ongeveer 1994, bij een huisgenootje op de verjaardag

Eigenlijk had bij deze blogpost een foto moeten staan van toen ik 15 was. 
Of eigenlijk had er helemaal geen foto van mezelf bij moeten staan, want ik wil ff low profile met de LS Harteveld.
Onder mijn eigen naam ben ik namelijk de afgelopen maanden veel zichtbaarder geworden, en ik heb geen zin om per ongeluk (God forbid) hier ineens bekend te worden.
Face and all.
Maar ik kreeg een dag of 10 geleden zulke leuke foto’s van toen ik een jaar of 22 was, en blijkbaar mijn mes even aflikte voor de foto, terwijl ik vermoedelijk aan het nadenken was of ik tijdens de seks mijn cowboyboots (rechts op de foto) aan zou trekken.
Of zoiets.
Ik weet niet wat ik dacht!
Wel dat life sweet was.
Ik zat in het honeymoon eerste jaar met de man bij wie ik 14 jaar zou blijven. Eindelijk had ik seks met iemand waar ik én tot misselijk makends toe verliefd op was; die niet meteen wegliep én die net zo avontuurlijk was in bed als ik.

Daar had ik verrekte lang op moeten wachten.

En zojuist, toen ik 25 jaar na die foto in de hal mijn slangenleren laarzen aantrok, en zag dat mijn donkere spijkerbroek slijtplekken op de knieën heeft, en ik tegen mijn spiegelbeeld zei met een brede grijns:
 “Ja, want ik zit echt heel vaak op mijn knieën.”
(feitelijk zei ik dit in gedachte tegen een leuke man, maar daar ga ik hier verder niet op in)
En ik op mijn beurt weer moest lachen om die brede grijns van die dame in de spiegel, toen dacht ik:
“Jongens, dit is toch gewoon niet te toen zo!”

Tot het me te binnen schoot dat het voor anderen waarschijnlijk wél te doen is.
Dat iedereen boven de 18 nu waarschijnlijk echt diep verontrust is over het virus, en zich braaf aan de regels houdt. Niet omdat ze anders gezeik krijgen, maar omdat ze ten diepste geloven dat 1,5 meter afstand houden een kleine prijs is om te betalen om te mogen blijven leven, en voor anderen om te mogen blijven leven.
Kijk, t gaat mij er niet om of die prijs te hoog of te laag is; Maar het interesseert mij werkelijk geen lor wat er besloten wordt.
Ik heb zoiets van:
JUST SEND ME THE FUCKING MEMO 

Behalve dan dat als ik slijtplekken op mijn knieën zie, ik me realiseer dat als het aan The Memo-people ligt, ik 2 jaar geen seks ga hebben. 
Er zijn écht grenzen.
Ik zal geen illegale poker parties bezoeken of om één of andere flutreden gaan lopen chillen met z’n allen: Maar om een niet heel moeilijk te herleiden reden moet ik de laatste week vaak denken aan een fin-de-siècle evenement met de naam “The Houston (3-digit number)”.
Het werkelijke aantal vul ik niet in om geen po r n osearches op mijn site te krijgen.

Ik zit echt niet zozeer nu aan mijn taks, maar aangezien seks-met-iemand-anders-dan-je-wettelijke-echtgenoot-of-partner, dé grote olifant met een stijve is die midden in de 1,5 meter samenleving staat en waar niemand het over heeft, heb ik zoiets van:
Dan kan ik dus feitelijk net zo goed nu seks hebben.

Als het er toch op neerkomt dat we hierin gewoon ons eigen plan moeten trekken en onze booty met rode string tegen de krib moeten gooien, then now is as good a time as any.

Nogmaals, ik ga geen risico’s nemen voor mannen die ik niet ken, of die Maybe’s zijn (Die ken ik überhaupt nauwelijks – Ik ken alleen Hell Yesses! En Ik voel me gevleid maar nee dankje’s.)
Maar verder lijkt t me een mooie gelegenheid om open kaart te gaan spelen, en duidelijk te maken dat ik t er wel voor over heb.

Volgens mij ben ik een beetje afgedwaald, maar het kwartje dat dus viel toen ik daar op mijn knieën grapjes tegen mijn spiegelbeeld aan het maken was, was dat ik, toen ik jong was, vond dat t veels te lang duurde voordat de seks begon.
Ik had niet perse een hekel aan school ofzo. Maar je kon dat toch onmogelijk serieus nemen, vergeleken met leuke jongens en seks.
Aangezien pubers erom bekend staan dat ze een obsessie hebben met seks, ging ik ervan uit dat al mijn leeftijdsgenoten dat ook vonden.
Dat er geen puber was die dacht dat school iets anders was dan tijdvulling als je niks beters te doen had.

Pas veel later toen mijn generatie ging trouwen, banen nam, en zich vrijwillig liet inmetselen in hun doorzonwoning met hypotheek en kinderen, dacht ik:
“Ja maar jullie wilden gewoon helemaal nooit seks!”

Pas toen ging ik terugrekenen, en realiseerde ik me dat mijn leeftijdsgenoten nooit ook maar enige echte oprechte interesse erin getoond hadden.
En (en!) dat degene die wel een spannend seksleven hadden later alsnog een gesettled leven gingen hebben.

Nou heb ik zelf door een aids-fobie kei- en keihard moeten werken om mijn seksleven echt goed te krijgen. En t dus niet in 1 of andere veilige verkering te parkeren, een relatievorm waar ik niet warm of koud van werd.
Dus het is een beetje moeilijk te vergelijken.
Maar desondanks kan ik me met geen mogelijkheid voorstellen dat als ik wél een goede start had kunnen maken qua psychische gezondheid, en niet twee decennia geplaagd was geweest door paniekaanvallen, dat ik me dan halverwege de 30 wel vrijwillig had laten opsluiten in een rijtjeshuis met een ovulatietest en een man.

Met andere woorden, pas toen iedereen enthousiast een lange termijn relatie in holde na de studententijd, en daar 10 jaar later nog zat, vielen me de schellen van de ogen:
“You gotta be fucking kidding me.”
En ik begon terug te rekenen, en zag dat ik nooit ook maar enig bewijs had gezien dat andere mensen seks belangrijk hadden gevonden.
Ze vonden RELATIES belangrijk, een vaste partner, een goede baan.
En binnen die beperkingen waren ze geïnteresseerd in de seks zo goed mogelijk maken.
En waarschijnlijk was ook in de pubertijd, de periode waarin men wat avontuurlijker is, het verschil tussen mij en hen al levensgroot.
Ik herinner me nog een wat onwerkelijk gesprek met een heel erg leuk vriendje dat al vanaf zijn veertiende vriendinnetjes had, en dat om redenen die mij nooit helemaal duidelijk zijn geworden, in mij geïnteresseerd was.
Toen ik een keer iets liet vallen dat ik gewoon lekker van hem genoot, maar me verder geen illusies maakte over hoe belangrijk ik voor hem was, was hij heel erg beledigd en in de war.
Dat werd echt een heel ding.
Misschien was hij ook wel verdrietig ofzo, ik weet t niet, maar t gelde niet echt lekker tussen ons als ik hem erop wees dat hij niet erg lang bij zijn meisjes bleef, dus dat ik helemaal vrede had met de tijdelijkheid ervan.
Zijn voor mij onbegrijpelijke reactie was wel één van de vele tekenen dat je niet geacht werd seks zonder hoop op een lange termijn relatie, te waarderen.
Een beetje zoals dat mijn ouders vonden dat je kaas en ei alleen met brood moest eten, terwijl ik geen enkele reden zie waarom ik een eitje of kaas niet los zou eten.
Zo was het met relaties ook: Seks en een relatie hoorden bij elkaar.
Voor anderen was de relatie het bewijs dat je de persoon belangrijk vond, en waardeerde.
Terwijl voor mij de seks daar het bewijs van was.
Dit verklaart ook dat mijn vriendje en ik elkaar niet begrepen:
Hij dacht dat ik hem als persoon niet belangrijk vond, omdat ik de relatie niet belangrijk vond.
Terwijl ik dus nu 30 jaar later nog over hem schrijf.

Maar goed, de relatie: Dáár diende je in te geloven.
Dáár moest je focus liggen.
Als je focus op seks lag, of van elkaar genieten zoals ik het meestal iets breder omschrijf, dan was dat automatisch een belediging voor de persoon.

Geen wonder dat ik er dus geen vertrouwen in heb dat er ooit een realistische tijdlijn gaat komen wanneer de mensen die geen relatie hebben weer seks mogen hebben.
Want die komt er niet.
Seks alleen bestaat niet.
Als je geen relatie hebt, bestaat alleen het woord “daten”. 
En dat je met alle risico’s van dien, niet een beetje bij kaarslicht met z’n tweeën lispelend over de Rioja moet gaan hangen, met iemand met wie het uiteindelijk niks wordt, dat begrijpen we natuurlijk wel.
Ik pleit er dan ook voor, om de gelegenheid te gebruiken om onze dating routines te verseksualiseren, en niet in real life af te spreken, tenzij je:
– of klaar bent om te ballen.
– of klaar bent om samen te gaan wonen.

Het is dat, of wachten tot de seks begint.
Maar dat is mij in het verleden in elk geval heel slecht bevallen.