2007

Voor Jesse, Jonathan,

Al was ze wreed, doortrapt en laf,
verwijt het de geliefde nooit;
zij heeft alleen het werk voltooid
waartoe je zelf de aanzet gaf.

Bijna verontschuldigend schrijf ik mijn geliefden, schaamtevol dat ze eindigen in mijn boek en op mijn website. Voor eeuwig rust hun naam naast de mijne en liggen kwetsbaarheden op straat waarvan niemand weet of ze feit of fictie zijn. Zou je begrijpen dat voor jou geen excuses wachten maar Jean Pierre Rawie’s dichterlijk besluit; “je hebt het ijzer zelf gesmeed”?

1989. Ik kon geen hoogte krijgen van dat lachende gezicht met die onregelmatige trekken. Manlijk voor een tiener, maar met ontwapenend slordig haar.
 “Maagd nog hoor,” gaf je je status. Beschaafd welvende  jongensspieren glooiden bronstig in dun flodderige kleren. Er was maar één conclusie mogelijk: Hij is knap. Hij is heel erg knap.

Ik heb altijd gedacht dat het komkommertijd was op je chique gymnasium, dat Lauren van de openbare Havo zomaar 15 hele weken van je kreeg. 

Al twee jaar kende jij de vluchtigheid van je liefde en de schade die het toebracht. Voormalige vriendinnetjes wachtten op je bij het schoolhek. Herlezen liefdesbrieven als betraande schat tegen hun aan geklemd. Ook ik werd verliefd en verwelkomde je in mijn leven. Volmaakt gewillig reageerde mijn lichaam op je bekwame handen. Maar dit betekende niets voor je zonder die laatste verovering; geloof in de oprechtheid van je liefde, waarvan wij beide wisten zij niet bestond. Met boosheid, vleierij en tranen beslechtte je mijn reserves, het enige waar ik controle over had. En met mijn verloren waardigheid als jouw trofee, maakte je het uit.

“Die jongen is gewoon heel romantisch, die denkt iedere keer dat het ware liefde is.” Zou ‘t? 
Dat schattige handtekeningetje achterop je brieven; Jesse. Met een bloemetje erbij.
Het onweerstaanbare kusje dat de monogame manager Jonathan mij onderaan zijn emails geeft.
Maar vrij snel kwam ik er achter dat de virtuele zoentjes naar alle vrouwen met een Inbox gaan. En je strooide bloemetjes tot diep in Azië, over een pad van ontrouw en toevallige ontmoetingen.

Mango is het eerherstel voor iedereen die je met je onschuldige giechel en knuffels verliefd hebt laten worden.
Voor de maagden die door jou zijn gebroken. 
Voor de studentes die zich flink hielden als het bij één nachtje bleef.
Voor mantelpakjes die knelden omdat buik en borsten nog rozig waren van je complimenten.
Ik troost voor onbeantwoorde brieven en gewiste voicemails van een ieder die zich aan jou gaf. Twintig jaar vertrouwen, geoogst en beschaamd.

Maar ik getuig ook van je aantrekkingskracht en toewijding. Geen gevoelig gebaar of ontwapenende eigenschap blijft ongenoemd. Het genot en de heling, je hoge prijs meer dan waard. 

Want ondanks je wreedheid, en alles dat ik niet begrijp, is mijn boek niets minder dan een hommage aan jou. Aan de onschuld van slordige Jesse. Aan de kracht van Jonathan de man. Een groter geschenk dan excuses of verontschuldigingen ooit kunnen zijn.

Liefs,

Lauren

Deze brief werd in 2007 geschreven. Hij is nooit verstuurd.
“Mango” wordt op dit moment opnieuw door mij bekeken, en ik zal mijn uiterste best doen het echtecht in 2011 uit te geven.