Ik denk dat de meesten wel weten waar dit artikel over gaat, aangezien het een beslissing is die we allemaal dit jaar moeten nemen. Maar zo niet: Ik ga het verder niet uitleggen.
Ik denk altijd maar aan de Tank Girl film waarin de wereld geen water meer heeft, en de mensen in angst leven voor de dictatoriale water maatschappij. Tank Girl zit bij de rebellen.
De rebellen hebben niet de illusie te kunnen winnen, ze doen t gewoon met wat er is. Maar ze leven niet in angst, en zijn bereid hun leven te geven om door te kunnen gaan met hoe zij kiezen te leven. Ze zijn in wezen a-moreel.
Zo’n rebel ben ik. Ik heb niet de illusie dat ik de wereld kan veranderen, en ik ben bereid mijn leven te geven om mijn leven op te pakken zodra dat weer kan. En waarschijnlijk is de snelste weg daar naartoe om me te laten vaccineren, met wat er ook maar in dat flesje zit als mijn nummer “up” is.
Dit stuk is zodat ik er nog één keer over nagedacht heb, waarom ik dit doe. Zodat als het fout gaat, ik het terug kan lezen: “Oh ja. Helder verhaal.” En als ik niet meer de hersencellen of tijd van leven heb hiervoor, dan was het overbodig. Maar goed ik heb er een uur voor uitgetrokken, dus dat is ook nog wel een keer te overzien.
Ik kan trouwens nu mijn hart al voelen. Sinds 2017 ofzo, heb ik hartklachten. Maar ik heb ze al 1,5 jaar niet gehad. Maar nu ik dit type voel ik de stekende pijn. Dus denk ik: “Oh ja. Zoveel doet het me.” Zoveel doet een jaar binnen zitten met een mens.
Ik zou mijn linkerarm nog geven om weer terug te kunnen naar normaal. Dus laat ik me vaccineren? Ja.
Denk ik dat het risico’s heeft? Ja. Zeker nadat je een jaar hebt zitten verpieteren. Eenzaamheid, disconnect, dissociatie waren de echte risico’s. Die zijn al genomen, die rekening wordt al 12 maanden betaald. Dus shoot me up.
Ben ik anti-vaccinaties, in het algemeen? Nee. “Give me everything you ve got.” Maar ik ben wel kritisch naar wat er wordt uitgedeeld. Bij HPV bijvoorbeeld kwam ik erachter dat in America een uitgebreid vaccin gegeven wordt, dat ook tegen genitale wratten beschermd. maar dat de SOA stichting dat er hier een jaar of twee geleden bijvoorbeeld nog niet door had gekregen. Wij vaccineren dus alleen tegen kanker.
Ben ik anti-preventief testen in het algemeen? Ja. Ik heb eerst gewoon meegedaan aan bevolkingsonderzoeken, maar dat was omdat ik dat lekkere gevoel als alles in orde was, ook wel fijn vond. Nadat ik de stress en jarenlange controles en trajecten zag die dat gaf bij mensen met negatieve uitslag, heb ik besloten dat ik liever 40 jaar eerder sterf dan ooit nog mee te doen aan preventieve onderzoeken.
Na eenzaamheid is angst funest voor me. Ik heb angst voor ziekte het afgelopen jaar buiten de deur weten te houden. Ik heb alleen last van sociale angst; Na ieder contact hou ik er 10 dagen rekening mee dat ik gebeld word door de GGD en of tot testen en isolatie, en agenda omkieperen word gedwongen; Of mijn poot stijfhoud, en een echte rebel word, die weigert mee te werken.
Gelukkig heb ik de keus nog niet hoeven maken.
Wat me dwars zit met vaccineren zijn twee dingen.
De eerste is dat dit geen klassiek vaccin is. Alleen de Chinese vaccins zijn dat. Het vertrouwen dat ik heb in de reactie van mijn eigen lichaam, is dus niet gebaseerd op de technologie die nu gebruikt is. En het volle vertrouwen dat ik normaal heb in vaccins, heb ik nu dus ook niet.
Ik neem de prik dus alleen uit sociale overwegingen, want voor mijn individuele gezondheid denk ik dat het beter zou zijn natuurlijk immuniteit op te bouwen, dan dit vaccin te nemen. Voor een optie voor het Chinese vaccin zou ik wel bewust en zelfs met vreugde kiezen. Dan heb ik én een klassieke vaccinatie bescherming tegen C. En het is goed voor mijn sociale mogelijkheden, want ik ben gevaccineerd.
Wat me brengt bij mijn tweede bezwaar; De sociale voordelen lijken tegen te vallen.
Mensen hebben het erover dat “er” misschien vliegtuigmaatschappijen zijn die vaccinaties gaan eisen enzovoorts. Maar voor mij speelt nog meer dat het test-trace-quarantaine-isolatie-eenzaamheid-10-dagen-vagevuur-na-elk-contact scenario, muurvast lijkt te zitten.
Het lijkt er dus op dat ik straks gevaccineerd ben met een vaccin waar ik geen vertrouwen in heb medisch gezien, en liever niet had willen nemen. En dat het voor mijn sociale angsten niets doet.
Sociale contacten blijven net zo ingewikkeld als ze nu zijn.
Maar ik kan wel vliegen. Hoezee.
~Lauren/LS Harteveld
Dit is mijn alleroudste site…. ik gebruik hem eigenlijk alleen als ik me heel slecht voel. *sad face*
Ik werk tegenwoordig fulltime onder mijn eigen naam, maar schrijf ook regelmatig als Lauren Harteveld.
In Harry Potter zat een personage, Professor Lockhart, dat altijd zichzelf op de cover van al zijn boeken zette. Hartje Professor Lockhart.
Dit stuk brengt de onderwerpen narcisme en autisme bij elkaar, aangevuld met de hechtingstheorie die Martin Appelo gebruikt om aan te geven waar narcisme vandaan komt.
En om aan te geven hoe de verschillend gehechte groepen met de Corona crisis omgaan.
Zijn uitingen in de media dit jaar, hebben mij enorm geholpen om mijn eigen angsten en disconnect met de rest van de samenleving, te kunnen plaatsen;
Maar het is A. Niet compleet want ik heb maar drie dingen gelezen en gezien.
Die deel ik zo.
B. Heb ik minimaal 50% zelf toegevoegd. De conclusies of visies van dit blog zijn dus de mijne.
Maar C! Het is allemaal ook heel erg deprimerend.
Dus dit stuk werkt eigenlijk alleen wonderen als je toch al issues had, dan kun je straks misschien plaatsen waar het vandaan komt.
Maar!
Het kan ook zijn dat het erger wordt.
Daarom staat dit stuk ook op mijn oudste site, waar een beetje the odd ones out staan.
Mijn blogs over film en (vrolijkere) boeken staan op Zeg Maar Lauren.
Maar daar wil ik dit dus pertinent niet op. Je bent dus gewaarschuwd.
Remind me, dat ik aan het einde van dit blog mijn Wonder Filmpjes erbij doe, waardoor je jezelf weer zonnig kunt resetten. En de mensen bij wie zonnig resetten met die filmpjes niet lukt, die hebben waarschijnlijk weer totaal geen last van de zwaarte van dit stuk.
Dus laten we beginnen!
De Narcist
Martin Appelo is al meer dan tien jaar beroemd als psycholoog, maar ik kwam zijn werk gisteren pas tegen. A sight for sore eyes, hoewel je dat bij iemands werk geloof ik niet zo noemt. Maar eindelijk iemand die om te beginnen zichzelf gewoon narcist noemt. Daar hou ik als autist wel van, van duidelijkheid.
Plus, en dit beviel me ook supergoed, die de narcist wél verantwoordelijk houdt voor zijn of haar eigen daden, maar die een far cry was van het beeld dat door slachtoffers van narcisten, gefaalde behandelaars van narcisten, en iedereen die er last van heeft gehad dat narcisten bestaan, is voorgeschoteld; Namelijk dat het monsters zijn die in eerste instantie charmant over zullen komen maar die uiteindelijk monsters blijven. Het aantal YouTube channels met narcist-bashing en het aantal boeken over narcist-bashing is schrikbarend hoog. Waar de autist (waar ik mezelf onder schaar) zich een jaar of tien geleden geredeemed heeft, en wij niet meer als ongevoelig worden gezien maar wel als sociaal incapabel (maar nu op een knuffelige niet-vijandige manier), gaat men voor de narcist nog steeds vol op het orgel over zoveel slechtheid. Terwijl narcist is trauma, hè! Hallo! Ik bedoel, ik zit er niet op te wachten om het stokje van de meest gehate classificatie uit de DSM (nou, de psychopaat, die gaat ook niet echt lekker) van ze over te nemen, maar de autist is ten eerste gewoon zo geboren, maar ten tweede identificeert het merendeel zichzelf zo. Wij zijn niet zo geworden omdat we mishandeld zijn: Dit was al zo, en wij herkennen onszelf erin. Daarom moeten jullie nu allemaal ogenblikkelijk stoppen met narcist bashen, en eens een beetje verantwoordelijkheid gaan nemen voor dat je je grenzen niet op orde hebt als je zo n last hebt van zo n narcist. Maar goed, over vol op t orgel gesproken, daar liet ik me dus even gaan.
Enfin. Waar waren we? Oh ja, Martin Appelo!
Begin dit jaar verscheen “Hecht Niet”; Een boek waar narcisme als gevolg van een slechte hechting wordt uitgelegd. En ook een boek dat toevallig aan de vooravond van de Corona crisis verscheen, waardoor in de webinars en interviews, deze verschillende hechtingsstijlen konden worden uitgelegd met als voorbeeld: “Hoe reageert iemand op Corona?”
Ik heb zoals ik al zei maar een paar dingen gezien en gelezen, en sluit bovendien niet uit dat ik een fout maak in hoe ik het onthouden heb, dus bij deze de bronnen, dan kun je het zelf naluisteren.
Ik heb de podcast twee keer geluisterd, en het webinar tot na 1 uur s nachts zitten luisteren omdat ik het zo compelling vond, dat ik het niet los kon laten. Ik overweeg ook Martin Appelo’s boek Hecht Niet te kopen omdat de therapie die hij voor narcisten voorstelt me super aansprak; Het is namelijk volledig cognitief! Maar dat heb ik dus nog niet gedaan (maar kanhier)
Met zijn twee boeken over narcisme – “Hecht Niet” is zijn tweede – geeft Martin Appelo daarmee een welkom tegenwicht aan de demonisering van narcisme. Bovendien hebben “ze”, deze narcisten die dus bijna niet geholpen kunnen worden, er dus ook nog echt wat aan. Zolang behandeling zo moeilijk is, én zolang er demoniserende YouTube channels bestaan waarin narcisten verantwoordelijk worden gehouden voor zo ongeveer alles wat er mis kan gaan in menselijke relaties, denk ik dat dit boek sowieso verplicht omarmd moet worden.
De andere reden is dat we de narcisten hard nodig hebben deze Corona crisis. En ik als autist al helemaal!
Maar laten we eerst de hechtingsstijlen onder loep nemen, en dan kijken waarom zowel de autist (waar Appelo het nooit over heeft) als de narcist, een bijzondere positie innemen in de Covid tijd.
De Hechtingsstijlen
1. Veilig gehecht – 65%
Dit is het merendeel van de mensen. Ze kunnen goed relaties aangaan, maken niet overal ruzie, ze worden begrepen, en zijn gelukkig. Ze weten dat er van ze gehouden wordt, en ze zijn ook zelfstandig en draaien zichzelf niet binnenstebuiten om te pleasen. Maar! Dit geluk heeft een prijs. En nu wreekt het zich dat al mijn bronnen gesproken zijn en ik niet even lekker door de sheets kan flippen, om het rijtje over te schrijven van alle gebieden waarin de Veilig Gehechte Mens een niet op de waarheid gebaseerd beeld van de werkelijkheid heeft, but trust me on this; Het zijn er nogal wat. En als dit optimistische beeld van onsterfelijkheid, onaantastbaarheid en geloof in een goede wereld, wordt aangetast, dan is er P A N I E K! Voor 65% van de mensen levert dit virus, het fysieke gevaar ervan, alsook het besef dat we allemaal met elkaar verbonden zijn en dat er maar 1 gek tussen hoeft te zitten die niet meedoet aan je carefully crafted oplossing voor Corona en zijn virussen overal achterlaat, ongelofelijk veel stress op. En dit is dus de “gezonde” reactie!
Als jij in maart echt dacht: “Nou, dat is wat zo’n virus! We moeten direct maatregelen nemen!” Gefeli! Helemaal gezond, helemaal goed. Bespaart de GGZ’s weer een hoop werk.
Wel even een kleine waarschuwing: Je staat in de survivalstand op je reptielenbrein omdat de stress je neo-cortex heeft uitgeschakeld. Je kunt, of kon, dus niet meer helder nadenken. Als de eerste paniek eraf is en je misschien zelfs deze zomer gewoon lekker met de kids naar de camping bent geweest, en met “ach, het gaat om het idee” er maar een beetje een slag naar hebt geslagen met de regels, dan ben je weer genezen. All systems clear. Je illusie die wij gezond noemen, is weer hersteld.
Maar 35% van de mensen heeft deze illusie nooit gehad omdat zij onveilig gehecht zijn. Normaal keivervelend, maar dat bleek in 2020 heel praktisch; Het hele Corona virus sluit namelijk gewoon aan bij het wereldbeeld dat ze altijd al hadden, en als hun coping style redelijk autonoom is dan maakt dit virus ze zelfs de pis niet lauw.
Dit is deze fascinerende groep mensen:
Slecht gehecht type 1: Angstig gehecht 15%
Dit zijn mensen die wel liefde, aandacht en zelfbevestiging hebben gehad als kind, maar niet altijd. Daardoor hebben ze het idee dat ze liefde moeten verdienen. Dit uit zich in extreem please gedrag, want ook in Coronatijd gaat de hustle voor liefde gewoon door! Zij willen dus het beste jongetje van de klas zijn, want anders zien ze de bui al hangen en krijgen zij straks geen liefde meer. Ze kunnen bijvoorbeeld plotseling in de zorg gaan werken: Want dat is de plek waar je nu verzekerd bent van liefde.
Mensen die angstig gehecht zijn hebben alleen last van de Corona crisis als het hun supply van liefde in gevaar brengt. Als ze hun schaapjes op het droge hebben, en bijvoorbeeld een fijne relatie hebben of een liefdevol gezin, dan zijn ze autonoom en hebben geen last van de crisis.
Slecht gehecht type 2: Vermijdend gehecht 10%
Deze mensen kregen geen liefde en aandacht, en hebben als reactie daarop een volledig autonome levensstijl ontwikkeld. Ze zijn zo gewend hun eigen boontjes te doppen, dat het feit dat we nu allemaal geïsoleerd in onze eigen bubbels moeten leven, voor hen nauwelijks als een ingrijpende verandering wordt ervaren.
Slecht gehecht type 1, Angstig Gehecht, kan nog in de problemen komen en een liefdestekort oplopen, maar de Vermijdend Gehechte is er zo aan gewend dat hij niks krijgt, die krijgt nu gewoon ook niks. “What else is new,” denken ze.
Slecht gehecht type 3: Gedesorganiseerd gehecht 10%
Opgegroeid met gebrek aan liefde, te weinig liefde, of juist – daar hebben we het nog helemaal niet over gehad – dat de kinderen niet losgelaten en niet autonoom mochten worden - maar dan in combinatie met geweld.
Deze slechtst gehechte groep, is de groep die met therapie nauwelijks meer te bereiken is, en waar ook de narcisten onder vallen. Maar niet alle mensen die gedesorganiseerde hechting hebben zijn narcistisch (hopelijk zei ik dat ten overvloede).
Maar het is wel in deze groep, dat we ons vertrouwen zouden moeten leggen, in Covid times. Omdat zij zoveel trauma hebben meegemaakt, zijn zij de enige waar deze crisis nog geen deuk in hun pakje boter heeft geslagen, laat staan in hun neocortex.
Ik heb een filmpje gezien van een zeer sterke coach, die bij nader inzien gedesorganiseerd gehecht moet zijn geweest. Samen met een vriend besprak hij jaren geleden al wat ze zouden doen als de Apocalyps kwam. Zouden ze hun imperium dan drijvende zouden kunnen houden? Waarop hij vol vertrouwen zei dat hij ook dan succesvol zou zijn: “I would adjust like a motherfucker.”
Het wordt dus pas serieus als dreiging het niveau van de Apocalyps heeft én dan wordt er ogenblikkelijk een nieuwe strategie bedacht om ook dan nog geld te verdienen en succesvol te zijn.
Chaos is zo geïnternaliseerd bij de gedesorganiseerde mensen, dat zij in deze Corona crisis geen enkele verandering van hun realiteit ervaren. Ze kunnen het er zelfs beter op gaan doen, omdat hun skill, namelijk omgaan met onzekerheid en chaos, ineens in premium demand is. Het verschijnsel dat er in tijden van recessie en dergelijke, sterkere, narcistischere leiders worden gekozen, is hier een goed voorbeeld van. Die blijven tenminste overeind staan.
Ook ik merk (als autist) dat ik Martin Appelo als narcist, en dit is iets wat ik altijd al heb gehad, prettig vind om naar te luisteren. Het idee dat iemand arrogant of zelfingenomen is, of dat het alleen maar over hem gaat en dat dat erg zou zijn, die ideeën zijn mij volkomen vreemd. Ik word daar heel rustig van, van dat soort mensen. Heerlijk. Maar, ik ben dan ook iemand die gewoon aan de bel trekt of wegloopt als t klaar is, in plaats van dat ik iets jaren laat dooretteren en er dan een boek over volschrijf hoe verschrikkelijk iemand was. Dus zo n narcist: dat maakt mij dan weer de pis niet lauw.
Mijn zacht en fuzzy gevoel bij narcisten, die door anderen als verschrikkelijk en indringend ervaren worden, wordt ook door Appelo verklaart: Ik ben namelijk angstig gehecht, en heb geen partner of kinderen waar ik around the clock liefde van krijg. Wel familie trouwens! Maar tijdens de lockdown zagen we elkaar niet, dus het was belangrijk dat ik mijn contact met de rest van de wereld ook in t oog hield. Ik heb trouwens besloten dat ik een relatie wil en samenwonen, omdat ik “dit nooit meer mee wil maken”; Een beslissing die met de kennis van Appelo ook ineens heel goed begrepen en geduid kan worden! Als Angstig Gehechte kost het me veel teveel moeite iedere keer in de echte wereld mijn liefdeskostje bij elkaar te scharrelen. Eén crisis erover heen en de boel ligt op z’n gat. Dat moet beter kunnen.
Maar ik dwaal af!
De reden dat de Angstig Gehechten zich richten op de narcisten/ sterke leiders in de groep, is omdat deze doorgaans de leider is die ook door de Veilig Gehechte groep gevolgd wordt. Die legt de nieuwe regels uit, en daarmee de voorwaarden waar ik aan moet voldoen om liefde te krijgen.
En nu kom ik op autisme!
Autisme en Angstig Gehecht
Want ik zie twee mogelijkheden: Of: Ik ben angstig gehecht, en dit wordt gecompliceerd door mijn autisme. Of: Ik ben automatisch angstig gehecht omdat ik autistisch ben. Dit laatste sluit heel erg goed aan bij dingen die ik vaker heb gehoord over autisme: Dat omdat je alle mogelijkheden “ziet”, en geen verschil ziet tussen wat belangrijk is, en waar je gewoon alle adviezen in de wind mag slaan en lekker even mag gaan bijtanken met de kids op de camping, je per definitie niet goed kunt hechten. Je zou van geïnternaliseerd wantrouwen kunnen spreken: Waar Angstige Hechting bij niet-autistische mensen een gevolg is van de wereld om hen heen, durf ik te beweren dat Angstige Hechting het hoogst haalbare is bij autisme, en het door omstandigheden kan verergeren naar Vermijdend Gehecht en Gedesorganiseerd Gehecht. Het ligt dus niet aan de wereld, het ligt aan hen. Dit is natuurlijk heel verdrietig. Ik voeg filmpjes toe straks, misschien heb je daar wat aan, maar desalniettemin; Sorry.
Kleine troost is dat autisten daarmee dus wél horen bij de 35% die ze alle 7 op een rijtje heeft, en geen rooskleurig “Iedereen houdt van mij en alles komt goed” wereldbeeld hebben, maar ja, zoals we al zagen, is dat wel nodig om gelukkig te zijn. Again: filmpjes coming! ;)
Maar waar ik tot ik Appelo ontdekte wél wist dat: – ik hyper gefrustreerd raak van alle onduidelijkheid van de regels waar we aan moeten voldoen, maar nog veel meer dat er hele mensenmassa’s ze niet opvolgen maar ik zeker weet dat ik ze wel op moet volgen of ik word verstoten – en ik ook wist dat mijn autisme hiermee te maken had, omdat niet-autistische mensen zich onderdeel voelen van de maatschappij en ik niet. Gaf de invalshoek van de Angstig Gehechte me écht het laatste puzzelstukje! Natuurlijk! Dat het dus gaat om LIEFDE!
Daarom blijf ik proberen het te volgen, daarom blijf ik proberen de regels toe te passen zodat ik misschien nog liefde krijg. Maar ook daarom: Dat ik na de Two Puncher de Jonge/ Rutte, waardoor we nu opgerold kunnen worden en tot tien dagen binnen zitten gegaslight omdat we OP EEN TERRAS hebben gezeten; Dat ik zoiets had van: Ik ga wat nuttigs doen met mijn leven.
Na vijf maanden Angstig Gehecht te zijn geweest, ga ik nu over op de Vermijdende Hechting. Dat zijn autonome mensen die je niet aan de kop moet zeuren. Ik denk dat ze ook geen persconferenties volgen, want ze hoeven toch niks meer van de wereld. In principe schijnt het zo te zijn dat je je hechtingsstijl niet kunt veranderen, maar dat zullen we nog wel eens zien.
I m gonna adjust like a motherfucker.
~Lauren/LS Harteveld
Dit zijn de audio’s die helpen jezelf veilig en fijn te voelen.
1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020 2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW 3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman 4. Blote Kont- (Dutch) 5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020
The best way to receive updates on when these books are ready is to follow my English blog which I established in 2018: laurenharteveld.com
ongeveer 1994, bij een huisgenootje op de verjaardag
Eigenlijk had bij deze blogpost een foto moeten staan van toen ik 15 was. Of eigenlijk had er helemaal geen foto van mezelf bij moeten staan, want ik wil ff low profile met de LS Harteveld. Onder mijn eigen naam ben ik namelijk de afgelopen maanden veel zichtbaarder geworden, en ik heb geen zin om per ongeluk (God forbid) hier ineens bekend te worden. Face and all. Maar ik kreeg een dag of 10 geleden zulke leuke foto’s van toen ik een jaar of 22 was, en blijkbaar mijn mes even aflikte voor de foto, terwijl ik vermoedelijk aan het nadenken was of ik tijdens de seks mijn cowboyboots (rechts op de foto) aan zou trekken. Of zoiets. Ik weet niet wat ik dacht! Wel dat life sweet was. Ik zat in het honeymoon eerste jaar met de man bij wie ik 14 jaar zou blijven. Eindelijk had ik seks met iemand waar ik én tot misselijk makends toe verliefd op was; die niet meteen wegliep én die net zo avontuurlijk was in bed als ik.
Daar had ik verrekte lang op moeten wachten.
En zojuist, toen ik 25 jaar na die foto in de hal mijn slangenleren laarzen aantrok, en zag dat mijn donkere spijkerbroek slijtplekken op de knieën heeft, en ik tegen mijn spiegelbeeld zei met een brede grijns: ”Ja, want ik zit echt heel vaak op mijn knieën.” (feitelijk zei ik dit in gedachte tegen een leuke man, maar daar ga ik hier verder niet op in) En ik op mijn beurt weer moest lachen om die brede grijns van die dame in de spiegel, toen dacht ik: “Jongens, dit is toch gewoon niet te toen zo!”
Tot het me te binnen schoot dat het voor anderen waarschijnlijk wél te doen is. Dat iedereen boven de 18 nu waarschijnlijk echt diep verontrust is over het virus, en zich braaf aan de regels houdt. Niet omdat ze anders gezeik krijgen, maar omdat ze ten diepste geloven dat 1,5 meter afstand houden een kleine prijs is om te betalen om te mogen blijven leven, en voor anderen om te mogen blijven leven. Kijk, t gaat mij er niet om of die prijs te hoog of te laag is; Maar het interesseert mij werkelijk geen lor wat er besloten wordt. Ik heb zoiets van: JUST SEND ME THE FUCKING MEMO
Behalve dan dat als ik slijtplekken op mijn knieën zie, ik me realiseer dat als het aan The Memo-people ligt, ik 2 jaar geen seks ga hebben. Er zijn écht grenzen. Ik zal geen illegale poker parties bezoeken of om één of andere flutreden gaan lopen chillen met z’n allen: Maar om een niet heel moeilijk te herleiden reden moet ik de laatste week vaak denken aan een fin-de-siècle evenement met de naam “The Houston (3-digit number)”. Het werkelijke aantal vul ik niet in om geen po r n osearches op mijn site te krijgen.
Ik zit echt niet zozeer nu aan mijn taks, maar aangezien seks-met-iemand-anders-dan-je-wettelijke-echtgenoot-of-partner, dé grote olifant met een stijve is die midden in de 1,5 meter samenleving staat en waar niemand het over heeft, heb ik zoiets van: Dan kan ik dus feitelijk net zo goed nu seks hebben.
Als het er toch op neerkomt dat we hierin gewoon ons eigen plan moeten trekken en onze booty met rode string tegen de krib moeten gooien, then now is as good a time as any.
Nogmaals, ik ga geen risico’s nemen voor mannen die ik niet ken, of die Maybe’s zijn (Die ken ik überhaupt nauwelijks – Ik ken alleen Hell Yesses! En Ik voel me gevleid maar nee dankje’s.) Maar verder lijkt t me een mooie gelegenheid om open kaart te gaan spelen, en duidelijk te maken dat ik t er wel voor over heb.
Volgens mij ben ik een beetje afgedwaald, maar het kwartje dat dus viel toen ik daar op mijn knieën grapjes tegen mijn spiegelbeeld aan het maken was, was dat ik, toen ik jong was, vond dat t veels te lang duurde voordat de seks begon. Ik had niet perse een hekel aan school ofzo. Maar je kon dat toch onmogelijk serieus nemen, vergeleken met leuke jongens en seks. Aangezien pubers erom bekend staan dat ze een obsessie hebben met seks, ging ik ervan uit dat al mijn leeftijdsgenoten dat ook vonden. Dat er geen puber was die dacht dat school iets anders was dan tijdvulling als je niks beters te doen had.
Pas veel later toen mijn generatie ging trouwen, banen nam, en zich vrijwillig liet inmetselen in hun doorzonwoning met hypotheek en kinderen, dacht ik: “Ja maar jullie wilden gewoon helemaal nooit seks!”
Pas toen ging ik terugrekenen, en realiseerde ik me dat mijn leeftijdsgenoten nooit ook maar enige echte oprechte interesse erin getoond hadden. En (en!) dat degene die wel een spannend seksleven hadden later alsnog een gesettled leven gingen hebben.
Nou heb ik zelf door een aids-fobie kei- en keihard moeten werken om mijn seksleven echt goed te krijgen. En t dus niet in 1 of andere veilige verkering te parkeren, een relatievorm waar ik niet warm of koud van werd.
Dus het is een beetje moeilijk te vergelijken. Maar desondanks kan ik me met geen mogelijkheid voorstellen dat als ik wél een goede start had kunnen maken qua psychische gezondheid, en niet twee decennia geplaagd was geweest door paniekaanvallen, dat ik me dan halverwege de 30 wel vrijwillig had laten opsluiten in een rijtjeshuis met een ovulatietest en een man.
Met andere woorden, pas toen iedereen enthousiast een lange termijn relatie in holde na de studententijd, en daar 10 jaar later nog zat, vielen me de schellen van de ogen: “You gotta be fucking kidding me.” En ik begon terug te rekenen, en zag dat ik nooit ook maar enig bewijs had gezien dat andere mensen seks belangrijk hadden gevonden. Ze vonden RELATIES belangrijk, een vaste partner, een goede baan. En binnen die beperkingen waren ze geïnteresseerd in de seks zo goed mogelijk maken. En waarschijnlijk was ook in de pubertijd, de periode waarin men wat avontuurlijker is, het verschil tussen mij en hen al levensgroot. Ik herinner me nog een wat onwerkelijk gesprek met een heel erg leuk vriendje dat al vanaf zijn veertiende vriendinnetjes had, en dat om redenen die mij nooit helemaal duidelijk zijn geworden, in mij geïnteresseerd was. Toen ik een keer iets liet vallen dat ik gewoon lekker van hem genoot, maar me verder geen illusies maakte over hoe belangrijk ik voor hem was, was hij heel erg beledigd en in de war. Dat werd echt een heel ding. Misschien was hij ook wel verdrietig ofzo, ik weet t niet, maar t gelde niet echt lekker tussen ons als ik hem erop wees dat hij niet erg lang bij zijn meisjes bleef, dus dat ik helemaal vrede had met de tijdelijkheid ervan. Zijn voor mij onbegrijpelijke reactie was wel één van de vele tekenen dat je niet geacht werd seks zonder hoop op een lange termijn relatie, te waarderen. Een beetje zoals dat mijn ouders vonden dat je kaas en ei alleen met brood moest eten, terwijl ik geen enkele reden zie waarom ik een eitje of kaas niet los zou eten. Zo was het met relaties ook: Seks en een relatie hoorden bij elkaar.
Voor anderen was de relatie het bewijs dat je de persoon belangrijk vond, en waardeerde.
Terwijl voor mij de seks daar het bewijs van was.
Dit verklaart ook dat mijn vriendje en ik elkaar niet begrepen: Hij dacht dat ik hem als persoon niet belangrijk vond, omdat ik de relatie niet belangrijk vond.
Terwijl ik dus nu 30 jaar later nog over hem schrijf.
Maar goed, de relatie: Dáár diende je in te geloven. Dáár moest je focus liggen. Als je focus op seks lag, of van elkaar genieten zoals ik het meestal iets breder omschrijf, dan was dat automatisch een belediging voor de persoon.
Geen wonder dat ik er dus geen vertrouwen in heb dat er ooit een realistische tijdlijn gaat komen wanneer de mensen die geen relatie hebben weer seks mogen hebben. Want die komt er niet. Seks alleen bestaat niet. Als je geen relatie hebt, bestaat alleen het woord “daten”. En dat je met alle risico’s van dien, niet een beetje bij kaarslicht met z’n tweeën lispelend over de Rioja moet gaan hangen, met iemand met wie het uiteindelijk niks wordt, dat begrijpen we natuurlijk wel. Ik pleit er dan ook voor, om de gelegenheid te gebruiken om onze dating routines te verseksualiseren, en niet in real life af te spreken, tenzij je: – of klaar bent om te ballen. – of klaar bent om samen te gaan wonen.
Het is dat, of wachten tot de seks begint. Maar dat is mij in het verleden in elk geval heel slecht bevallen.
1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020 2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW 3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman 4. Blote Kont- (Dutch) 5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020
The best way to receive updates on when these books are ready is to follow my English blog which I established in 2018: laurenharteveld.com
I think I will write more about LS Harteveld, how she came to life 2006, the excitement of this website (since 2010!), and everything that happened, but not today.
.
For now I feel so incredibly tired, as if I have completed something big. And I have. But also: The real work is just beginning.
.
So many things to review, and books to print. Writing everything, channeling LS Harteveld, was only the beginning.
.
And after death comes life.
I believe it is time for me/Lauren, to dive head first into my performance project 1994. Or March 1995 as it is already. And I can’t do that living in 2020 at the same time.
.
Although Project 1994 has started summer 2019, the Corona crisis has finally given me a reason to mentally leave 2020, and bury myself in 1995.
So we will meet again. Either you’ll see me as curator and moderator, and publisher of LS Harteveld books. Or you’ll one day see me publish Lauren’s secret 1995 diary, and know it started today.
.
Maybe after the Corona crisis Lauren will come back to whatever year it is then. Maybe she’ll stay in the 90s and keep communicating with us through books, published never as blogposts.
But as complete diaries, books that transcend us to a different time.
.
For now I like to think she is a 22 year old graduate, trying to figure out life. Because that is exactly how I feel.
1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020 2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW 3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman 4. Blote Kont- (Dutch) 5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020
The best way to receive updates on when these books are ready is to follow my
English blog which I established in 2018: laurenharteveld.com
Hanging out an the beach with Michael Douglas just became a priority. And not just because it would give me something to write about.
One of my earliest Twitter bios said: “Yoga teacher by day. Cougar by night. Writer 24/7″ I am no longer a yoga teacher, since I don’t teach public classes. And I have my writing reasonably under control, but this can also be because my love life has been non-existent since the breakup. It’s not that hard not to write if you don’t have much to tell.
But the one I ve digressed from the most, is cougar. I no longer see myself dating anyone under 40
And I ve known this for years.
If my affair with Mr.Big established one thing, it’s that it converted me from a cougar into someone who will probably never date men younger than her, ever again.
Today, my morning and early afternoon was busy. But for the afternoon I had accepted an invitation to go to the movies and have a drink. The person who had invited me had been surprised that I had accepted, and I said this may have been because I used to hold off social appointments during office hours. It conflicted with my idea of “preparing” myself for a daytime job. “But I hold a different view on that now,” I concluded.
Not to mention that I always work on weekends, so if I was serious about working office hours, I would also have to quit at some point.
But originally I had thought working hard for my own business, eight hours a day net, would be great for my confidence. Knowing that the transition between having been an entrepreneur (I m still an entrepreneur, more on that later) and a payroll job, would be a smooth one, since I had already been keeping office hours.
But it turned out to be the opposite.
A payroll job is a social thing. It will nourish me in a way working from home doesn’t. I had this resolution to make good use of my final weeks of freedom and work on my publishing business and my online yoga. But I just can’t make myself…
It all feels so terribly wrong.
But if I can’t make myself work on my business now, with ample time, how will I possibly do that in the future?
Where does my online yoga, my writing under my real name as well as under this name;
Where does it all belong in my new life?
Or is this hesitation a sign that it really does not belong at all?
I think I have been asking myself this question for a long time. About where my writing, biz, and purpose fit. Like a buzz in my head, an annoying background noise.
But after noticing today, how quickly I had been to “sacrifice” what could have been a productive afternoon, I see that I’m just recovering from all the years of writing and solitude. Maybe even from the five years of being with my lover.
That my resistance around setting up my new business, publishing my books, and even doing yoga, doesn’t have anything to do with me not being an entrepreneur.
But with having maxed out on my loneliness quota.
I need to replenish and restore with ample of social context.
I don’t know how long it will take before I pick up consistently running my businesses and publishing my books. But I do see that self-care needs to be an absolute top priority, from now on. And for the first time in my life really.
So for example when I start working, I will not cram my evenings with running my business. When I m off, I m off.
The only thing I will be doing is yoga, men over 40, and write. Because that is the one thing from that 2010 tagline that didn’t change: I m still a writer 24/7
1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020 2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW 3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman 4. Blote Kont- (Dutch) 5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020
The best way to receive updates on when these books are ready is to follow my English blog which I established in 2018: laurenharteveld.com
I m now at an intake of over one viewing of Basic Instinct a day. And honestly I have no idea where I get the time. Especially because I ve also consistently been doing my mindset work/ listening to Katrina Ruth on YouTube/ live streams on Facebook. So how do I also watch a feature length movie a day?
And it’s so addictive, it took me days to replace it with something else. And now that I have (An Inside Job), I ve spontaneously created a home study program from all paid courses from Katrina Ruth, which I own. In other words, it’s much more tempting to study marketing and personal development for entrepreneurs, than to watch any other movie than Basic Instinct.
And the strange thing is, it is doing something to me which I cannot explain. I really have no idea. It’s like being in love but not knowing with whom. I mean I m in love with Michael Douglas, who plays Nick Curran, but that doesn’t really explain it. This is something else, I m sure of it.
The last days have been super intense. On Thursday I felt this high vibe of creating a new channel under my real name, but on Friday I went down the rabbit hole where I had many adventures, some in this world and others just in my head.
And it took a drastic haircut, a stationary haul, hours at the cafe AND creating an entire education out of all Katrina Ruth programs before the voices in my head finally said: “Okay, we’re done. We’re still clueless where we’re heading but we do know what you will be doing from now on, to get there.”
Which didn’t make sense, but I took their word for it.
And in my mind I heard the lines detective Andrews said to a suspended Michael Douglas/ Nick Curran, when he comes to Andrews to ask what he has found out about Catherine Tramell’s parents:
NICK: Did you find out about her parents?
ANDREWS: You’re on leave, man. You’re on psycho leave. I’m talking to a possible wacko here.
NICK: Well you know I’m wacko, Sam, what’d you find?
They were right. It’s not about being wacko. It’s about what you find out.
1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020 2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW 3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman 4. Blote Kont- (Dutch) 5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020
The best way to receive updates on when these books are ready is to follow my English blog which I established in 2018: laurenharteveld.com
This morning I woke up feeling so hesitant about what I would share here today..
The last 24 hours have been like a roller coaster with regard to my creative work under my real name, much of which I still have not shared there, but the upcoming years are going to be so exciting. And also, I will be having a daytime job, limiting the number of hours I will be working on my own business. This is all deliberate. I have been working independently as a yoga teacher for almost 17 years. I crave having colleagues. Even when I make more money than I can spend as a writer, I would still want to have a normal job. After so much time alone, it’s like a form of self-care to be among people and to leave the house every morning being expected somewhere. Regardless of how high I value showing up online, and I definitely do, having a place locally and during daytime hours, is a priority from now on. Which is great. But not if you are so creative you’ve been needing two accounts, two names and two languages, meaning basically four different businesses, to channel all that… Then you might be a bit like me, wondering: “How the f am I going to do all that?” How am I going to show up for four accounts, with all those new plans I ve got going, AND work a job?
No idea.
But, I can say that it excited me very much.
Not despite the stress, or uncertainty, or despite having five balls up in the air; But because of it.
But with LS Harteveld being my writer account, and currently the emphasis being on moving forward under my real name, and becoming more visible every day -
What was I going to share here?
If any?
Was it realistic that I would stay online here, or was it better to just put all my LS Harteveld accounts on lock-down during the week?
That’s why this morning, I woke up excited over all my new plans for my other account, but found myself in doubt about my future as pen name author.
So initially I went about my day, and knew what I would be doing and sharing and creating under my real name. When suddenly my favorite person on the internet Katrina Ruth, sent us an email pointing out her latest Facebook livestream where she had discussed, among other things, the sources of having a dry vagina. I vividly remembered that from an earlier livestream – you canfind the essential clip HERE!- it’s because you’re not on purpose, not living the life of your dreams, not hustling your ass off, and not having all the fun, all the men, and all the cookies you want. That’s what causes a dry vagina. But just watchher livestreamorthe clip from years backto hear her say it.
I ve also included the clip at the bottom of this post.
This live stream was the moment when I realized that I was STILL not anywhere near sharing my true message under my real name. I was still holding back. Somehow my old profession, or maybe a better word is my old stigma, of being a yoga teacher still had its clean, proper, manicured claws in me, and I was giving that People Pleasing Demon a place in my life. WHY WAS I DOING THAT? Why was I preparing a video for my series over there discussing why you should not be using too much social media, if you want to move up, raise your energy and focus on the things that matter- When I was NOT talking about The Thing of Things? Sex. Why?
In my defense: I do think there were more reasons for this than just the residue of two decades of yoga. And I know what it is, and before I explain, let me first affirm that this WAS the moment I saw that I desperately needed to keep writing for this account. That now more than ever, with a life of so much external pressure and social expectations awaiting me under my real name, I needed this pen name and writing here to stay in integrity. To stay real, I need LS Harteveld because at the end of each day, I still want to be able to look myself in the eye and say: “Would LS Harteveld have endorsed this message? Is this who we really are?” I need to write here, especially at the end of my weekdays when the chaos and the pressure has come at me from every different angle online and in real life, and say: “I have stayed true to myself.”
So yes, I ll be staying!
But back to the carefully crafted message for my work under my real name: Why had I been holding myself back? Without noticing even. Why did it take a live stream from Katrina Ruth to shake me up out of my docile worker bee mentality? Because of a man. I was entirely OFF and not myself in the field of men. In the most literal sense, I was already heading to Dry Vagina Land.
So what happened? In December my secret lover ended our affair, and for the first six weeks I held up fine. Later on I realized this was also because I just didn’t want to break down in front of people who had silently or more overtly disapproved of me being a secret lover. I was going to be fine with a vengeance.
Normal people with normal relationships were the ones that crashed and burned when they were dumped after five years by someone they were still madly in love with and had the best sex ever with.
But I was not. I was going to show that not only had our affair existed outside of every day life, that I was still there, and not here. I refused to come down from the level I had been living at for five years, in order to feel the misery of it all on an earthly plane.
But then I did something for which I blame for my current lack of balls, when it comes to speaking my truth and I don’t recommend this to anyone:
I paused.
For a week or two I wallowed in the feeling of being dumped.
Partly because I assumed I had been running away from my true feelings long enough: It was time to face them.
And partially because to me the ultimate victory would be to feel deeply saddened, and to still not crash and burn. To still be the badass I had been throughout our affair, even when I could, and did, feel it deeply sucked that he dumped me.
Even then.
However, this entire process was not as conscious as I would have liked it to be. It happened gradually, and before I knew it I found myself seriously bogged down by the feeling of not being in each other’s lives anymore. I found myself wondering what I could have done differently. And pessimistic about the sustainability of the relationships I chose. Meanwhile in the first six weeks I had felt relieved that I was no longer a secret mistress, and partially because of this sudden burst in energy, I had told a lot of people that it was all over and that I would never become a secret mistress again. This was great social glue.
I almost got standing ovations when I said I would never be a secret mistress again.
It was disgusting.
So when I created all these plans for my real name, including the neatly packaged message for today to not use social media too much, in order to preserve your energy;
Was I still in my crowd-pleasing, not-ruffle-the-feathers, never-do-it-again, mode? Damn right I was.
Did I need Katrina Ruth to remind me that this is how we girls get dry vaginas?
Absolutely.
I can hardly imagine a day when I needed to hear this message more than I did today, on the morning I was mentally preparing for a message that was downplaying the entire essence of me. The moment when I was desperately wanting to fit in and maybe even to be punished perhaps, for being a secret mistress for so long, by never speaking my truth again.
I was in my kitchen having breakfast. I watched the entirelivestream, 45 minutes. And afterwards I looked up, as if I was Cinderella who had been sleeping for way too long. There was an immense clarity that the first six weeks of simply going in denial over the breakup, had been a far better choice than the final ones, where I had been feeling the emptiness of his departure. And that everything in my life, from the messy way my house looked to the just-not-soul-aligned self-deceiving projects I was churning out, was reflecting this poor mental state I had allowed myself to get into.
And that there was only one way to get out of all of this, once and for all.
To ALWAYS speak my truth.
I ditched all plans to keep coloring between the lines, and instead of covering the song Social Disease (about social media) I was going to cover the title from the album it was on. Slippery When Wet .
And when tonight, I am standing in front of the mirror, and look LS Harteveld in the eye, I ll make sure she’s proud.
1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020 2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW 3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman 4. Blote Kont- (Dutch) 5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020
The best way to receive updates on when these books are ready is to follow my English blog which I established in 2018: laurenharteveld.com
Ik denk dat de meesten wel weten waar dit artikel over gaat, aangezien het een beslissing is die we allemaal dit jaar moeten nemen.
“By cancelling my alias, the truest part of who I am,
I m now at an intake of over one viewing of Basic Instinct a day. And honestly I have no idea where I get the time.
This morning I woke up feeling so hesitant about what I would share here today..