November 2015 schreef ik In Praise of Thierry Baudet Omdat met zijn kamerzetel het debat over zijn vrouw(on)vriendlijkheid weer is opgelaaid, hierbij mijn persoonlijke verhaal waarom ik hem het voordeel van de twijfel gun. Minimaal.

Ik heb t allemaal gedaan. Douchen op mijn 19e met iemand die ik net kende en waar ik geen seks mee wilde. Verliefd worden op een enorme neger en me diezelfde avond meerdere keren laten nemen. Play-rapeje spelen in een verlaten bos, zonder safe-words en in t volste vertrouwen dat hij condooms zou gebruiken. En ik ben nooit bedrogen uitgekomen.

Natuurlijk! Emotioneel waren t gigantische avonturen. Dat hij daarna niet belt, of je laat vallen. Of je na vijfentwintig jaar nog denkt WARUM heb ik geen seks gehad daar onder de douche? En dan maar weer een dagboek over die herinnering vol schrijft. Ik ga heus niet beweren dat het pijnloos is geweest. Maar één ding hebben al deze herinneringen gemeen; op het moment voelde ik me volledig veilig. Onthoud dit even voor als het straks over Dhr Baudet gaat. Ik twijfelde er niet aan dat de mannen alleen zouden doen wat ik wilde. En ik heb altijd gelijk gekregen. Met mijn vermogen om in real life mannen goed in te schatten, is tot nu toe in elk geval niks mis.

Mijn behoefte aan spannende seks komt waarschijnlijk doordat ik een aids fobie had. Als tiener leerde ik zelfs de kleinste risico’s van orale seks, te interpreteren als de dood. Dus ik ontwikkelde een obsessie voor veiligheid, maar leerde ook dat seks iets HEEL spannends was. Regelmatig vraag ik aan mensen met een relatie of ze daar nou echt serieus nog opgewonden van kunnen worden. Of dat ze dan prostitueetje spelen. Of SM. Wat ze overigens nooit doen.
Maar suffice to say, dat ik dus nogal wat spanning nodig heb voor ik ook maar enigszins zin heb.

Nou is er een methode waardoor ik ook met niet-spannende mannen naar bed kan. Dit heet fantasie. Ook zonder rollenspel, kan ik in mijn hoofd (daar ben je schrijver voor) zoveel spanning creëren dat ik met meer mannen naar bed kan dan alleen iemand waar ik echt verliefd op ben. Dit is natuurlijk super. Ik weet nu al dat ik nooit meer “zonder” hoef komen te zitten. Als mijn huidige minnaar me de deur wijst, dan geef ik er wel een draai aan zodat ik echt nooit meer een seksloos pandajaar hoef te houden. Ik ga niet op een bamboehoutje bijten.

Maar naar bed met leuke, aardige mannen, waar ik dan zelf wel iets spannends bij verzin, heeft niet mijn voorkeur. Want de jaren met mijn minnaar zijn me uitermate goed bevallen. Vlak voor ik toegaf aan hem, was ik er nog van overtuigd dat ik nooit wat met hem zou beginnen. Veels te eng. Ik zag mezelf weer met een paniekaanval the day after rillend op de wc.
Toen zei hij;
“Je moet beseffen dat ik nooit wat tegen je zin zou doen.”
Ik lachte en antwoordde;
“Nee, natuurlijk niet. Jij bent veel erger. Jij versiert me tot ik er zelf om smeek.”

Het duurde dus even voor ik me realiseerde wat hij me bood. Dat dit de spannende, sterke, en ja ook razend onbetrouwbare en gevaarlijke man was, waar ik inmiddels echt aan toe was. Dat hier een spel gespeeld kon worden waar echt iets op t spel stond. Mijn hart. Mijn geestelijke gezondheid. Mijn eigenwaarde. Deze tegenstander, want ik zag t inmiddels als een spel, deze tegenstander was gelijkwaardig aan mij. Dit was niet zomaar daten.
Dit was de Major League.

En ineens zag ik t. Al die jaren luwte in korte of lange relaties; ze hadden me een sterke basis gegeven. Maar de echte verandering in mij was gekomen door mannen aan wie ik gigantisch mijn fikken had gebrand. De neger. De jongen onder de douche. Mijn vriendje toen ik 16 was. Een Amerikaan toen ik midden 30 was. Dat waren de players.
’t Waren Major League players.
En door met hen te spelen was ik zonder het me te realiseren getraind, en zelfs heel bedreven geworden in t spel.

En de gevaarlijke man, die me nu een handreiking deed en me beloofde nooit iets tegen mijn zin te doen? Hij was mijn ticket. En nu wist ik waar ik instapte! Hij was de uitnodiging voor de Major League.

Ik weet nog steeds niet of ik na mijn minnaar in de Major League kan blijven. Want zoveel players zitten er helaas niet in, en ik ben door mijn katje Max ook dit jaar weer aan huis gekluisterd dus mijn actieradius is maar heel klein. Maar het is vooral omdat de meeste mannen helemaal niet in de Major League willen spelen, want je moet er heel veel moeite doen voor een vrouw. Je punten tellen sowieso alleen als ze het zelf wil. Bovendien mag je geen zwakte tonen, of “jezelf” zijn. Dat ben je voer voor de kat, dan lig je er zo uit.

Ik heb lang gedacht de Major League een beetje een wrede plek was, maar daar begin ik van terug te komen. Het is namelijk de enige plek waar mannen de moeite nemen zichzelf groot te houden, zodat de vrouw zich volledig kan overgeven. Ze willen dat je hen helemaal vertrouwt. En dan geven ze je de mogelijkheid your deepest, darkest fantasies uit te spelen. Of niet, als je op t laatste moment wil afhaken, zoals ik in die douche. Ze zullen je nooit dwingen noch je ooit ergens op afwijzen. Het is jouw feestje.

Het meest in het oog springende wat Thierry Baudet verweten wordt op het gebied van vrouwen, is dat hij gezegd heeft dat een nee geen nee is. En dat je dan moet doorpakken en zeggen: “Kom joh! We gaan nog even wat drinken.”
En dan nog ergens een toevoeging dat vrouwen overmand willen worden.
Hieruit menen verontruste vrouwen op te merken dat het hier om een rucksichtloze verkrachter gaat. Of dan in elk geval één die t is in-de-dop.
Maar ik ken dit gedrag van twee type mannen. En slechts één is misschien een verkrachter.

Het eerste waar ik dit door pak gedrag van ken, zijn mannen waar ik echt helemaal niets voor voel. We hadden/ hebben zo n tent hier in Nijmegen waar je na tien uur s avonds aangeschoten wild bent. Zelfs als je, zoals een vriendin dat een keer treffend zei:
“De stekels uit je rug hebt groeien.”
Uitgaanspubliek in de vorm van groepen vrijgezelle mannetjes, zijn notoire signaal-ignoreders en ja zij emmeren gewoon door. Zij pakken totaal geen signalen op want dat kan hun ego zich helemaal niet veroorloven. Bovendien hebben ze hun wankele positie in de op zich al vrij zielige vrijgezellengroep te verdedigen. Dus tja.
Mijn vriendinnen en ik vragen dus altijd om half tien gewoon de rekening, en maken ons verder op tijd uit de voeten.
Maar deze mannen acht ik inderdaad in staat om vrouwen te verkrachten. En helaas denk ik dat uitspraken zoals van Thierry door hen als een aanmoediging kunnen worden opgevat. Dat vind ik heel erg. En dat zou ook mijn advies aan Thierry zijn; deze mannen bestaan echt. En met drie hersencellen die bovendien op testosteron werken, zijn dat soort uitspraken gewoon geen goed idee. Dat is t type man dat denkt dat de play rape uit de eerste alinea iets zegt over dat ik dat in t echt wil. Het is een terechte angst om van dit soort mannen bang te zijn, en dit soort situaties te mijden als de fucking pest. Dus ik begrijp heel goed waar al die vrouwen zo bang voor zijn, naar aanleiding van Thierry’s uitspraken.

Maar ik denk niet dat Thierry erbij hoort. Ik denk t echt niet.
En dat brengt me op het tweede type man, dat je over wil halen toch nog een drankje te doen samen. Dat is uiteraard de Major League player.

Zoals ik net al heb aangegeven, leven deze spelers volgens ongeschreven erecodes waarin iets doen tegen de wil van een vrouw, ver beneden peil is. Dat is voor amateurs. Voor een echte player is er alleen lol aan, als je als was in zijn handen bent, en vervolgens je vriendinnen vertelt dat je de mooiste nacht van je leven hebt gehad. Als de ervaring herinnerd wordt als een indringende maar zoete ervaring waarbij gevaar en genot elkaar op magistrale wijze afwisselden.
“En dan je hart in vijfduizend stukjes wordt gebroken,”
had ik er tot voor kort glunderend achteraan gezegd.

Want zelfs daar ben ik niet meer zo zeker van….

Twee jaar geleden was ik er nog van overtuigd dat het de mannen in de Major League ging om een nieuwe manier van “scoren”; namelijk emoties en harten scoren in plaats van dat je geneukt hebt. Maar hoe langer ik er speel, en hoe meer spelers ik kan herkennen, in mijn eigen liefdeshistorie maar ik meen ook in beroemdheden zoals Thierry Baudet, hoe meer ik me realiseer dat dit spel voor een man niet zit in het breken van het hart van de vrouw.

Net zoals t voor mij van onschatbare waarde is om verliefd te zijn, en ik daarom weet dat ik in de Major League wil blijven omdat al mijn beau’s daar speelden, zo geldt dat voor de mannen ook. Ze nemen geen risico’s met mijn hart, hun uitdaging zit in t beheersen van hun eigen gevoelens. Zoals ik kick op de spanning van een dreigende angstaanval, of het risico van een gebroken hart, doen zij dat ook. Het gevaar ten onder te gaan aan hun gevoelens voor een vrouw, is een spel dat ze iedere keer weer opnieuw spelen.
En daarmee is hun inzet dus minstens even bewonderenswaardig als egocentrisch.

Mijn minnaar, de jongen uit de douche, de neger, de Amerikaan; ze hebben allemaal volgehouden toen ik nee zei. Omdat ik niet durfde. Niet omdat ik hen een kansloze dertig plus vrijgezel met een cocaine probleem vond, maar omdat ik voelde dat ze zoveel met me deden, dat ik eraan kapot zou gaan als ze me op het verkeerde moment de cold shoulder zouden geven. Dan zeiden ze;
“Kom. We doen gewoon nog een drankje samen. Een drankje kan toch wel?”
En dat kon.

Ik ken Thierry niet, maar na aanleiding van alles dat ik meekrijg uit de media ga ik ervan uit dat hij niet t eerste type is, maar t tweede. En als dat zo is dan voelt hij aan welke nee betekent;
je bent een gruwelaap. En welke nee betekent; fuck, ik durf niet verder. 

En dan is die eerste nee gewoon nee.
En de tweede is; “Weet je, we doen gewoon een drankje samen.”

~LS Harteveld

follow-up post
Handen af van de foute man

mijn boek over mijn Major League minnaar
Big
erotica and diaries
komt uit in april 2017
Volg mijn Twitter of Facebook page voor updates, of schrijf je in voor de nieuwsbrief op deze site.

link naar mijn artikel uit 2015;
In priase of Thierry Baudet