Categoriearchief: Blog

Blog

50 Shades of Stoya

I m currently on a break from blogging, and keep in touch by newsletter. Here’s the latest one.
Sign up if you want to stay posted.

Stoya is having fun

Stoya is having fun

There are definitely benefits to a blogging sabbatical. And the moment you add a 7 week long Twitter fasting, for full commitment, you get to watch even more interesting phenomena. First of all, the moment I stopped writing for the LS Harteveld site, I immediately launched a super labor intensive project on my yoga blog. This is my professional blog where I am an average garden variety yoga teacher. Apparently I needed something to do, and was eager to fill in the void (and not with working on my books).
The yoga writing project started out pretty neutral (how to develop your personal practice, that sort of thing) but soon I was sharing everything, burdening my students with my love life and the capacity to write in 50 funky anecdotes to spice up one topic, which was usually only vaguely related to yoga in the first place.

Since I was still keeping in touch with all my deviant/ more interesting friends through Twitter, I decided to close down that account for 7 weeks. I really expected something close to a miracle…
That I would live in this ocean of peace, a social media low heaven, where I would be a serenely smiling yoga teacher by day, and a serenely smiling secretive diarist working on her book. Also by day. At night I would get 8,5 hours of sleep.
Yet what happened?
I opened a Twitter account for my work.
Uh oh.
And I became GOOD.
I made new friends, who felt drawn to me because I was a yoga teacher, or someone who lived around the corner, or because we liked the same wine bar. I hooked up with other local entrepreneurs and I acquired a new level of being part of my local community.
And a new level of being an internet addict.
Just with new friends, and a new blog to write for.
Uh oh.

But there is still stuff I can’t share with them. And that part of me, the kinky side, the provocative one, the slightly aggressive one (oh, a little harder than that), the gruesomely submissive ….. that all, has no place to go.
So thank God for this newsletter!!

And by now I m sure you re thinking: Who s Stoya! Make your point you crazy woman!
Okay: Stoya is a girl crush, just like escort Avery Moore.
I was actively idolizing Avery, a pale, toned, 1000 dollars an hour escort-who-could-also-write-really-well, but Avery was a difficult love to feed because she didn’t show her face on pictures, only her voice on interviews, and she recently sealed off her site so that visitors now have to create an account first.
Huffpost LIVEBut the Huffington Post gave me something better than Avery: Stoya!
“Can A Porn Star Be America’s Sweetheart?” (video interview Huffpost)
And Stoya turned out to be a pale, toned, porn star-who-could-also-write-really-well,  but who showed her lovely Snow White face absolutely everywhere!
If it wasn’t for their breasts – Avery is full bosomed, and Stoya is a striking cup B but only if she feeds on ice cream for a week (her words) – I wouldn’t be able to tell them apart.

And after a few weeks of drooling over Stoya I realized she is the missing ingredient from the Hollywood movie 50 Shades of Grey. I think anyone who has seen it will agree it would have been much better as a high budget porn, showing in theatres (probably the first main stream porn since Emmanuelle!) all over the world.
And Stoya looks more innocent than Dakota Johnson (the current actress), her sex scenes would do the book justice, and she would definitely know how to appreciate a good spanking.

Just like me.

Love,

Lauren

Mr. Bigs

SexandtheCity_2008_TSOccor_0002This is a Dutch blogpost-
for all erotic stories on Mr Big that followed check here

Ik heb een nieuwe vriendin op Twitter. Ze heet Thessa, heeft een Mr. Big, en blogt al 14 afleveringen vurig over hem.
Net als ik dus. Alleen heb ik al drie boeken vol en heb ik evenveel Mister Bigs, maar ik ben dan ook een halve generatie ouder. En zoveel is dat niet, drie biggies. Deze sub-species of men is namelijk altijd onbereikbaar en onbeschikbaar, en soms valt er eentje af. Aan drie zit je al snel.

Wie is Mister Big?

Mister Big (not his real name) is een personage uit Sex and the City, waar columniste Carry al in de pilot tegenop botst. Een goedgeklede man in pak, waarvan ze toen nog niet wist dat het Mr. Big was, raapt behulpzaam de inhoud van haar handtas van het trottoir.
S01 E01 featuring extra dunne condooms met reservoir 
In film termen heet dat de meet cute.
Mr Big is 6 seizoenen en twee speelfilms lang haar voornaamste love interest. Er zijn natuurlijk andere mannen, degelijke exemplaren die kunnen klussen en een hond hebben, you know the type. Maar wie ook maar iets van vrouwen begrijpt weet: dat gaat hem niet worden. Wie eenmaal een Mr Big heeft, is voor eeuwig verpest.
Het enige dat je kunt doen is een andere Mr Big zoeken. Voor erna of voor ernaast. Maar het type wordt je default waar je eeuwig naar verlangt. Gelukkig maar, want zo blijven er meer betrouwbare mannen over voor de vrouwen die dat nodig hebben. Om kindjes mee te maken of een ander project waarbij je niet meer rucksichtsloss met je tijd, geld en emoties kunt smijten. Een Mr. Big is een luxe product, dat slechts weinigen zich kunnen veroorloven.

With Nathan

Nathan

Nathan

Mijn eerste Mr. Big heette Nathan. Hij was eigenlijk te jong om een Mr. Big te zijn. Toen mijn beste vriendin voor t eerst over haar vreemdgaande collega vertelde dacht ik dan ook dat t over een gladde veertiger met een buikje en een naderende midlife crisis ging. Dom dom dom. Om te beginnen hebben Mr Bigs nooit buikjes, en zeker geen minderwaardigheidscomplex of andere psychische zwakheden. De players van deze aardbol zijn na hun geboorte allemaal te bad gegaan in de pot met ezelinnenmelk, honing en narcisme (waarschijnlijk had ik daar mijn eerste meet cute al), wat hun een leven lang beschermt tegen kritiek en zelfreflectie.
En Nathan had meer.
Zijn jonge 1 meter 90 leek op dat van de David van Michelangelo, zijn stem dartelde in vlotte one liners, en met gevoel voor drama vroeg hij toestemming voor hij je voor t eerst zoende, uitkleedde, en binnendrong. Hoewel ik moet toegeven dat hij de laatste grens nooit heeft beslecht. Mijn hart had ik niet onder controle, maar fysiek kon ik paal en perk stellen. Ondanks mijn grotendeels onbetreden perkje had ik niet gedacht ooit over Nathan heen te komen. Tot ik erachter kwam dat mijn beste vriendin al een half jaar met hem sliep, ik direct beide relaties met wortel en tak verwijderde en de resten ritueel verbrandde.

big-carrie2

Mr. Big

Mr. Big

Mijn tweede Mr. Big ga ik gewoon maar zo noemen. Iedere zelfrespecterende meisjes blogger lijkt er één te hebben dus ik kan niet achter blijven. Deze Mr Big voldoet aan alle kenmerken: charmante veertiger, hoog opgeleid, goedgekleed, sportschool en uiteraard: onbereikbaar. En ondanks dat ik ook hier precies wist wat voor onbetrouwbaar vlees ik in de kuip had, was ik totaal weerloos. Wat een vette tegenvaller! Ik was na Nathan immers al jaren Mr.Big vrij. Natuurlijk, er was een grote neger S. die mij na één nacht en alle sterren van de hemel liet vallen als yesterday’s news. Met replies zonder aanhef of groet. En daarom telt hij dus niet. Een echte Mr. Big beëindigt zelden relaties met minnaressen, en al helemaal niet op die manier. En ironisch genoeg zijn echte Mr Bigs tegenover hun veroveringen ook volkomen eerlijk dat ze vreemd gaan. Dat hoort bij t spel van de verovering:  dat je er bewust voor kiest met hun bezette lijf naar bed te gaan. Een vrouw in onwetendheid laten over je status en achteraf superkut reageren omdat zij teveel verwacht – dat is beneden de waardigheid van een Mr. Big. Overigens viel bij mij pas na een jaar het kwartje: was S. niet gewoon vreemd gegaan indertijd? Ik checkte zijn social media en kwam erachter dat hij inderdaad een relatie had gehad en karmisch zo zwaar te grazen was genomen dat hij het ternauwernood had overleefd. Zijn verdiende loon.

Dus in mijn Big vrije jaren waren er heus wel foute mannen. Die S. dus, maar bijvoorbeeld ook een minnaar die mij belazerde. Saillant detail: zijn pik proefde niet meer lekker toen hij begon te schuinsmarcheren. Dat was niet de reden dat ik er een punt achter zette, maar het heeft zeker niet geholpen. 

Natuurlijk was ik apetrots dat ik sinds Nathan Gate de emotionele sluizen onder controle had. Als mijn hart al openging dan was t bij een man die er behoedzaam mee omging, en het weer zachtjes terugstopte en toedekte als hij er niets mee kon. Ik was inmiddels vijf jaar Biggie clean. Dus toen ik mijn nieuwe Mr. Big ontmoette dacht ik dat t zo n vaart niet zou lopen. Maar net als met andere verslavingen: je komt er nooit helemaal van af.
Eén onverwachte zoen en ik zakte door mijn benen. Twee weken begripvolle emails en ik ging voor de bijl. En vijf schattige bijnamen en ongeveer even zoveel seksuele handelingen later kon ik t alleen nog over hem hebben. Inmiddels ben ik zo verslaafd dat ik leef op gele vla, holle beloftes en mij iedere dag voorneem te stoppen.
Wat uiteraard nooit gaat lukken.
Tenzij…. tenzij met hulp van mijn derde Mr. Big. Degene die ik ongemoeid zou laten. Waar ik afgelopen zomer afscheid van heb genomen na 7 jaar smachten en schrijven en nog wat meer kwijlen op t idee dat hij en ik…
my only hope.
Mijn enige kans deze gierende verslaving aan Mr. Big te overwinnen, is door het wapen in te zetten, waarvan ik hoopte dat ik het nooit meer nodig zou hebben. Mijn enige kans, is Benjamin.

1998 with Benjamin Bratt as Benjamin Cooper 3

Benjamin

Benjamin

Wanneer het precies begon, de terugkerende herinnering aan 1991 die veranderde in een muze en tot slot in een obsessie? Ik weet het niet. Maar wat niet geholpen zal hebben is dat ik in 2004 een vrouw tegenkwam die mij vertelde over haar jeugdliefde. Ze was alles wat ik one day hoopte te zijn: een stralend gelukkige kinderloze yogadocent in her forties. En sinds een half jaar had ze ook alle reden om iedere dag misselijk van geluk de wereld tegemoet te treden: haar jeugdliefde was bij haar teruggekomen.
Jaren had ze naar hem verlangd. Ze wist inmiddels dat hij getrouwd was, kinderen ook, en ze hadden het contact kort en zakelijk gehouden omdat ze geen van beide zijn leven overhoop wilden trekken. Maar waar hij ontspannen door leek te gaan met zijn leven, was het ’t hare gaan beheersen. Na jaren van stil en uiteindelijk openlijk verlangen had ze het advies van haar goedwillende omgeving ter harte genomen: laat ’t los. Nou weten we allemaal wat er gebeurt als je iets loslaat right? Dan staat t op je stoep. Bij haar was t letterlijk toen hij zich ineens bij haar meldde. Gescheiden, de hele mikmak. ’t Was alles waar ze ooit van had gedroomd.
Einde.
Of in mijn geval: nieuw begin.
Na dit voorval zou ik nog twee jaar in mijn relatie blijven, er een punt achter zetten, waarna ik herinneringen aan Benjamin zou krijgen. Ik zou over hem gaan schrijven, hem opsporen en mailen. En ik zou erachter komen dat hij getrouwd was en samen zouden we tot de conclusie komen dat we zijn leven niet overhoop gingen trekken. En dat zouden we ook niet doen. Ik schreef gewoon een blogje extra voor een jaartje of 7. Tot afgelopen zomer. Ik had inmiddels drie boeken vol en het was welletjes.

Ik plande een korte vakantie naar zijn land en vroeg hem ruim van tevoren om een ontmoeting. Sinds mijn Brad Pitt verslaving (die duurde tot de dag dag ik hem aanraakte, en hij mij) wist ik dat verlangens in de realiteit moesten worden ingelost. Dus hup Benjamin, laat je zien. Maar daar had Benjamin helemaal geen zin in. Of misschien had hij wel zin, maar aangezien hij minstens evenveel kon verliezen als winnen, sloeg het schaaltje door naar de behoudende kant. Een dag voor ik naar huis ging kreeg ik een afwijzing. Een goed geformuleerde, liefdevolle afwijzing, maar toch. Ik had meer grip gehad op Hollywoods grootste filmster dan op mijn eigen jeugdliefde.

Het was tijd voor plan B: ik richtte mij op drie te publiceren boeken waar ik als pure coping (of wellicht wraak…) direct de derde Het Boek Benjamin doopte. Voor 2015 laste ik een blogging sabbatical in, in de optimistische veronderstelling dat ik de tijd die ik normaal verspil aan blogposts zoals deze, aan mijn drie boeken zou wijden. En ik gaf de liefde op. Ik las t ook ergens: zoek niet meer naar liefde en hij zal zo voor je staan. En inderdaad. 48 Uur nadat ik de liefde had opgegeven zat ik met Mr. Big waarvan ik toen nog niet wist dat t Mr.Big was, aan de oliebollen over seks speeltjes te praten. Hij was mijn type niet, en alsof ik dit wilde bezweren vertrouwde ik hem de seksgeheimen toe die alleen mijn gay best friend mocht weten.
“Wat dacht je van een glazen dildo?” zei hij behulpzaam. “Dat is ook lekker koud.”
Ik dacht aan de extra dunne condooms met reservoir die ik in mijn handtas had en realiseerde mij:
in film termen is dit de meet cute. En hier is nu al geen keren meer aan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Beste Erotica Schrijfster van Nederland

Tina Weemoed

Het boek is hier klik te koop.

 

Twee volwassen twitter vriendinnen: die weten wie je bent. De twee vlammend jonge schrijvers: zij kunnen met één welgemikt appje er heus wel achter komen wie Tina Weemoed is. De bekende uitgever die mij op Twitter volgt? Hij zal je bij geboortenaam kennen, het goud dat zijn redacteuren door de vingers glipte. Of de wrange nasmaak weghappen dat jouw keuze überhaupt niet op zijn uitgeverij viel.
Maar ik hoef niet te weten wie je bent. Een beroemde culinair columniste? Een schrijfster van thrillers? Ben je hoogleraar of nieuwslezeres?
Of wellicht ben je yogadocent net als ik. En vertik je in je les met harde piemels en ander gespuis te dealen. Je bent er voor je rust. Ja! Een verrekt goede reden om onder een pseudoniem te schrijven. Dus er zijn er die je kennen, maar ik koester het niet te weten. Laat mij fan zijn, een bewonderaar. Laat mij de geile vrouw zijn die in elk geval niet in jouw les mag komen.
Ik heb er vrede mee.
Want bij de Goden, wat een dijk van een boek heb jij geschreven in 2009. Maar één dat slechts mager erkenning kreeg, die niet in verhouding stond tot de risico’s die je liep en de mate waarin jij jezelf blootgaf. Wellicht had je keuze voor een pseudoniem ermee te maken. Het is makkelijker van iemand te houden, dan van iets. Een kwetsbare schrijfster krijgt een sympathy vote, een anoniem boek dat alle grenzen van goed fatsoen kapot beukt? Probeer daar eens van te houden. De recensent die Genade aanraadt, de studente die jou cadeau doet, de moeder van vijf die je boek deelt op Facebook, ik die nu over je schrijf: we gaan allemaal met de billen bloot. Dat we je graag lezen dat zegt iets over ons. Een onbenoembaar maar daarom des te angst aanjagender iets dat ten alle tijden geheim moet zijn. Een reden voor vervreemding en scheiding. Afsluiting. Opsluiting. Iets. Een reden ons te schenden.
Je zou wel gek zijn.

Ik heb lange tijd gedacht dat ik van erotica hield, net zoals ik lang heb gedacht dat ik van ouderwetse filmsterren hield. Dit misverstand was ontstaan doordat mijn eerste erotica boek Lieve Vogeltjes was, van Anais Nin. De eerste filmster was uiteraard Marilyn Monroe. De klassen apart dus. De onbetwiste koninginnen. Maar wanneer kom je daar achter? Nadat je vruchteloos droogloopt in de films van Dietrich en Bardot. Nadat je twee dozijn erotica voor vrouwen, door vrouwen, met vrouwen bij het oud papier hebt gesmeten jezelf bezwerend dat je er nooit meer in zou trappen. Om vervolgens bij de eerste aanbeveling weer rode oortjes te krijgen en de creditcard te trekken. Dán kom je er weer achter en word je weer teleurgesteld.
Ik hou niet van erotica, ik hou van Anais Nin. En de enige nog levende, legitieme, koningin van de erotica? Dat was ikzelf. Ongekroond. Alsof mij dat iets kon schelen. Wie had mij moeten kronen? De recensenten die dat aambeien boek met letterkundige precisie hadden geprezen? De uitgever die het burgerlijkheids epos 50 Tinten vertaald had? De erotische zoektochten waar wat mij betreft een lustkillend nekschot op stond omdat ze eindigden met hond of geit? Heleen van Royen? Lydia Rood? De Penthouse? Erotisch Nederland was een dierenrijk waar ik de taal niet van begreep. En zij de mijne niet. Hoewel Heleen van Royen met die ene anale verkrachting (de man was porno acteur en heette Romeo) nog het dichtst in de buurt kwam. Maar die scène was bedoeld als mislukking. Als dieptepunt. Dus nee, geen van allen dank je wel.
Achter de zeven bergen, in het land van de zeven dwergen, daar schreef ik. En ik was zeven maal geiler dan zij.

Ik schreef al een aantal jaren sporadisch erotica voor thuisgebruik, toen ik in 2010 begon voor mijn blog. Het tweede verhaal De Vreemdeling, was vergelijkbaar met jouw boek Genade. Alleen had mijn hoofdpersoon geen naam, en beperkte ik mij tot sfeertekeningen en flarden. Ik vertel verhalen, geen romans. Net als Anais Nin. Ook zijn mijn hoofdpersonages meestal single en kinderloos. Twee verhalen zijn daarop een uitzondering. Lang geleden, over een man en een vrouw die het na een zwangerschap voor het eerst weer doen. Dit verhaal stichtte zoveel verwarring dat het binnen 24 uur bij de opdrachtgever verwijderd werd. En Heimwee. Over een man die een nacht met ach….lees het zelf. Maar over het algemeen moet je bij mij dus niet aankomen met het scenario van het ongelukkige moedertje. Dat was ook waardoor ik Genade in 2009 vermoedelijk gemist heb. Want dat jouw Gusta tijdens een dolle studentennacht per ongeluk zwanger zou worden? Soi. Dat ze iets te lang zou blijven plakken bij haar universiteitsliefje? Overkomt de beste. Dat ze veel tijd aan haar werk besteedt? De kachel moet branden. Maar dat Gusta én trouwt én een IVF tweeling heeft én een carrière hooghoudt? Dat is voorbedachte rade. Gusta is haar halve leven bezig zichzelf maatschappelijk gewenst te gronde te richten. Een recensent had het over dat Gusta seksverslaafd was. Horse shit! Ze lijdt aan het burgerlijkheidsvirus, waar ze na twee decennia onderkoeling eindelijk uit wordt wakker gekust. En hoe Tina! De eerste 5 pagina’s zijn vuurwerk. Dat er daarna wat mij betreft tergend lang getafeld, gedraald, en gemiereneukt wordt. Dat vergeef ik je. Het is literatuur. Verveling heeft vast een functie en misschien zijn er ook wel mensen die het echt boeiend vinden te lezen hoe al die BN’ers elkaar hard doen, net niet meer doen, of culinair keuvelen over zout. Ieder zijn fetish, zogezegd.
Maar oh Tina, wat maak je het goed! Wat een zoete beloning staat de lezer te wachten die zich niet van de wijs laat brengen door het pagina’s lang huiselijk gekletter. Niet één keer. Meerdere keren laat je de spanningsboog instorten, een vrije val in grachtengordel ongeluk, totdat we samen met Gusta smachten uit ons lijden te worden verlost, hard en meedogenloos. We zouden haar villen en in haar eigen lavendelzout pekelen, als ze het waagde die verzengende roes van overgave en pijn te weigeren. We zouden die naald eigenhandig in haar rammen, de pijp in haar mond duwen. Of misschien waren het andere zaken. En gelukkig was het niet nodig. Want door welk trauma Gusta haar kleinzielige bestaan ook heeft opgebouwd (als je het hebt uitgelegd in het boek, dan heb ik het gemist. Zet het tussen de seks als je wil dat ik t lees….), ze lijkt er in elk geval overheen. Met grenzeloze overmoed treedt ze haar lusten en de man die ze kan vervullen tegemoed. Haar eigen ondergang. Wellicht. Ja, het laatste hoofdstuk mist. Don’t think we didn’t notice. Ik verdenk je er zelfs van dat je er nooit een letter van hebt geschreven, dat je wist dat de fantasie het werk wel af zou maken. En je had gelijk. Je einde is magistraal.

Vanmorgen keek ik in de spiegel. Ik zette voor de laatste keer mijn kroon recht. Ik wilde veel schrijven maar er zou geen biet van terechtkomen want jouw boek lonkte bij het ontbijt, jengelde bij de ochtend koffie, en oh ja, er kwam ook nog iemand langs. Maar iedere minuut die ik kon spenderen, en ook talloze die ik broodnodig had, slurpte ik je boek op. Tot ik mij overgaf, ging zitten, en ieder idee opgaf iets productiefs te doen tot ik je boek uit had. En ik las het uit. En ik moest het delen. Met de recensenten, uitgevers. Twitter. Ik gaf een yogales en op de fiets kregen mijn gedachten vorm dat ik je iets moest vertellen. “Ik begin nu met schrijven,” zei ik om 22.30. “Morgenochtend verder.” En ik wist dat ik loog en door zou schrijven tot het af was.
Heb jij ooit gedacht dat er een keuze was Tina? Wel of geen erotica? Inmiddels is het half twee hier. Wel of niet deze brief afbloggen. Wel of geen boek schrijven. Wel of geen seks hebben. Wel of geen anale verkrachting in de eerste vijf pagina’s van je literaire roman.

Laten we nou maar van Gusta leren dat je over sommige dingen helemaal niets te kiezen hebt.
Als ’t goed is.

 

 

De Grens

Soms de warmte van zijn mond nog versDeze foto zat in dezelfde map als het gedicht

op mijn net gekuste lippen.

Of masseerde hij mijn borsten

Bij mijn onbeschermde hart.

 

Als plots de alcohol in zijn adem

Me stokte

De geur van wiet me zacht ontwaakte

Uit mijn roes van kortdurend geluk

 

“Nee,” bracht ik uit. “Als je nuchter bent, misschien”

Je kilheid, risico’s

De leugens van veelwijverij

ik had ze je allemaal vergeven

Maar hier ligt echt de grens bij mij.

 

Ik heb er nooit één terug gezien.

 

nawoord: 19 april 2014
Woelend in een oud archief vond ik dit gedicht.
Ik weet niet wie het geschreven heeft.
Gezien de strekking, misschien ikzelf wel.

 

Hollandse Pot: de 16 mooiste mannen van de Lage Landen

Manuel Broekman en Geza Weisz mixen goed. Eerstvolgende Klassenfeest 21 februari '14 Amsterdam.

Wat je ver haalt is lekker.
We rekenen op de kracht van de Italiaanse keuken, en de elegantie van de Franse, voor een diner dat de smaakpapillen bespeelt, de lust opwekt, genotsvolle kreuntjes ontlokt en bevredigt zonder ons met het holle-bolle-Gijs gevoel van de stamppot zuurkool met rookworst op te zadelen.
We houden het graag beschaafd.
En lekker.
Maar vooral beschaafd.
Graziano Pelle. Maar dan op een toastje.
Een bruschetta met knoflookolie, pomodori, vers basilicumblad en buffelmozzarella.
Zulke mannen dus.

Als bijdrage aan de Mooie Hollandse Mannen discussie die de afgelopen 48 uur op internet woedt, heb ik een menukaart opgesteld van beschaafde, lekkere mannen, met hier en daar een exotisch tintje.

Mocht je smaak er niet bijstaan, dan kun je ook vragen om Dennis Storm, Egbert-Jan Weeber, Daan Schuurmans, Michiel Huisman en Frederik Brom.

Dave Roelvink is te boeken via Ulla Models (where else?)

 

Amuse van t huis:
prikkelt de smaakpapillen
Dave Roelvink

 

 

 

 

Maarten Heijmans in Ramses, v.a. zaterdag 11 januari '14 NL 2

 

Voorgerechten:
ook verkrijgbaar als hoofdgerecht

Manuel Broekman
Geza Weisz
Maarten Heijmans


 

Mano Bouzamour zat naast een groep vrouwen die de noodzaak van een lustpil moesten bespreken. Surrealistisch.

Johan Fretz tourt met De Gebroeders Fretz o.a. 5 April Kleine Komedie Amsterdam.

 

Hoofdgerechten:
veelzijdig, uitgesproken en vullend

Rutger Hauer
Hans Teeuwen
Johan Fretz
Mano Bouzamour

 

 

 

Jesse en Kay van band Valerius. De Cosmopolitan redacteur die dit heeft geregeld verdient een Giga Kerst Bonus.

 

 

Nagerechten:
onweerstaanbaar

Jesse Nambiar
Umberto Tan

 

Aan tafel!

 

 

 

Dit artikel is geschreven voor de website Aicha Qandisha.
onderschrift:
@LSHarteveld schrijft onbeschaafd veel over mooie mannen op www.lsharteveld.nl

Pandajaar

 



“Wat een rare soep heb jij,” inspecteer ik de kom die naast mijn puntzak frieten staat.
Louka kijkt verlekkerd naar de dikke brei met halve erwten. “Fantastisch he? Niet die gladde troep.”
Al maanden nemen we elkaar mee naar onze favoriete hang-outs. Louka weet inmiddels waar ze de beste bitterballen serveren, en ik waar alle afgestudeerden flirten. Louka is verliefd geworden op de kater van mijn koffiebar, en ik op het fotomodel van zijn koffiehuisje. Een pandajaar is een jaar waarin je geen seks hebt, en Louka is mijn panda vriend. Totdat ik mij, zo waarschuwde Louka “weer ieder weekend door negers laat nemen”.
“Wanneer loopt je panda jaar af?” informeert Louka.
“Negen maart. Ik ben er ook wel aan toe moet ik zeggen.”
“Je hebt inmiddels ook je doel bereikt.”

Valentino vergeten. Done. Benjamin vergeten. Check. En sinds Louka mij erop heeft gewezen dat ik vriendelijke begripvolle mannen, nog niet half zo geil zou vinden, is ook Het Raadsel opgelost waarom de meest vluchtgevaarlijke, bindingsangstige exemplaren in mijn bed terecht zijn gekomen. Of waarom het met de lieverdjes niet werkte.
“Ik heb trouwens nog een reden bedacht waarom ik geen relaties meer heb: Marieke.”

Marieke, mijn grote sterke BFF, een jonge vrouw met een baan in de wetenschap, die ik echter vooral roem om haar stevige armpjes waar ik graag mee knuffel. Ik verzorg haar als ze bij mij slaapt, en zij houdt van mijn katers als “mama een weekend weg is”. We hebben een eigen wereld, een eigen taal, en mijn familie noemt ons bij onze fantasienamen.
“Ik hou onvoorwaardelijk van haar. Van Marieke en van de katten.”
“Je hartje zit vol.”
“Precies. Alleen zuidelijker, daar is wel ruimte.”

Louka krijgt een berichtje. Een meisje wil haar Grieks op hem oefenen.
“Bofferd. Schrijf haar maar terug dat die behoefte geheel wederzijds is.”

We rekenen af en hij bekijkt mijn boodschappenlijstje.
“Hoeslaken? Ik moet nog een nieuw dekbed. En uit interesse – waar koop je zo’n blocnote?”
Het is een roze papiertje met een print van poëzieplaatjes.
“Al het beddengoed is in de aanbieding. Zullen we samen naar de Hema gaan?”
De natte sneeuw snijdt in ons gezicht, maar we weigeren voor die honderd meter een muts op te zetten.

Na een paar minuten Hema staat Louka weer naast me, vier-seizoenen dekbed onder de arm. Ik bestudeer lege vakken.
“Roze….” tik ik de pakketten af. “Alleen eenpersoons. Rood. Alleen eenpersoons. En deze set hebben ze sowieso alleen voor kinderen.”
“Dat is toch veels te lief voor jou,” reikt hij mij een blauw hoeslaken aan in de goede maat.
“Ik hou van lief,” verzucht ik. “Maar in maart ga ik mij gedragen als de hoer van Babylon. Iedereen denkt ’t toch al.”
“Precies. Own the part.

“Zijn we onze date toch nog tussen de lakens geëindigd,” concludeert Louka op de roltrap.
“We doen wie het ’t eerste vies heeft!” roep ik iets te enthousiast. De tegenliggers kijken verstoord naar mij. “Als ik win, is het wel ’t einde van de vriendschap. Echt jammer.”
“Ik heb gezegd negers. Meervoud. En ’t moet wel for real zijn. Ik wil geen verhalen over iets dat de eerste de beste Griek ook nog wel klaar zou spelen.”

Buiten piept zijn telefoon. Het meisje vond het een leuk grapje.

 

 

 

De Junta

Eerder blog in deze serie: de reunie

Famke vindt me bij de kalenders.
“Deze is wel leuk niet?” wapper ik met een Loesje week kalender, “Ik hou altijd alles bij, met jongens enzo.”
“Loesje? Dat is hyper aseksueel.” Famke trekt een onsmakelijk gezicht.
“Ik wil eigenlijk weer een Pluk kalender,” beken ik. “Pluk van de Petteflet. Zeker nog erger.”
“Pluk is in elk geval een jongetje.”
Onderweg van het station naar ons café geeft ze toe dat het ook wel iets voor haar is, een jongenskalender.
“Ik bedacht gisteren nog dat er maar één man was in 2012. Maar toen bleek dat ik allemaal kansloze kerels was vergeten. Dat zou mij met zo’n kalender niet overkomen. Weet jij trouwens hoe die jongen heette?”
“Je 22 jarige? Hoe zou ik dat moeten weten. Heb je hem niet meer gesproken?”
“Als ik de naam niet weet? Hoe sms je dan? Hoi. Komma.”

Geheel in lijn met mijn nieuwe dieet, waar ik mij sinds 1 januari met religieus fanatisme op heb gestort, gun ik mijzelf 1 wijn.
“Dieet?” informeert Famke, als de ober mijn tosti brengt. De kaas druipt tussen de boterhammen uit.
“Alles waar geen 13 oliebollen inpassen is voor mij een dieet.”
“Oh. Ik rook gewoon nog steeds.”

In onze studietijd walmden we ons studentenhuis blauw. Ik stopte halverwege mijn twenties, maar Famke liet de sigaretten alleen staan in de jaren van haar aan-uit-knipperlicht-wat-een-lul – laat ik hem David noemen. In plaats van David een laatste klap in zijn gezicht te gegeven, stak ze weer een sigaret op.
“Ik kwam David laatst tegen en reageerde net zo dramatisch als jij met Valentino. Ik vroeg bijna Met hoeveel vrouwen op dit feest ben je naar bed geweest? Bijna. Met hoeveel ontglipte al.”

“Valentino is finito. Net als Benjamin. Ik ben over ze heen, sinds – ”
Laat ik hem Rafael noemen.
Sinds oktober ben ik verliefd op Rafael van tv, die mijn emotionele huishouding flink heeft opschoond.
“Met wortel en tak uitgeroeid echt. Ik heb geen gevoelens meer voor Ben en Faalentino.”

Famke, die elk seizoen en elke feestdag wel een herinnering aan David koestert, overweegt ook op therapeutische basis verliefd te worden op Rafael.
“Hij schrijft toch? Dat doet het altijd wel goed bij mij. En het is een knappe man. Zo’n beroemdheid is ook lekker onbereikbaar.”
“Precies. En Rafael heeft bovendien een vriendin.”
“Wat? Verdomme, daar begin ik niet aan hoor. Heeft hij geen broer?”
“Nee. Wel een vriend. Die heeft het met half Amsterdam gedaan.”
Famke Googlet – laat ik hem Bas noemen – en klakt goedkeurend met haar tong.
“Zou Bas op ouder vallen?”
Ik verzeker haar dat Bas ongetwijfeld een zeer brede smaak heeft.

“Ik heb laatst ook iets gehad met een barkeeper, Sasha,” voer ik het aantal name dropping incidents nog verder op. “Hemel op aarde, net als Jonathan en Nathan. En niks meer van gehoord. ”
“Ook een cheater dus….” concludeert Famke.
Om Jonathan heb ik tot twee keer toe jaren getreurd, en voor Nathan heb ik mij door een existentiële crisis gesleept, waar iedere vrouw boven de 15 zich kapot voor zou schamen.
“En geen traan om Sasha gelaten,” poch ik. “Knap hè?”
Famke knikt en veegt mijmerend over haar tablet.
“Rafael is net Teflon, niets blijft meer plakken. Ik hoop dat Bas ook zo is.”