Iedere keer als ik “Je wilt het te graag,” hoorde, schudde ik met mijn kop alsof ik vliegen kwijt moest; “Je moet stoppen met zoeken,” en ik sloeg mijn ogen ten hemel. “Waarom trek je zulke mannen aan?” en ik vroeg me af of ik met een vork een slagader zou kunnen raken; “Pijn is een kwestie perceptie.” Natuurlijk. Zal ik jouw hoofd eens duurzaam scheiden van je romp en kijken wat dan je perceptie is?

De goedbedoelde raad van mijn omgeving irriteerde dus al een tijdje.

Samen met de heren in kwestie waar ik de bijdehante adviezen en het psychologische geneuzel aan te danken had. Je kunt maar zo vaak horen; “Wat voor lingerie ga je dragen?” zonder te braken. De tweede 20-jarige die niet in zijn eigen stad wil afspreken omdat “nog niet al zijn vrienden het hoeven te weten” en de oase tussen je benen verandert in een onneembare vesting. Of ik lapdances geef. Of ik sperma doorslik. En dat hij veel aan me denkt. Vooral op woensdagavond want dan is zijn vrouw er niet.

In plaats van benaderd te worden als een delicate  oester, die voorzichtig moet worden geopend voor je de zilte inhoud mag proeven, werd ik behandeld als een Febo loket. En naar parels zocht al helemaal niemand.

Het was maandag 6  juni 2011. Ik was 4 jaar en 7 maanden single, en even zo lang een schrijver, en in mij verdween iets.
Het was geen “Nou, dan ga ik wel weg!” waarbij de vertrekkende partij hoopt  teruggesmeekt te worden.
En ook geen vertrek waarbij de taken zakelijk worden overgedragen aan de nieuwe functionaris.
Het was een vrouw die haar biezen pakte, de mooie lingerie bovenop, samen met haar dagboek. De koude fles witte wijn en de chocola stopte ze in haar handtas. Haar vervanger zou er toch geen plezier aan beleven. Toen ze de taxi instapte zag ze nog net hoe een motor de straat inreed. De tengere berijder scheurde het woonerf op. Haar lange lokken waren in een functionele staart gebonden.

Ik herlas de emails zonder aanhef of groet. De DM’s waarin seksuele gunsten werden aangeboden en gevraagd. Ik werd gebeld voor telefoonseks en zette het toestel uit. In mijn adresboek verwijderde ik alle mannen waar ik de afgelopen twee jaar verliefd op was.
Scheve piemels. Ik moest opeens veel denken aan scheve piemels. En aan half-harde piemels. Bij degene die wel loodrecht geschapen waren drongen andere lachwekkende eigenschappen zich op. En ook muzes met wie ik nooit het bed had gedeeld bleken allemaal wel een bespottelijke zwakte of een andere achilleshiel te hebben, waardoor ze als minnaar, muze, mens en man direct afgeserveerd konden worden.
Ik had minder dan 24 uur nodig om schoon schip te maken en al mijn misplaatste gevoelens met wortel en tak uit te roeien.

In mijn agenda ruimde ik tijd in om uitgevers te benaderen voor mijn manuscripten, en ik telde hoeveel erotische verhalen ik had en of het genoeg was voor een boek. Aangezien de schrijfster ervan was vertrokken, moest ik het doen met wat ze had achtergelaten. Zij zat nu waarschijnlijk in een gouden bikini broekje aan het strand van Cyprus een onschuldige moslim jongen uit te horen of hij besneden was.

Het was donderdagnacht, ik schreef een blogpost. “Op je vorige avatar foto stond je mooier!” twitterde één van mijn 370 volgers opgewekt.

Tegen het oude bureau stond een koker met pijlen. Er hing een roze hart aan, een miniatuur flesje parfum en een sleutelhanger A met diamantjes. Ik gleed met mijn vingers over het soepele leer voor ik de pijl eruit trok. De boog stond achter de computer. Het was een kleiner model dan ik normaal gebruikte, maar het zou volstaan. Ik plaatste de pijl. De pees kraakte bij het spannen van de boog.

“Vorige foto mooier?” twitterde ik terug.  “Deal with it! Ik ben hier niet voor mijn mooie koppie. En voor kroketten flikker je ook maar op naar snackbar.”

De tijd dat ik in harten schoot lag achter me. Voortaan richtte ik onder de gordel. En scheve piemels verzon ik er wel bij.