al was ze wreed, doortrapt en laf,
verwijt het de geliefde nooit;
zij heeft alleen het werk voltooid
waartoe je zelf de aanzet gaf.

Bijna verontschuldigend schrijf ik mijn geliefden, schaamtevol dat ze eindigen in mijn boek en op mijn website. Voor eeuwig rust hun naam naast de mijne en liggen kwetsbaarheden op straat waarvan niemand weet of ze feit of fictie zijn. Zou je begrijpen dat voor jou geen excuses wachten maar Jean Pierre Rawie’s dichterlijk besluit; “je hebt het ijzer zelf gesmeed”?

1989. Ik kon geen hoogte krijgen van dat lachende gezicht met die onregelmatige trekken. Manlijk voor een tiener, maar met ontwapenend slordig haar.
 “Maagd nog hoor,” gaf je je status. Beschaafd welvende  jongensspieren glooiden bronstig in dun flodderige kleren. Er was maar één conclusie mogelijk: Hij is knap. Hij is heel erg knap.

Ik heb altijd gedacht dat het komkommertijd was op je chique gymnasium, dat Lauren van de openbare Havo zomaar 15 hele weken van je kreeg. 

Al twee jaar kende jij de vluchtigheid van je liefde en de schade die het toebracht. Voormalige vriendinnetjes wachtten op je bij het schoolhek. Herlezen liefdesbrieven als betraande schat tegen hun aan geklemd. Ook ik werd verliefd en verwelkomde je in mijn leven. Volmaakt gewillig reageerde mijn lichaam op je bekwame handen. Maar dit betekende niets voor je zonder die laatste verovering; geloof in de oprechtheid van je liefde, waarvan wij beide wisten zij niet bestond. Met boosheid, vleierij en tranen beslechtte je mijn reserves, het enige waar ik controle over had. En met mijn verloren waardigheid als jouw trofee, maakte je het uit.

“Die jongen is gewoon heel romantisch, die denkt iedere keer dat het ware liefde is.” Zou ‘t? 
Dat schattige handtekeningetje achterop je brieven; Jesse. Met een bloemetje erbij.
Het onweerstaanbare kusje dat de monogame manager Jonathan mij onderaan zijn emails geeft.
Maar vrij snel kwam ik er achter dat de virtuele zoentjes naar alle vrouwen met een Inbox gaan. En je strooide bloemetjes tot diep in Azië, over een pad van ontrouw en toevallige ontmoetingen.

Mango is het eerherstel voor iedereen die je met je onschuldige giechel en knuffels verliefd hebt laten worden.
Voor de maagden die door jou zijn gebroken. 
Voor de studentes die zich flink hielden als het bij één nachtje bleef.
Voor mantelpakjes die knelden omdat buik en borsten nog rozig waren van je complimenten.
Ik troost voor onbeantwoorde brieven en gewiste voicemails van een ieder die zich aan jou gaf. Twintig jaar vertrouwen, geoogst en beschaamd.

Maar ik getuig ook van je aantrekkingskracht en toewijding. Geen gevoelig gebaar of ontwapenende eigenschap blijft ongenoemd. Het genot en de heling, je hoge prijs meer dan waard. 

Want ondanks je wreedheid, en alles dat ik niet begrijp, is mijn boek niets minder dan een hommage aan jou. Aan de onschuld van slordige Jesse. Aan de kracht van Jonathan de man. Een groter geschenk dan excuses of verontschuldigingen ooit kunnen zijn.

Liefs,

Lauren

Deze brief werd in 2007 geschreven. Hij is nooit verstuurd.
“Mango” wordt op dit moment opnieuw door mij bekeken, en ik zal mijn uiterste best doen het echtecht in 2011 uit te geven.

My friend LS Harteveld ~ field report by Marieke

It’s been a year today, that I first rang the bell of my yoga teacher LS Harteveld.

“Ha! You look like an archaeologist!” she welcomed me as she opened the door. I inspected my clothes, but couldn’t detect any shovels or Sahara sand.
“Your bag is green, and you wear your strap across your chest,” LS Harteveld explained. “Maybe you were sent to dig up my sex life.”
I didn’t quite know how to respond to that, but toughened up and shuffled inside.
“I study anthropology,” I said.

LS Harteveld and I planned on writing together every day. She intended to finish her novel Mango, I needed to get my thesis done. My green bag held a laptop and two chocolate muffins.
“They’re for with our coffee,” I excused myself for bringing such an unhealthy snack. “If you eat sugar, that is.”
“Of course I do! And I love muffins!” she laughed. “What do you think of me? That I am one of those fungus girls?”

Fungus girls: Women, between 30 and 40, who do not eat sugar or other refined carbohydrates, because alternative medicine claims vaginal Candida has infested their organs.

LS Harteveld also enlightened me on the concept of male group masturbation, the preferred size of an erect penis (categorized on what you want to do with it), and the beauty of male genitals. She considered ignorance a threat to spiritual growth. Which was the only trait she shared with my Swami at the yoga ashram.

In March LS Harteveld found out her best friend had screwed her over big time. This was when she taught by example how to hate properly. (it involved exploding like Rumpelstiltskin on a daily basis)
In Summer she would ask me to lie in bed with her, to check if it was big enough for a lover and two cats. After this, she started dating dark men, up to 1meter 80.
In Fall she went on her first holiday in years, because she now had me to look after her diabetic cat.
At Christmas we introduced each other to our families.
On New Years Eve we shared our annual depression at home on the couch. It was our best New Years Eve in years.

LS Harteveld and I see each other nearly every day. We share muffins, love, clothes, and that small double bed. All platonic.

I still don’t throw tantrums the way she does. But I did notice I had become a bit more evil when I was at a party recently and someone declined a piece of cake stating with a hint of spiritual arrogance, that she lived without sugar. Before I knew it I heard myself ask:
“Let me guess: Candida?”