Daar was ze weer; de happy single. Iemand was over haar begonnen op Twitter, over dat ze niet bestond, en direct dartelde de ipottende 29jarige accountmanager met highlights door mijn Timeline.

Ik zag haar al bij het woord Single, maar met de toevoeging Happy ervoor huppelde het Pilates sletje nog net een tandje vrolijker.

Degene die het vraagstuk De Happy Single als een bom had laten afgaan op Twitter, had 10.000 volgers, en al snel stroomden uit alle uithoeken van het medium reacties binnen. Koude bedden. Eenzame nachten. Alleen thuiskomen in de kleine uurtjes. Een hele generatie Sex en de City kijkers gaf grif toe dat ze helemaal niet zo happy waren. Single zijn was een lijdensweg waar men zich dapper doorheen sloeg omdat men licht hoopte te vinden aan het einde van de tunnel. Ze wachtten iedere zaterdag in V&D pyjama op betrouwbare vent of een andere Verlosser.

Op het tijdstip dat een Happy Single zich een weg naar binnen had gepijpt op Wasteland en met een buttplug in de darkroom lag, dronk de Unhappy Single muntthee op de 3- persoons Ikea bank.

Ik begon dat crack sletje nog bijna sympathiek te vinden tussen dat volhardende zelfmedelijden.

Ik twitterde uit de losse pols wat beledigingen terug, blockte links en rechts wat gejammer, en na deze bijdrage aan de discussie onderwierp ik mezelf aan rücksichtsloze zelfreflectie.
Want hoe zat het met mij? Verlangde ik ook niet stiekem naar een man?
Was ik niet ook eenzaam?

Ik zag twee garderobe stangen op de grond. Voor de vierde keer was het kledingrek naar beneden gekomen. Dit keer hadden de jurken de volle lading boorgruis gekregen. In de muur zaten acht extra gaten.

Ik dacht harder na, en realiseerde me dat ik binnen twee jaar weer moest verhuizen. Toch wel handig als je al wat mankracht in huis hebt. Die is vaak ook helemaal in zijn element als hij zo’n “het mag nog net op je B rijbewijs” verhuisbus mag rijden.  Zelf heeft hij dan een leaseauto waarmee hij op zaterdag mijn boodschappen doet,  ik bedoel onze boodschappen.

De verlangens begonnen nu echt vorm te krijgen!
Aangewakkerd door dit succes dacht ik nog vuriger na. Diepe rimpels trokken in mijn voorhoofd. De overburen dachten waarschijnlijk dat ik een drol naar buiten aan het persen was.

De gang moest nog worden geschilderd.
Ik wilde op vakantie en dan kon hij mooi op de katten passen.
Het single zijn had mijn tegoeden verslonden, daar kon je geen yoga tegenop geven.
Maar hij, HIJ, zou een inkomen hebben waardoor de financiële hemel op aarde weder zou keren.

Het was een uur of drie en ik had honger gekregen van deze diepgravende analyses. Ik dook de koelkast in. Zalmsnippers. Crème fraiche. Spinazie. Ik gooide alle lekkere dingen die er in huis waren in een grote pan tot een gerecht dat in één keer door mij opgegeten moest worden. Spinazie mag je nooit opwarmen.

Toen huppelde ik naar bed voor een middagslaapje. Om 7 uur ’s avonds werd ik wakker onder mijn roze dekbed. Ik lag diagonaal. Buiten klonken jonge stemmen.

Er stond een verhuisbus aan de overkant. Drie fiere studenten droegen dozen, planken en matrassen de arbeiderswoning in. De blonde had speelse lokken. De zwartharige lichte ogen. Een half-Indonesische jongen zette een blikje cola op de laadklep. Om zijn smalle heupen zat een merkspijkerbroek en een lage lichte riem.

Ik bad vurig tot alle Goden die er bestonden dat hij de slaapkamer aan mijn kant kreeg. En dan zou ik nooit meer iemand crack hoer noemen. Zelfs niet als ze het had verdiend.