Ik ga DWDD van een jaar geleden niet terugkijken waarin Thierry Baudet, wild guess, vermoedelijk iets over zijn boek wilde zeggen en gedwongen werd t ergens anders over te hebben. Noch ga ik het originele niet-verknipte videofilmpje raadplegen waarop te zien schijnt te zijn dat Julian Leblanc geen vrouwonvriendelijke zielepoot is. Ik ga zelfs niet, en neem mij dit gerust kwalijk, in mijn eigen geest te rade waarom Thierry vorig jaar ook bij mij in t vakje “vrouwhatende eikel” terecht was gekomen, en dat ik zelfs de aanbeveling van een door ons beide zeer bewonderde schrijver dat t een toffe gast was, letterlijk van tafel wuifde. Of we t alsjeblieft ergens anders over konden hebben. Ik ga t feit dat t Universum, God of stom toeval hem 24 uur later breeduit mijn stoelrij liet blokkeren in t theater, toen ik op zoek was naar mijn stoelnummer en ik dus Oh God niet langs hem wel langs hem Jezus ik ga niets zeggen oh ik ga toch wel iets zeggen langs hem ging maar de kans voorbij liet gaan écht wat te zeggen. Bijvoorbeeld: ik ben superbevooroordeeld over jou. Denk je dat t zin heeft t daar over te hebben?

Twee weken geleden zag ik Thierry Baudet bij Powned, wat ik voor t eerst sinds 1973 zag, na een aankondiging over niet-monogame relaties. Er werd een ervaringsdeskundige opgevoerd die een relatie had, maar zij en haar partner gingen soms ook met een ander naar bed. Een grote moeheid maakte zich van mij meester. Wat een volkomen burgerlijk emotieloos onderwerp. Voor alleen de seks iemand anders. Laat dan maar zitten, denk ik dan.
“Alleen de seks?” fact-checkte ook panel-lid Baudet of hij t goed gehoord had.
De dame knikte gretig en glunderde dat ze wel monogaam was in de liefde.
“Seks zonder liefde vind ik totaal niet interessant,” zei hij tegen de presentator. Wat een slimme zet was, want nu was zijn kritische opmerking minder persoonlijk. Een beetje zoals je in de tweede kamer via de voorzitter praat om aan te geven dat t je werk is iemand van repliek te dienen, maar je hierna gewoon samen aan de bar kunt zitten.
Thierry beloofde dat hij dit ook zou doen. Met beide dames. Alweer een uitgekookte strategie want opnieuw gaf hij aan dat alles nog open lag en beide dames een kans maakten.
Sinds ik t boek heb gelezen begrijp ik dat de hoofdpersoon G. en Thierry dus minimaal één overeenkomst hebben; ze weten hoe t spel gespeeld wordt. Zelf noem ik dat The Major League: waar alleen de echte players zitten.
Ik ben er na 8 jaar single zijn ingestapt en ik leef nog steeds, mijn hart doet t nog, en ik ben ook nog niet gedegradeerd. Misschien dat ik als één van de weinige vrouwen die uberhaupt in deze League speelt, dan ook een betere partij ben om dit boek, en Thierry, op zijn game play te beoordelen dan de verder ongetwijfeld rete-bekwame recensenten die zich er vorig jaar over hebben gebogen. Want Godallejezuschristus WATEENGEZEUR!!!

Nogmaals- ik ga niet alles teruglezen. Vorige week, toen ik na de Powned uitzending het boek Voorwaardelijke Liefde tweedehands (want nooit een herdruk gekregen) had besteld en dus een uurtje of 48 nieuwsgierigheid naar Thierry moest zien stuk te slaan, heb ik door de boekbesprekingen gescrold. Ik maak een kapstok van de random onterechte kwalificaties die ik toevallig heb onthouden. 

Het boek zou oninteressant zijn.
Laat ik bij mijzelf beginnen: ik lees 2 romans per jaar. Dat zijn degene die door mijn “fictie lees ik niet” tijdsfilter heen glippen, dus wat zich daar doorheen ramt is per definitie niet oninteressant.
Maar ook sec gesproken: als je een boek over een door zijn moeder mishandeld en misbruikt jongetje dat opgroeit tot een magistrale vrouwenversierder, die even haatdragend als liefdevol is, oninteressant wil noemen, dan praat je gewoon poep.

De jeugdscenes zouden overbodig zijn.
Tenzij je denkt dat vrouwenhaat geen uitleg behoeft, lijkt t mij toch wel een soort van relevant dat de moeder van de completely messed up hoofdpersoon G. een angstaanjagende mengeling was van lieve briefjes neerleggen, en sadistische lijfstraffen. En dat zijn oudere zusje een empathieloze sociopaat was die hem seksueel vernederde met haar vriendinnen. Bij de meeste lezers kweekt die achtergrond informatie toch een soort van, zeg maar, begrip, dat zoiets geen ideale voedingsbodem is voor een evenwichtige persoonlijkheid. Wat best handig is als je je lezertjes nog mee wilt nemen tot het bittere einde van een door G. uitgedachte vrouwenbesnijdenis.

Hoofdpersoon G zou niet ambivalent genoeg zijn
G zou geen sympathie wekken omdat hij alleen maar sterk is. Een vijf jarig jongetje dat helemaal bloot in zijn ballen wordt geprikt met een aanwijsstok? Een volwassen man die als een post traumatische stress stoornis over and over again terugdenkt hoe hij t op de commode niet kon ophouden en in zijn eigen gezicht plaste? Hoeveel zwakte heb je nodig? 

De recensies waren dus niet goed en de media richtte zich indertijd op het metier van, en de ethiek rondom, vrouwen versieren. Dat is een keuze, maar in dit geval wellicht wel een wat jammere. Want t boek snijdt ook andere gevoelige onderwerpen aan; en roept ook andere vragen op. Hele andere. En die zijn nu niet beantwoord.

Ten eerste; vrouwen die seks en liefde scheiden. Alsof het om een verworven recht gaat. Ik weet dat t voorkomt, vooral – maar niet uitsluitend- in de leeftijdsfase begin en halverwege de twintig. Maar wat schiet je ermee op? Dit is iets wat mij zo vaak heeft verbaasd, en ik zag dat maar als mijn eigen tekortkoming. Bij personage Marie wordt haar maagdelijkheid door haar omgeving geduid als teken van mislukking, maar in hoeverre is het fijn zo n tweeling als Tessa en Madelon te zijn? Hoogopgeleid, populair, uitdagend en ondernemend zeker als t op seks aankomt. In hoeverre is de seksuele ontdekkingstocht die in de meisjes- en vrouwenbladen wordt voorgespiegeld als ideaalbeeld van onafhankelijkheid en vrouwelijke kracht, niet een holle eenzame huls? Een put waar je met iedere one-night stand dieper inzakt.  

Is het ideaal van de hoogopgeleide vrouw die tijdens haar studie volop experimenteert, niet hoognodig toe aan verfijning? Een customized seksuele revolutie, waarin trouw zijn aan jezelf, aan wat bij jouw behoeftes past aan seks en emotionele verbondenheid, het nieuwe twee punt nul wordt.

Ten tweede, het taboe op zwakte bij mannen. Sociale zwakte, fysieke zwakte, maatschappelijke zwakte. En deed ik twee weken geleden nog de uitspraak Er is niets zo gevaarlijk als mannen die zich vervelen (verwijzend naar de werkeloosheid door de explosieve bevolkingsgroei in het midden oosten de afgelopen 50 jaar en de bende die t daar nu is) deze uitspraak is bijna identiek aan Er is niets zo gevaarlijk als mannen die zwak zijn. Sociaal zwak, financieel zwak, maatschappelijk. Je hoeft niet heel veel fantasie te gebruiken om te zien dat de huidige xenofobie een angst is voor zwakke mannen. Iets wat we als samenleving het liefst demoniseren. En ik geloof dat ik zojuist op een pijnlijke conclusie ben gestuit…

Waarom is precies een jaar geleden de roman Voorwaardelijke Liefde van Thierry Baudet, over een zwakke man die alle vrouwen kan krijgen, om ze uiteindelijk te knechten en te besnijden, waarom is dat boek gehaat, gefileerd en uitgekotst?

Omdat wij als samenleving zo bang zijn voor zwakke mannen, en hun omgang met vrouwen, dat we verblind en doof door angst, de boodschap niet meer zien, en de boodschapper niet meer horen. Zelfs niet als dit een charmante, intellectueel van 1 meter 83 met vlotte coupe en dito babbel is. Nee- juist dan niet.

Lees hier het vervolg
Waarom Thierry Baudet een goeie foute man is (maart 2017)