Ik denk dat de meesten wel weten waar dit artikel over gaat, aangezien het een beslissing is die we allemaal dit jaar moeten nemen. Maar zo niet: Ik ga het verder niet uitleggen.
Ik denk altijd maar aan de Tank Girl film waarin de wereld geen water meer heeft, en de mensen in angst leven voor de dictatoriale water maatschappij. Tank Girl zit bij de rebellen.
De rebellen hebben niet de illusie te kunnen winnen, ze doen t gewoon met wat er is. Maar ze leven niet in angst, en zijn bereid hun leven te geven om door te kunnen gaan met hoe zij kiezen te leven. Ze zijn in wezen a-moreel.
Zo’n rebel ben ik. Ik heb niet de illusie dat ik de wereld kan veranderen, en ik ben bereid mijn leven te geven om mijn leven op te pakken zodra dat weer kan. En waarschijnlijk is de snelste weg daar naartoe om me te laten vaccineren, met wat er ook maar in dat flesje zit als mijn nummer “up” is.
Dit stuk is zodat ik er nog één keer over nagedacht heb, waarom ik dit doe. Zodat als het fout gaat, ik het terug kan lezen: “Oh ja. Helder verhaal.” En als ik niet meer de hersencellen of tijd van leven heb hiervoor, dan was het overbodig. Maar goed ik heb er een uur voor uitgetrokken, dus dat is ook nog wel een keer te overzien.
Ik kan trouwens nu mijn hart al voelen. Sinds 2017 ofzo, heb ik hartklachten. Maar ik heb ze al 1,5 jaar niet gehad. Maar nu ik dit type voel ik de stekende pijn. Dus denk ik: “Oh ja. Zoveel doet het me.” Zoveel doet een jaar binnen zitten met een mens.
Ik zou mijn linkerarm nog geven om weer terug te kunnen naar normaal. Dus laat ik me vaccineren? Ja.
Denk ik dat het risico’s heeft? Ja. Zeker nadat je een jaar hebt zitten verpieteren. Eenzaamheid, disconnect, dissociatie waren de echte risico’s. Die zijn al genomen, die rekening wordt al 12 maanden betaald. Dus shoot me up.
Ben ik anti-vaccinaties, in het algemeen? Nee. “Give me everything you ve got.” Maar ik ben wel kritisch naar wat er wordt uitgedeeld. Bij HPV bijvoorbeeld kwam ik erachter dat in America een uitgebreid vaccin gegeven wordt, dat ook tegen genitale wratten beschermd. maar dat de SOA stichting dat er hier een jaar of twee geleden bijvoorbeeld nog niet door had gekregen. Wij vaccineren dus alleen tegen kanker.
Ben ik anti-preventief testen in het algemeen? Ja. Ik heb eerst gewoon meegedaan aan bevolkingsonderzoeken, maar dat was omdat ik dat lekkere gevoel als alles in orde was, ook wel fijn vond. Nadat ik de stress en jarenlange controles en trajecten zag die dat gaf bij mensen met negatieve uitslag, heb ik besloten dat ik liever 40 jaar eerder sterf dan ooit nog mee te doen aan preventieve onderzoeken.
Na eenzaamheid is angst funest voor me. Ik heb angst voor ziekte het afgelopen jaar buiten de deur weten te houden. Ik heb alleen last van sociale angst; Na ieder contact hou ik er 10 dagen rekening mee dat ik gebeld word door de GGD en of tot testen en isolatie, en agenda omkieperen word gedwongen; Of mijn poot stijfhoud, en een echte rebel word, die weigert mee te werken.
Gelukkig heb ik de keus nog niet hoeven maken.
Wat me dwars zit met vaccineren zijn twee dingen.
De eerste is dat dit geen klassiek vaccin is. Alleen de Chinese vaccins zijn dat. Het vertrouwen dat ik heb in de reactie van mijn eigen lichaam, is dus niet gebaseerd op de technologie die nu gebruikt is. En het volle vertrouwen dat ik normaal heb in vaccins, heb ik nu dus ook niet.
Ik neem de prik dus alleen uit sociale overwegingen, want voor mijn individuele gezondheid denk ik dat het beter zou zijn natuurlijk immuniteit op te bouwen, dan dit vaccin te nemen. Voor een optie voor het Chinese vaccin zou ik wel bewust en zelfs met vreugde kiezen. Dan heb ik én een klassieke vaccinatie bescherming tegen C. En het is goed voor mijn sociale mogelijkheden, want ik ben gevaccineerd.
Wat me brengt bij mijn tweede bezwaar; De sociale voordelen lijken tegen te vallen.
Mensen hebben het erover dat “er” misschien vliegtuigmaatschappijen zijn die vaccinaties gaan eisen enzovoorts. Maar voor mij speelt nog meer dat het test-trace-quarantaine-isolatie-eenzaamheid-10-dagen-vagevuur-na-elk-contact scenario, muurvast lijkt te zitten.
Het lijkt er dus op dat ik straks gevaccineerd ben met een vaccin waar ik geen vertrouwen in heb medisch gezien, en liever niet had willen nemen. En dat het voor mijn sociale angsten niets doet.
Sociale contacten blijven net zo ingewikkeld als ze nu zijn.
Maar ik kan wel vliegen. Hoezee.
~Lauren/LS Harteveld
Dit is mijn alleroudste site…. ik gebruik hem eigenlijk alleen als ik me heel slecht voel. *sad face*
Ik werk tegenwoordig fulltime onder mijn eigen naam, maar schrijf ook regelmatig als Lauren Harteveld.
In Harry Potter zat een personage, Professor Lockhart, dat altijd zichzelf op de cover van al zijn boeken zette. Hartje Professor Lockhart.
Dit stuk brengt de onderwerpen narcisme en autisme bij elkaar, aangevuld met de hechtingstheorie die Martin Appelo gebruikt om aan te geven waar narcisme vandaan komt.
En om aan te geven hoe de verschillend gehechte groepen met de Corona crisis omgaan.
Zijn uitingen in de media dit jaar, hebben mij enorm geholpen om mijn eigen angsten en disconnect met de rest van de samenleving, te kunnen plaatsen;
Maar het is A. Niet compleet want ik heb maar drie dingen gelezen en gezien.
Die deel ik zo.
B. Heb ik minimaal 50% zelf toegevoegd. De conclusies of visies van dit blog zijn dus de mijne.
Maar C! Het is allemaal ook heel erg deprimerend.
Dus dit stuk werkt eigenlijk alleen wonderen als je toch al issues had, dan kun je straks misschien plaatsen waar het vandaan komt.
Maar!
Het kan ook zijn dat het erger wordt.
Daarom staat dit stuk ook op mijn oudste site, waar een beetje the odd ones out staan.
Mijn blogs over film en (vrolijkere) boeken staan op Zeg Maar Lauren.
Maar daar wil ik dit dus pertinent niet op. Je bent dus gewaarschuwd.
Remind me, dat ik aan het einde van dit blog mijn Wonder Filmpjes erbij doe, waardoor je jezelf weer zonnig kunt resetten. En de mensen bij wie zonnig resetten met die filmpjes niet lukt, die hebben waarschijnlijk weer totaal geen last van de zwaarte van dit stuk.
Dus laten we beginnen!
De Narcist
Martin Appelo is al meer dan tien jaar beroemd als psycholoog, maar ik kwam zijn werk gisteren pas tegen. A sight for sore eyes, hoewel je dat bij iemands werk geloof ik niet zo noemt. Maar eindelijk iemand die om te beginnen zichzelf gewoon narcist noemt. Daar hou ik als autist wel van, van duidelijkheid.
Plus, en dit beviel me ook supergoed, die de narcist wél verantwoordelijk houdt voor zijn of haar eigen daden, maar die een far cry was van het beeld dat door slachtoffers van narcisten, gefaalde behandelaars van narcisten, en iedereen die er last van heeft gehad dat narcisten bestaan, is voorgeschoteld; Namelijk dat het monsters zijn die in eerste instantie charmant over zullen komen maar die uiteindelijk monsters blijven. Het aantal YouTube channels met narcist-bashing en het aantal boeken over narcist-bashing is schrikbarend hoog. Waar de autist (waar ik mezelf onder schaar) zich een jaar of tien geleden geredeemed heeft, en wij niet meer als ongevoelig worden gezien maar wel als sociaal incapabel (maar nu op een knuffelige niet-vijandige manier), gaat men voor de narcist nog steeds vol op het orgel over zoveel slechtheid. Terwijl narcist is trauma, hè! Hallo! Ik bedoel, ik zit er niet op te wachten om het stokje van de meest gehate classificatie uit de DSM (nou, de psychopaat, die gaat ook niet echt lekker) van ze over te nemen, maar de autist is ten eerste gewoon zo geboren, maar ten tweede identificeert het merendeel zichzelf zo. Wij zijn niet zo geworden omdat we mishandeld zijn: Dit was al zo, en wij herkennen onszelf erin. Daarom moeten jullie nu allemaal ogenblikkelijk stoppen met narcist bashen, en eens een beetje verantwoordelijkheid gaan nemen voor dat je je grenzen niet op orde hebt als je zo n last hebt van zo n narcist. Maar goed, over vol op t orgel gesproken, daar liet ik me dus even gaan.
Enfin. Waar waren we? Oh ja, Martin Appelo!
Begin dit jaar verscheen “Hecht Niet”; Een boek waar narcisme als gevolg van een slechte hechting wordt uitgelegd. En ook een boek dat toevallig aan de vooravond van de Corona crisis verscheen, waardoor in de webinars en interviews, deze verschillende hechtingsstijlen konden worden uitgelegd met als voorbeeld: “Hoe reageert iemand op Corona?”
Ik heb zoals ik al zei maar een paar dingen gezien en gelezen, en sluit bovendien niet uit dat ik een fout maak in hoe ik het onthouden heb, dus bij deze de bronnen, dan kun je het zelf naluisteren.
Ik heb de podcast twee keer geluisterd, en het webinar tot na 1 uur s nachts zitten luisteren omdat ik het zo compelling vond, dat ik het niet los kon laten. Ik overweeg ook Martin Appelo’s boek Hecht Niet te kopen omdat de therapie die hij voor narcisten voorstelt me super aansprak; Het is namelijk volledig cognitief! Maar dat heb ik dus nog niet gedaan (maar kanhier)
Met zijn twee boeken over narcisme – “Hecht Niet” is zijn tweede – geeft Martin Appelo daarmee een welkom tegenwicht aan de demonisering van narcisme. Bovendien hebben “ze”, deze narcisten die dus bijna niet geholpen kunnen worden, er dus ook nog echt wat aan. Zolang behandeling zo moeilijk is, én zolang er demoniserende YouTube channels bestaan waarin narcisten verantwoordelijk worden gehouden voor zo ongeveer alles wat er mis kan gaan in menselijke relaties, denk ik dat dit boek sowieso verplicht omarmd moet worden.
De andere reden is dat we de narcisten hard nodig hebben deze Corona crisis. En ik als autist al helemaal!
Maar laten we eerst de hechtingsstijlen onder loep nemen, en dan kijken waarom zowel de autist (waar Appelo het nooit over heeft) als de narcist, een bijzondere positie innemen in de Covid tijd.
De Hechtingsstijlen
1. Veilig gehecht – 65%
Dit is het merendeel van de mensen. Ze kunnen goed relaties aangaan, maken niet overal ruzie, ze worden begrepen, en zijn gelukkig. Ze weten dat er van ze gehouden wordt, en ze zijn ook zelfstandig en draaien zichzelf niet binnenstebuiten om te pleasen. Maar! Dit geluk heeft een prijs. En nu wreekt het zich dat al mijn bronnen gesproken zijn en ik niet even lekker door de sheets kan flippen, om het rijtje over te schrijven van alle gebieden waarin de Veilig Gehechte Mens een niet op de waarheid gebaseerd beeld van de werkelijkheid heeft, but trust me on this; Het zijn er nogal wat. En als dit optimistische beeld van onsterfelijkheid, onaantastbaarheid en geloof in een goede wereld, wordt aangetast, dan is er P A N I E K! Voor 65% van de mensen levert dit virus, het fysieke gevaar ervan, alsook het besef dat we allemaal met elkaar verbonden zijn en dat er maar 1 gek tussen hoeft te zitten die niet meedoet aan je carefully crafted oplossing voor Corona en zijn virussen overal achterlaat, ongelofelijk veel stress op. En dit is dus de “gezonde” reactie!
Als jij in maart echt dacht: “Nou, dat is wat zo’n virus! We moeten direct maatregelen nemen!” Gefeli! Helemaal gezond, helemaal goed. Bespaart de GGZ’s weer een hoop werk.
Wel even een kleine waarschuwing: Je staat in de survivalstand op je reptielenbrein omdat de stress je neo-cortex heeft uitgeschakeld. Je kunt, of kon, dus niet meer helder nadenken. Als de eerste paniek eraf is en je misschien zelfs deze zomer gewoon lekker met de kids naar de camping bent geweest, en met “ach, het gaat om het idee” er maar een beetje een slag naar hebt geslagen met de regels, dan ben je weer genezen. All systems clear. Je illusie die wij gezond noemen, is weer hersteld.
Maar 35% van de mensen heeft deze illusie nooit gehad omdat zij onveilig gehecht zijn. Normaal keivervelend, maar dat bleek in 2020 heel praktisch; Het hele Corona virus sluit namelijk gewoon aan bij het wereldbeeld dat ze altijd al hadden, en als hun coping style redelijk autonoom is dan maakt dit virus ze zelfs de pis niet lauw.
Dit is deze fascinerende groep mensen:
Slecht gehecht type 1: Angstig gehecht 15%
Dit zijn mensen die wel liefde, aandacht en zelfbevestiging hebben gehad als kind, maar niet altijd. Daardoor hebben ze het idee dat ze liefde moeten verdienen. Dit uit zich in extreem please gedrag, want ook in Coronatijd gaat de hustle voor liefde gewoon door! Zij willen dus het beste jongetje van de klas zijn, want anders zien ze de bui al hangen en krijgen zij straks geen liefde meer. Ze kunnen bijvoorbeeld plotseling in de zorg gaan werken: Want dat is de plek waar je nu verzekerd bent van liefde.
Mensen die angstig gehecht zijn hebben alleen last van de Corona crisis als het hun supply van liefde in gevaar brengt. Als ze hun schaapjes op het droge hebben, en bijvoorbeeld een fijne relatie hebben of een liefdevol gezin, dan zijn ze autonoom en hebben geen last van de crisis.
Slecht gehecht type 2: Vermijdend gehecht 10%
Deze mensen kregen geen liefde en aandacht, en hebben als reactie daarop een volledig autonome levensstijl ontwikkeld. Ze zijn zo gewend hun eigen boontjes te doppen, dat het feit dat we nu allemaal geïsoleerd in onze eigen bubbels moeten leven, voor hen nauwelijks als een ingrijpende verandering wordt ervaren.
Slecht gehecht type 1, Angstig Gehecht, kan nog in de problemen komen en een liefdestekort oplopen, maar de Vermijdend Gehechte is er zo aan gewend dat hij niks krijgt, die krijgt nu gewoon ook niks. “What else is new,” denken ze.
Slecht gehecht type 3: Gedesorganiseerd gehecht 10%
Opgegroeid met gebrek aan liefde, te weinig liefde, of juist – daar hebben we het nog helemaal niet over gehad – dat de kinderen niet losgelaten en niet autonoom mochten worden – maar dan in combinatie met geweld.
Deze slechtst gehechte groep, is de groep die met therapie nauwelijks meer te bereiken is, en waar ook de narcisten onder vallen. Maar niet alle mensen die gedesorganiseerde hechting hebben zijn narcistisch (hopelijk zei ik dat ten overvloede).
Maar het is wel in deze groep, dat we ons vertrouwen zouden moeten leggen, in Covid times. Omdat zij zoveel trauma hebben meegemaakt, zijn zij de enige waar deze crisis nog geen deuk in hun pakje boter heeft geslagen, laat staan in hun neocortex.
Ik heb een filmpje gezien van een zeer sterke coach, die bij nader inzien gedesorganiseerd gehecht moet zijn geweest. Samen met een vriend besprak hij jaren geleden al wat ze zouden doen als de Apocalyps kwam. Zouden ze hun imperium dan drijvende zouden kunnen houden? Waarop hij vol vertrouwen zei dat hij ook dan succesvol zou zijn: “I would adjust like a motherfucker.”
Het wordt dus pas serieus als dreiging het niveau van de Apocalyps heeft én dan wordt er ogenblikkelijk een nieuwe strategie bedacht om ook dan nog geld te verdienen en succesvol te zijn.
Chaos is zo geïnternaliseerd bij de gedesorganiseerde mensen, dat zij in deze Corona crisis geen enkele verandering van hun realiteit ervaren. Ze kunnen het er zelfs beter op gaan doen, omdat hun skill, namelijk omgaan met onzekerheid en chaos, ineens in premium demand is. Het verschijnsel dat er in tijden van recessie en dergelijke, sterkere, narcistischere leiders worden gekozen, is hier een goed voorbeeld van. Die blijven tenminste overeind staan.
Ook ik merk (als autist) dat ik Martin Appelo als narcist, en dit is iets wat ik altijd al heb gehad, prettig vind om naar te luisteren. Het idee dat iemand arrogant of zelfingenomen is, of dat het alleen maar over hem gaat en dat dat erg zou zijn, die ideeën zijn mij volkomen vreemd. Ik word daar heel rustig van, van dat soort mensen. Heerlijk. Maar, ik ben dan ook iemand die gewoon aan de bel trekt of wegloopt als t klaar is, in plaats van dat ik iets jaren laat dooretteren en er dan een boek over volschrijf hoe verschrikkelijk iemand was. Dus zo n narcist: dat maakt mij dan weer de pis niet lauw.
Mijn zacht en fuzzy gevoel bij narcisten, die door anderen als verschrikkelijk en indringend ervaren worden, wordt ook door Appelo verklaart: Ik ben namelijk angstig gehecht, en heb geen partner of kinderen waar ik around the clock liefde van krijg. Wel familie trouwens! Maar tijdens de lockdown zagen we elkaar niet, dus het was belangrijk dat ik mijn contact met de rest van de wereld ook in t oog hield. Ik heb trouwens besloten dat ik een relatie wil en samenwonen, omdat ik “dit nooit meer mee wil maken”; Een beslissing die met de kennis van Appelo ook ineens heel goed begrepen en geduid kan worden! Als Angstig Gehechte kost het me veel teveel moeite iedere keer in de echte wereld mijn liefdeskostje bij elkaar te scharrelen. Eén crisis erover heen en de boel ligt op z’n gat. Dat moet beter kunnen.
Maar ik dwaal af!
De reden dat de Angstig Gehechten zich richten op de narcisten/ sterke leiders in de groep, is omdat deze doorgaans de leider is die ook door de Veilig Gehechte groep gevolgd wordt. Die legt de nieuwe regels uit, en daarmee de voorwaarden waar ik aan moet voldoen om liefde te krijgen.
En nu kom ik op autisme!
Autisme en Angstig Gehecht
Want ik zie twee mogelijkheden: Of: Ik ben angstig gehecht, en dit wordt gecompliceerd door mijn autisme. Of: Ik ben automatisch angstig gehecht omdat ik autistisch ben. Dit laatste sluit heel erg goed aan bij dingen die ik vaker heb gehoord over autisme: Dat omdat je alle mogelijkheden “ziet”, en geen verschil ziet tussen wat belangrijk is, en waar je gewoon alle adviezen in de wind mag slaan en lekker even mag gaan bijtanken met de kids op de camping, je per definitie niet goed kunt hechten. Je zou van geïnternaliseerd wantrouwen kunnen spreken: Waar Angstige Hechting bij niet-autistische mensen een gevolg is van de wereld om hen heen, durf ik te beweren dat Angstige Hechting het hoogst haalbare is bij autisme, en het door omstandigheden kan verergeren naar Vermijdend Gehecht en Gedesorganiseerd Gehecht. Het ligt dus niet aan de wereld, het ligt aan hen. Dit is natuurlijk heel verdrietig. Ik voeg filmpjes toe straks, misschien heb je daar wat aan, maar desalniettemin; Sorry.
Kleine troost is dat autisten daarmee dus wél horen bij de 35% die ze alle 7 op een rijtje heeft, en geen rooskleurig “Iedereen houdt van mij en alles komt goed” wereldbeeld hebben, maar ja, zoals we al zagen, is dat wel nodig om gelukkig te zijn. Again: filmpjes coming! ;)
Maar waar ik tot ik Appelo ontdekte wél wist dat: – ik hyper gefrustreerd raak van alle onduidelijkheid van de regels waar we aan moeten voldoen, maar nog veel meer dat er hele mensenmassa’s ze niet opvolgen maar ik zeker weet dat ik ze wel op moet volgen of ik word verstoten – en ik ook wist dat mijn autisme hiermee te maken had, omdat niet-autistische mensen zich onderdeel voelen van de maatschappij en ik niet. Gaf de invalshoek van de Angstig Gehechte me écht het laatste puzzelstukje! Natuurlijk! Dat het dus gaat om LIEFDE!
Daarom blijf ik proberen het te volgen, daarom blijf ik proberen de regels toe te passen zodat ik misschien nog liefde krijg. Maar ook daarom: Dat ik na de Two Puncher de Jonge/ Rutte, waardoor we nu opgerold kunnen worden en tot tien dagen binnen zitten gegaslight omdat we OP EEN TERRAS hebben gezeten; Dat ik zoiets had van: Ik ga wat nuttigs doen met mijn leven.
Na vijf maanden Angstig Gehecht te zijn geweest, ga ik nu over op de Vermijdende Hechting. Dat zijn autonome mensen die je niet aan de kop moet zeuren. Ik denk dat ze ook geen persconferenties volgen, want ze hoeven toch niks meer van de wereld. In principe schijnt het zo te zijn dat je je hechtingsstijl niet kunt veranderen, maar dat zullen we nog wel eens zien.
I m gonna adjust like a motherfucker.
~Lauren/LS Harteveld
Dit zijn de audio’s die helpen jezelf veilig en fijn te voelen.
1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020 2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW 3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman 4. Blote Kont- (Dutch) 5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020
The best way to receive updates on when these books are ready is to follow my English blog which I established in 2018: laurenharteveld.com
ongeveer 1994, bij een huisgenootje op de verjaardag
Eigenlijk had bij deze blogpost een foto moeten staan van toen ik 15 was. Of eigenlijk had er helemaal geen foto van mezelf bij moeten staan, want ik wil ff low profile met de LS Harteveld. Onder mijn eigen naam ben ik namelijk de afgelopen maanden veel zichtbaarder geworden, en ik heb geen zin om per ongeluk (God forbid) hier ineens bekend te worden. Face and all. Maar ik kreeg een dag of 10 geleden zulke leuke foto’s van toen ik een jaar of 22 was, en blijkbaar mijn mes even aflikte voor de foto, terwijl ik vermoedelijk aan het nadenken was of ik tijdens de seks mijn cowboyboots (rechts op de foto) aan zou trekken. Of zoiets. Ik weet niet wat ik dacht! Wel dat life sweet was. Ik zat in het honeymoon eerste jaar met de man bij wie ik 14 jaar zou blijven. Eindelijk had ik seks met iemand waar ik én tot misselijk makends toe verliefd op was; die niet meteen wegliep én die net zo avontuurlijk was in bed als ik.
Daar had ik verrekte lang op moeten wachten.
En zojuist, toen ik 25 jaar na die foto in de hal mijn slangenleren laarzen aantrok, en zag dat mijn donkere spijkerbroek slijtplekken op de knieën heeft, en ik tegen mijn spiegelbeeld zei met een brede grijns: “Ja, want ik zit echt heel vaak op mijn knieën.” (feitelijk zei ik dit in gedachte tegen een leuke man, maar daar ga ik hier verder niet op in) En ik op mijn beurt weer moest lachen om die brede grijns van die dame in de spiegel, toen dacht ik: “Jongens, dit is toch gewoon niet te toen zo!”
Tot het me te binnen schoot dat het voor anderen waarschijnlijk wél te doen is. Dat iedereen boven de 18 nu waarschijnlijk echt diep verontrust is over het virus, en zich braaf aan de regels houdt. Niet omdat ze anders gezeik krijgen, maar omdat ze ten diepste geloven dat 1,5 meter afstand houden een kleine prijs is om te betalen om te mogen blijven leven, en voor anderen om te mogen blijven leven. Kijk, t gaat mij er niet om of die prijs te hoog of te laag is; Maar het interesseert mij werkelijk geen lor wat er besloten wordt. Ik heb zoiets van: JUST SEND ME THE FUCKING MEMO
Behalve dan dat als ik slijtplekken op mijn knieën zie, ik me realiseer dat als het aan The Memo-people ligt, ik 2 jaar geen seks ga hebben. Er zijn écht grenzen. Ik zal geen illegale poker parties bezoeken of om één of andere flutreden gaan lopen chillen met z’n allen: Maar om een niet heel moeilijk te herleiden reden moet ik de laatste week vaak denken aan een fin-de-siècle evenement met de naam “The Houston (3-digit number)”. Het werkelijke aantal vul ik niet in om geen po r n osearches op mijn site te krijgen.
Ik zit echt niet zozeer nu aan mijn taks, maar aangezien seks-met-iemand-anders-dan-je-wettelijke-echtgenoot-of-partner, dé grote olifant met een stijve is die midden in de 1,5 meter samenleving staat en waar niemand het over heeft, heb ik zoiets van: Dan kan ik dus feitelijk net zo goed nu seks hebben.
Als het er toch op neerkomt dat we hierin gewoon ons eigen plan moeten trekken en onze booty met rode string tegen de krib moeten gooien, then now is as good a time as any.
Nogmaals, ik ga geen risico’s nemen voor mannen die ik niet ken, of die Maybe’s zijn (Die ken ik überhaupt nauwelijks – Ik ken alleen Hell Yesses! En Ik voel me gevleid maar nee dankje’s.) Maar verder lijkt t me een mooie gelegenheid om open kaart te gaan spelen, en duidelijk te maken dat ik t er wel voor over heb.
Volgens mij ben ik een beetje afgedwaald, maar het kwartje dat dus viel toen ik daar op mijn knieën grapjes tegen mijn spiegelbeeld aan het maken was, was dat ik, toen ik jong was, vond dat t veels te lang duurde voordat de seks begon. Ik had niet perse een hekel aan school ofzo. Maar je kon dat toch onmogelijk serieus nemen, vergeleken met leuke jongens en seks. Aangezien pubers erom bekend staan dat ze een obsessie hebben met seks, ging ik ervan uit dat al mijn leeftijdsgenoten dat ook vonden. Dat er geen puber was die dacht dat school iets anders was dan tijdvulling als je niks beters te doen had.
Pas veel later toen mijn generatie ging trouwen, banen nam, en zich vrijwillig liet inmetselen in hun doorzonwoning met hypotheek en kinderen, dacht ik: “Ja maar jullie wilden gewoon helemaal nooit seks!”
Pas toen ging ik terugrekenen, en realiseerde ik me dat mijn leeftijdsgenoten nooit ook maar enige echte oprechte interesse erin getoond hadden. En (en!) dat degene die wel een spannend seksleven hadden later alsnog een gesettled leven gingen hebben.
Nou heb ik zelf door een aids-fobie kei- en keihard moeten werken om mijn seksleven echt goed te krijgen. En t dus niet in 1 of andere veilige verkering te parkeren, een relatievorm waar ik niet warm of koud van werd.
Dus het is een beetje moeilijk te vergelijken. Maar desondanks kan ik me met geen mogelijkheid voorstellen dat als ik wél een goede start had kunnen maken qua psychische gezondheid, en niet twee decennia geplaagd was geweest door paniekaanvallen, dat ik me dan halverwege de 30 wel vrijwillig had laten opsluiten in een rijtjeshuis met een ovulatietest en een man.
Met andere woorden, pas toen iedereen enthousiast een lange termijn relatie in holde na de studententijd, en daar 10 jaar later nog zat, vielen me de schellen van de ogen: “You gotta be fucking kidding me.” En ik begon terug te rekenen, en zag dat ik nooit ook maar enig bewijs had gezien dat andere mensen seks belangrijk hadden gevonden. Ze vonden RELATIES belangrijk, een vaste partner, een goede baan. En binnen die beperkingen waren ze geïnteresseerd in de seks zo goed mogelijk maken. En waarschijnlijk was ook in de pubertijd, de periode waarin men wat avontuurlijker is, het verschil tussen mij en hen al levensgroot. Ik herinner me nog een wat onwerkelijk gesprek met een heel erg leuk vriendje dat al vanaf zijn veertiende vriendinnetjes had, en dat om redenen die mij nooit helemaal duidelijk zijn geworden, in mij geïnteresseerd was. Toen ik een keer iets liet vallen dat ik gewoon lekker van hem genoot, maar me verder geen illusies maakte over hoe belangrijk ik voor hem was, was hij heel erg beledigd en in de war. Dat werd echt een heel ding. Misschien was hij ook wel verdrietig ofzo, ik weet t niet, maar t gelde niet echt lekker tussen ons als ik hem erop wees dat hij niet erg lang bij zijn meisjes bleef, dus dat ik helemaal vrede had met de tijdelijkheid ervan. Zijn voor mij onbegrijpelijke reactie was wel één van de vele tekenen dat je niet geacht werd seks zonder hoop op een lange termijn relatie, te waarderen. Een beetje zoals dat mijn ouders vonden dat je kaas en ei alleen met brood moest eten, terwijl ik geen enkele reden zie waarom ik een eitje of kaas niet los zou eten. Zo was het met relaties ook: Seks en een relatie hoorden bij elkaar.
Voor anderen was de relatie het bewijs dat je de persoon belangrijk vond, en waardeerde.
Terwijl voor mij de seks daar het bewijs van was.
Dit verklaart ook dat mijn vriendje en ik elkaar niet begrepen: Hij dacht dat ik hem als persoon niet belangrijk vond, omdat ik de relatie niet belangrijk vond.
Terwijl ik dus nu 30 jaar later nog over hem schrijf.
Maar goed, de relatie: Dáár diende je in te geloven. Dáár moest je focus liggen. Als je focus op seks lag, of van elkaar genieten zoals ik het meestal iets breder omschrijf, dan was dat automatisch een belediging voor de persoon.
Geen wonder dat ik er dus geen vertrouwen in heb dat er ooit een realistische tijdlijn gaat komen wanneer de mensen die geen relatie hebben weer seks mogen hebben. Want die komt er niet. Seks alleen bestaat niet. Als je geen relatie hebt, bestaat alleen het woord “daten”. En dat je met alle risico’s van dien, niet een beetje bij kaarslicht met z’n tweeën lispelend over de Rioja moet gaan hangen, met iemand met wie het uiteindelijk niks wordt, dat begrijpen we natuurlijk wel. Ik pleit er dan ook voor, om de gelegenheid te gebruiken om onze dating routines te verseksualiseren, en niet in real life af te spreken, tenzij je: – of klaar bent om te ballen. – of klaar bent om samen te gaan wonen.
Het is dat, of wachten tot de seks begint. Maar dat is mij in het verleden in elk geval heel slecht bevallen.
1. Reboot – a hero’s journey. Diary 2017-2020 2. I M NOT CHANGING MY FUCKING SHOW 3. Big Mistress – confessions, columns and sex advice from the other woman 4. Blote Kont- (Dutch) 5. ALL THE THINGS – unpublished work 2010 – 2020
The best way to receive updates on when these books are ready is to follow my English blog which I established in 2018: laurenharteveld.com
Achtenveertig uur geleden schreef ik mijn tweede stuk over Thierry Baudet. Daarin nam ik het voor hem op, en deed ik uit de doeken dat “nee” bij een vrouw kan betekenen; Ik vind je een griezel maar ook Ik durf niet.
En waarom het tweede het speelveld is van de leuke foute man, het speelveld van de Major League
Toen ik s avonds een compliment kreeg op Twitter over dit stuk, werd het aangeprezen als dat ik “een grijs gebied verkende”. En sindsdien voel ik me als Hagrid, de reus uit Harry Potter. Hagrid is ook de enige die opkomt voor vleesetende agressieve magische dieren. Bijvoorbeeld een valse meerkoppige hond die hij Fluffy heeft genoemd. Hij neemt ze in huis als pup of in t ei, vervolgens loopt t helemaal uit de hand en uiteindelijk worden de gigantische spin, de meerkoppige hond en de vuurspuwende draak in de wildernis uitgezet. Of ergens geplaatst om mensen en tovenaars weg te jagen.
Monsters mogen in de tovernaarswereld niet als huisdier worden gehouden, want daar komen ongelukken van.
Zo is het ook met foute mannen. Die moet je ook niet voor huis-tuin-en-keuken doeleinden inzetten. Je kunt ze het beste gewoon laten rondlopen in de vrije natuur, ergens waar het niet de bedoeling is dat vrouwen zich nestelen. Bijvoorbeeld in een kroeg, of op Tinder. Of op Twitter, zou ik daar ook nog aan toe willen voegen. De reden dat ik me daar zo thuis voel is ongetwijfeld dat het er in principe niet veilig is. Je moet de accounts die je volgt met zorg kiezen, voor je persoonlijke ideale mix van spanning en liefde. Als je ervoor kiest echt mee te spelen, en dus je mening te ventileren en je plek in t spel in te nemen, dan moet je rekening houden met tegengas. Twitter, Tinder en de old skool kroeg zijn allemaal plekken waar foute mannen ongestoord hun gang kunnen gaan. Ik vraag me al jaren af waarom ik Twitter verkies boven een echte datingsite, boven Facebook, en zeker boven ALLES met alleen een foto en vijfentwintig hashtags erachter (kots), maar ik realiseer me nu dat dit grotendeels te maken heeft met het feit dat Twitter de natuurlijke habitat is voor de object of my affection;
de foute man.
Zoals Hagrid helemaal week wordt van zijn Norwegian Ridgeback dragon Norbert, zelfs als hij constant de boel in de fik zet met zijn adem, zo voel ik met foute mannen zo n natuurlijk band, dat ik me nu pas realiseer dat ik inderdaad een grijs gebied besprak in mijn blog…
Het adagium nee is nee, openbreken ten behoeve van nee kan ook “ik durf niet, hou mijn hand vast voor we dit spannende spel gaan doen” betekenen, dat dat snel uit de hand kan lopen. Voor je t weet staat de boel in de fik, is iemands hoofd eraf gebeten, of hangt hij of zij vastgebonden in de touwen alsof de spin Aragog himself je te grazen heeft genomen.
Door de opmerking “grijs gebied” begon ik me te realiseren dat ik net als Hagrid, mijn persoonlijke hobby boven het algemeen belang stel. Dat ik mijn voorliefde voor een exotische diersoort, namelijk de leuke foute man waar je de meest geweldige seks van je leven mee kan hebben, laat prevaleren boven mijn wens vrouwen onder alle omstandigheden te beschermen. Dat ik het vasthouden aan het nee is nee criterium, nog veel meer dan het huisdierverbod, een Draconische maatregel vind die vrij contact met mijn lievelingsdier onmogelijk maakt.
Het grote probleem met het criminaliseren van vrouwenversierders aka de leuke foute man, is dat er vrouwen zijn zoals ik die hen echt heel erg leuk vinden. En die je écht geen plezier doet met een Golden Retriever of een ander gehoorzaam huisdier. Maar wat ik, en iedere man of vrouw die zich begeeft in de Major League of dating, ons goed moeten realiseren is dat wij dingen aflezen aan elkaar, die gewone mensen helemaal niet kunnen of willen zien. Zoals Hagrid met draken omgaat, zo kan ik met foute mannen omgaan. En zij met mij. Het zal erom spannen wie de draak is, en wie Hagrid, maar uiteindelijk gaat t erom dat we gelijkwaardig zijn aan elkaar en dat dat dus niet zoveel uitmaakt. We beleven beide plezier aan het contact.
Nogmaals, en dit heb ik ook in het stuk over Thierry Baudetuitgebreid besproken, zijn leuke foute mannen sterk en sportief. De mannetjes die ik mijd als de pest en echt een gevaar opleveren voor verkrachting, spelen absoluut niet in de Major League want een leuke foute man zal nooit iets tegen je zin doen. En ja, dat is een grijs gebied. Helaas. Maar nogmaals; voor de kenner/mij is het heel helder. Maar ik begrijp de zorgen van vrouwen die maar duidelijk willen zijn en aan het nee is nee adagium vast willen houden. Helaas, want ik had die foute foute mannen er zelf liever ook niet bij gehad.
Ik hoop echt oprecht dat het artikel van maandag duidelijk maakt dat er een verschil is tussen een leuke foute man en iemand die desnoods met geweld pakt wat niet in vrijheid gegeven wordt. De reden dat ik opkom voor de leuke foute man, is dat ik niet wil dat zij op één hoop gegooid worden of in een kwaad daglicht komen te staan, terwijl hun enige misdaad is dat ze gewoon ongeschikt zijn als huisdier.
Terug naar dit speelveld. De Major League is dun bevolkt. Er zijn heel weinig mannen, en nog minder vrouwen, die dit spel willen spelen. En ik zie ook regelmatig mensen, mannen en vrouwen, wegvallen omdat ze getemd worden en ergens binnenshuis worden gehouden. Vaak hebben ze dit proces zo geïnternaliseerd dat ze zichzelf ook nog betere mensen vinden nu ze gesettled zijn. Hoewel ik ze bijna allemaal heb zien terugvallen naar hun natuurlijke gedrag. Als zwervende wolven, solitaire tijgers, of als Twitter draken waar iedere tweet de wereld in vlammen zet!
En zo overtuigd of lijdzaam als ze tijdens hun gevangenschap nog zijn?
Zo opgelucht zijn ze als ze hun vrijheid terug hebben.
Ze hebben letterlijk de ketenen van zich afgegooid, ruiken het avontuur, en kijken nooit meer om.
Toen ik 18 was kreeg ik een babypoesje. Ik noemde hem Peertje. Ik liet hem niet castreren, omdat ik liever wilde dat hij een intensief leven had, dan dat hij zijn leven op een kleedje voor de openhaard zou slijten. Hij groeide op tot een stevige kater, die regelmatig tijdens het aaien ineens zijn tanden in je hand zette, je pols omvatte met zijn armpjes, en dan met zijn achterpoten je huid begon te ontvellen alsof je een vogeltje was.
Met hem bungelend aan mijn arm, liep ik dan naar de garage waar ik hem eraf haalde en snel de deur dicht deed zodat hij even af kon koelen. Ik ben er nooit vanuit gegaan dat hij zou stoppen als ik “nee”, zei.
En als hij dat wel had gedaan, dan was ik enorm teleurgesteld geweest.
~ LS Harteveld curator van foute mannen
mijn boek over “mijn” foute man
(hoewel dit bezittelijk voornaamwoord uiteraard groteske onzin is) Big
erotica and diaries is hier te koop met 25% korting
of ik heb nog één exemplaar thuis (€ 20 + evt € verzendkosten)
Volg mijn Twitter ofFacebook page voor updates, of schrijf je in voor de private mailinglist op deze site.
November 2015 schreef ik In Praise of Thierry Baudet Omdat met zijn kamerzetel het debat over zijn vrouw(on)vriendlijkheid weer is opgelaaid, hierbij mijn persoonlijke verhaal waarom ik hem het voordeel van de twijfel gun. Minimaal.
Ik heb t allemaal gedaan. Douchen op mijn 19e met iemand die ik net kende en waar ik geen seks mee wilde. Verliefd worden op een enorme neger en me diezelfde avond meerdere keren laten nemen. Play-rapeje spelen in een verlaten bos, zonder safe-words en in t volste vertrouwen dat hij condooms zou gebruiken. En ik ben nooit bedrogen uitgekomen.
Natuurlijk! Emotioneel waren t gigantische avonturen. Dat hij daarna niet belt, of je laat vallen. Of je na vijfentwintig jaar nog denkt WARUM heb ik geen seks gehad daar onder de douche? En dan maar weer een dagboek over die herinnering vol schrijft. Ik ga heus niet beweren dat het pijnloos is geweest. Maar één ding hebben al deze herinneringen gemeen; op het moment voelde ik me volledig veilig. Onthoud dit even voor als het straks over Dhr Baudet gaat. Ik twijfelde er niet aan dat de mannen alleen zouden doen wat ik wilde. En ik heb altijd gelijk gekregen. Met mijn vermogen om in real life mannen goed in te schatten, is tot nu toe in elk geval niks mis.
Mijn behoefte aan spannende seks komt waarschijnlijk doordat ik een aids fobie had. Als tiener leerde ik zelfs de kleinste risico’s van orale seks, te interpreteren als de dood. Dus ik ontwikkelde een obsessie voor veiligheid, maar leerde ook dat seks iets HEEL spannends was. Regelmatig vraag ik aan mensen met een relatie of ze daar nou echt serieus nog opgewonden van kunnen worden. Of dat ze dan prostitueetje spelen. Of SM. Wat ze overigens nooit doen.
Maar suffice to say, dat ik dus nogal wat spanning nodig heb voor ik ook maar enigszins zin heb.
Nou is er een methode waardoor ik ook met niet-spannende mannen naar bed kan. Dit heet fantasie. Ook zonder rollenspel, kan ik in mijn hoofd (daar ben je schrijver voor) zoveel spanning creëren dat ik met meer mannen naar bed kan dan alleen iemand waar ik echt verliefd op ben. Dit is natuurlijk super. Ik weet nu al dat ik nooit meer “zonder” hoef komen te zitten. Als mijn huidige minnaar me de deur wijst, dan geef ik er wel een draai aan zodat ik echt nooit meer een seksloos pandajaar hoef te houden. Ik ga niet op een bamboehoutje bijten.
Maar naar bed met leuke, aardige mannen, waar ik dan zelf wel iets spannends bij verzin, heeft niet mijn voorkeur. Want de jaren met mijn minnaar zijn me uitermate goed bevallen. Vlak voor ik toegaf aan hem, was ik er nog van overtuigd dat ik nooit wat met hem zou beginnen. Veels te eng. Ik zag mezelf weer met een paniekaanval the day after rillend op de wc.
Toen zei hij;
“Je moet beseffen dat ik nooit wat tegen je zin zou doen.”
Ik lachte en antwoordde;
“Nee, natuurlijk niet. Jij bent veel erger. Jij versiert me tot ik er zelf om smeek.”
Het duurde dus even voor ik me realiseerde wat hij me bood. Dat dit de spannende, sterke, en ja ook razend onbetrouwbare en gevaarlijke man was, waar ik inmiddels echt aan toe was. Dat hier een spel gespeeld kon worden waar echt iets op t spel stond. Mijn hart. Mijn geestelijke gezondheid. Mijn eigenwaarde. Deze tegenstander, want ik zag t inmiddels als een spel, deze tegenstander was gelijkwaardig aan mij. Dit was niet zomaar daten.
Dit was de Major League.
En ineens zag ik t. Al die jaren luwte in korte of lange relaties; ze hadden me een sterke basis gegeven. Maar de echte verandering in mij was gekomen door mannen aan wie ik gigantisch mijn fikken had gebrand. De neger. De jongen onder de douche. Mijn vriendje toen ik 16 was. Een Amerikaan toen ik midden 30 was. Dat waren de players.
’t Waren Major League players.
En door met hen te spelen was ik zonder het me te realiseren getraind, en zelfs heel bedreven geworden in t spel.
En de gevaarlijke man, die me nu een handreiking deed en me beloofde nooit iets tegen mijn zin te doen? Hij was mijn ticket. En nu wist ik waar ik instapte! Hij was de uitnodiging voor de Major League.
Ik weet nog steeds niet of ik na mijn minnaar in de Major League kan blijven. Want zoveel players zitten er helaas niet in, en ik ben door mijn katje Max ook dit jaar weer aan huis gekluisterd dus mijn actieradius is maar heel klein. Maar het is vooral omdat de meeste mannen helemaal niet in de Major League willen spelen, want je moet er heel veel moeite doen voor een vrouw. Je punten tellen sowieso alleen als ze het zelf wil. Bovendien mag je geen zwakte tonen, of “jezelf” zijn. Dat ben je voer voor de kat, dan lig je er zo uit.
Ik heb lang gedacht de Major League een beetje een wrede plek was, maar daar begin ik van terug te komen. Het is namelijk de enige plek waar mannen de moeite nemen zichzelf groot te houden, zodat de vrouw zich volledig kan overgeven. Ze willen dat je hen helemaal vertrouwt. En dan geven ze je de mogelijkheid your deepest, darkest fantasies uit te spelen. Of niet, als je op t laatste moment wil afhaken, zoals ik in die douche. Ze zullen je nooit dwingen noch je ooit ergens op afwijzen. Het is jouw feestje.
Het meest in het oog springende wat Thierry Baudet verweten wordt op het gebied van vrouwen, is dat hij gezegd heeft dat een nee geen nee is. En dat je dan moet doorpakken en zeggen: “Kom joh! We gaan nog even wat drinken.”
En dan nog ergens een toevoeging dat vrouwen overmand willen worden.
Hieruit menen verontruste vrouwen op te merken dat het hier om een rucksichtloze verkrachter gaat. Of dan in elk geval één die t is in-de-dop.
Maar ik ken dit gedrag van twee type mannen. En slechts één is misschien een verkrachter.
Het eerste waar ik dit door pak gedrag van ken, zijn mannen waar ik echt helemaal niets voor voel. We hadden/ hebben zo n tent hier in Nijmegen waar je na tien uur s avonds aangeschoten wild bent. Zelfs als je, zoals een vriendin dat een keer treffend zei:
“De stekels uit je rug hebt groeien.”
Uitgaanspubliek in de vorm van groepen vrijgezelle mannetjes, zijn notoire signaal-ignoreders en ja zij emmeren gewoon door. Zij pakken totaal geen signalen op want dat kan hun ego zich helemaal niet veroorloven. Bovendien hebben ze hun wankele positie in de op zich al vrij zielige vrijgezellengroep te verdedigen. Dus tja.
Mijn vriendinnen en ik vragen dus altijd om half tien gewoon de rekening, en maken ons verder op tijd uit de voeten.
Maar deze mannen acht ik inderdaad in staat om vrouwen te verkrachten. En helaas denk ik dat uitspraken zoals van Thierry door hen als een aanmoediging kunnen worden opgevat. Dat vind ik heel erg. En dat zou ook mijn advies aan Thierry zijn; deze mannen bestaan echt. En met drie hersencellen die bovendien op testosteron werken, zijn dat soort uitspraken gewoon geen goed idee. Dat is t type man dat denkt dat de play rape uit de eerste alinea iets zegt over dat ik dat in t echt wil. Het is een terechte angst om van dit soort mannen bang te zijn, en dit soort situaties te mijden als de fucking pest. Dus ik begrijp heel goed waar al die vrouwen zo bang voor zijn, naar aanleiding van Thierry’s uitspraken.
Maar ik denk niet dat Thierry erbij hoort. Ik denk t echt niet.
En dat brengt me op het tweede type man, dat je over wil halen toch nog een drankje te doen samen. Dat is uiteraard de Major League player.
Zoals ik net al heb aangegeven, leven deze spelers volgens ongeschreven erecodes waarin iets doen tegen de wil van een vrouw, ver beneden peil is. Dat is voor amateurs. Voor een echte player is er alleen lol aan, als je als was in zijn handen bent, en vervolgens je vriendinnen vertelt dat je de mooiste nacht van je leven hebt gehad. Als de ervaring herinnerd wordt als een indringende maar zoete ervaring waarbij gevaar en genot elkaar op magistrale wijze afwisselden.
“En dan je hart in vijfduizend stukjes wordt gebroken,”
had ik er tot voor kort glunderend achteraan gezegd.
Want zelfs daar ben ik niet meer zo zeker van….
Twee jaar geleden was ik er nog van overtuigd dat het de mannen in de Major League ging om een nieuwe manier van “scoren”; namelijk emoties en harten scoren in plaats van dat je geneukt hebt. Maar hoe langer ik er speel, en hoe meer spelers ik kan herkennen, in mijn eigen liefdeshistorie maar ik meen ook in beroemdheden zoals Thierry Baudet, hoe meer ik me realiseer dat dit spel voor een man niet zit in het breken van het hart van de vrouw.
Net zoals t voor mij van onschatbare waarde is om verliefd te zijn, en ik daarom weet dat ik in de Major League wil blijven omdat al mijn beau’s daar speelden, zo geldt dat voor de mannen ook. Ze nemen geen risico’s met mijn hart, hun uitdaging zit in t beheersen van hun eigen gevoelens. Zoals ik kick op de spanning van een dreigende angstaanval, of het risico van een gebroken hart, doen zij dat ook. Het gevaar ten onder te gaan aan hun gevoelens voor een vrouw, is een spel dat ze iedere keer weer opnieuw spelen.
En daarmee is hun inzet dus minstens even bewonderenswaardig als egocentrisch.
Mijn minnaar, de jongen uit de douche, de neger, de Amerikaan; ze hebben allemaal volgehouden toen ik nee zei. Omdat ik niet durfde. Niet omdat ik hen een kansloze dertig plus vrijgezel met een cocaine probleem vond, maar omdat ik voelde dat ze zoveel met me deden, dat ik eraan kapot zou gaan als ze me op het verkeerde moment de cold shoulder zouden geven. Dan zeiden ze;
“Kom. We doen gewoon nog een drankje samen. Een drankje kan toch wel?”
En dat kon.
Ik ken Thierry niet, maar na aanleiding van alles dat ik meekrijg uit de media ga ik ervan uit dat hij niet t eerste type is, maar t tweede. En als dat zo is dan voelt hij aan welke nee betekent; je bent een gruwelaap. En welke nee betekent; fuck, ik durf niet verder.
En dan is die eerste nee gewoon nee.
En de tweede is; “Weet je, we doen gewoon een drankje samen.”
mijn boek over mijn Major League minnaar
Big
erotica and diaries
komt uit in april 2017
Volg mijn Twitter of Facebook page voor updates, of schrijf je in voor de nieuwsbrief op deze site.
Mijn exemplaar van het Het Monogame Drama van Simone van Saarloos dat gisteren pas in de winkels lag, is nu al toegetakeld met fluoriserend roze marker. Als de coating van de kaft niet zo glad zou zijn zou ook de ontroerende kop op de achterflap niet ontkomen zijn aan mijn drang iedere levensles, spitse constatering, en missing link in mijn eigen ontwikkeling te markeren als lijdraad voor de tweede helft van mijn leven. Het kopje op de achterflap van Het Monogame Drama is:
Een Ode aan de Single als Wereldverbeteraar en Levenskunstenaar
Pas toen het er zo stond, en ik een traantje wegpinkte, realiseerde ik mij hoe miskend ik mij had gevoeld. Totaal niet gesteund door de maatschappij. Blijkbaar had ik er toch last van dat stelletjes en gezinnen (en überhaupt mensen met kinderen) standaard verheven worden boven singles, en was ik ergens in de monogamie-roltrap van Simone van Saarloos gaan geloven; waarin alle eerdere relaties alleen in dienst staan van de weg naar boven. Dat je niet geacht wordt een beetje rond te krabbelen op hetzelfde plateau in een relatie die nergens heengaat. Terwijl ik wist dat mijn werk als levenskunstenaar en positie als single, bijzonder was, bewust was, en alleen daarom al prijzenswaardig. Maar een ode, nee, die had ik nog nooit gehad.
Het essay Het Monogame Drama laat zien dat het ideaal van de monogame relatie, is geworteld in een maatschappij die uit angst voor chaos en onzekerheid, haar probeert uit te bannen. Daar tegenover stelt zij het leven van singles, polygamen, polyamoren, samengestelde gezinnen, alternatieve gezinsvormen rondom alleenstaanden en homoseksuele stellen met een kinderwens. Zij zijn gedwongen geweest over hun relatievorm na te denken, en komen daarmee volgens Simone als winnaar uit de bus: hun relaties zijn stabieler, vrijer, en t is ook voor de kids een stuk lekkerder opgroeien als de biologische paps en mams niet hun hele ziel en zaligheid op elkaar projecteren, maar eerst nadenken over een werkbare vorm; één die flexibel kan reageren op veranderende omstandigheden. En in het creëren van een flexibele, en dus sterke, structuur slagen deze niet-kerngezinnen meestal een stuk beter dan het monogame ideaal waarin het gezin een soort huis is waar men zich slechts naar binnen hoeft te vechten, en er vervolgens t leven veilig uit kan zitten.
Voor ik de eerste streep marker zette, vroeg ik mij af wat Simone ervan zou vinden als ze haar boek zo uitgeleefd ter signeren voor zich kreeg. Was het wel verstandig dit te doen, of zou het de verhoudingen verstoren? Het proces dat zich toen in mijn hoofd afspeelde was identiek aan datgene wat Simone bepleit: Kijk naar jezelf. Wat doet het met je?
Waarom maakte ik mij druk wat Simone ervan zou zeggen als ik haar boek had volgekliederd?
En als my worst fears bewaarheid zouden worden en ze zou weigeren het te signeren, was dat dan een reden om het niet te doen?
Simone’s boek zit vol met taboes die ze gewetenloos (of juist gewetensvol dus) tegen het licht houdt. En één daarvan is ons taboe iets te weigeren dat wordt gegeven. Ze komt met een prachtig voorbeeld van haar vader die vlak na een ruzie met zijn vrouw dit afreageert op Simone, die in de speelgoedwinkel iets uit mag zoeken. Hij dringt haar allemaal cadeau’s op. Wil ze dit niet? Dat misschien? De aandacht mist. Simone begint te huilen.
Het taboe zit niet alleen in het iets weigeren dat wordt gegeven, zoals Simone op dat moment het cadeau van haar vader niet kan weigeren, maar ook in het iets geven dat geweigerd kan worden, waardoor we angstig worden en ervoor kiezen dan maar niets te geven om onszelf het risico te besparen afgewezen te worden. Zoals ik overwoog mijn boek maagdelijk te houden, zodat Simone mij er niet op kon afwijzen. Terwijl ik nu, mét mijn beduimelde exemplaar, Simone de ruimte geef te reageren zoals ze wil. Zoals ik iedereen de ruimte wens te geven te reageren zoals zij willen. Zoals ik ook van iedereen de ruimte wens te krijgen te reageren zoals ik wil én te geven wat ik wil.
Maar een monogame relatie is een relatie waarbij ik het boek precies zo aanlever zoals Simone dat wil, zodat zij van mij blijft houden. En als ik desondanks wil krassen en schrijven in het boek, koop ik een nieuwe voor daarnaast. Want het cover-to-cover uitgeleefde exemplaar zou haar maar pijn doen, en ik wil haar geen pijn doen.
Door deze vergelijking wordt duidelijk dat monogamie mij de mogelijkheid ontneemt mijzelf te laten zien, en ik ga kontendraaien om maar niet afgewezen te worden. En ik ontneem Simone de mogelijkheid mij te zien, en te waarderen of af te wijzen op wie ik “echt” ben. Monogamie wordt zo de dood in de pot voor persoonlijke groei.
In de vele interviews met Simone is zij genuanceerder. Daarin zegt zij: Iedere relatievorm, mits bewust gekozen, is goed. Daarmee neemt zij afstand van het demoniseren van monogamie. En terecht. Want het probleem zit niet in de relatievorm, maar in de onwil van mensen deze bewust aan te gaan en zich vervolgens wél beklagen (of op zijn minst verbazen) over alle problemen en onvrede die eruit voortkomen.
Dit artikel heet: Monogamie als Zwarte Piet. Dit komt van de uitdrukking “Zwarte Pieten”- iets of iemand de Zwarte Piet toeschuiven. Dit is nooit terecht. Ook in Simone’s essay is het feitelijk onterecht dat ze de monogame relatie de schuld in de schoenen schuift. De ingedutte beklemmende monogame relatie waarin beide partners naar hartenlust elkaar overal de schuld van geven is een gevolg van een veel dieper probleem: namelijk het onvermogen of de onwil om verantwoordelijkheid te nemen voor je gevoelens. Om als je de Zwarte Piet trekt je af te vragen: Wat doet dit met mij? En hoe kan ik hier op een andere manier naar kijken zodat ik uit mijn kinderlijke gekwetste reactie kom? Ik ben het niet eens met Simone die suggereert dat haar relaties soms op hetzelfde niveau blijven: ze is van de roltrap gestapt en speelt het “spel” van de relatie, om het spel. No way. Zij staat ook een roltrap. Ik sta op een roltrap! Alleen gaat die van ons ergens anders heen: in plaatst van het eindpunt van het monogame (monomane!) kerngezin, leidt die van ons tot zelfkennis, bewustzijn en een sterkere game play. Wij kunnen steeds sterkere spelers aan, steeds moeilijkere situaties, die steeds meer van ons vragen. Ik noem dit op dit blog The Major League. Een niveau waarop letterlijk alleen The Players zitten. De Don Juan’s en hun vrouwelijke tegenhangers; Zij die spelen met de liefde. En er gebeurt van alles: er wordt vals gespeeld. De regels zijn onduidelijk. Je wordt continu met jezelf geconfronteerd. Maar uiteindelijk is dit voor “ons” levenskunstenaars, wel het niveau waarop we uitgedaagd worden. Waarop wij onszelf persoonlijk kunnen ontwikkelen.
De speltheorie kan trouwens wel degelijk ook voor gezinnen en monogamisten opgaan: hun gameplay kan sterker worden bij ieder kind, bij t in huis nemen van ieder pleegkind, verhuizingen, organiseren van feestjes en t verzorgen van 50 glutenvrije, notenvrije, verantwoorde traktaties die om 8 uur s ochtends mee naar school moeten. Ik zeg niet dat er hier geen uitdagingen zijn, maar zij kiezen ervoor de structuur, de relatievorm, vast te leggen, en dat komt ze duur te staan als deze structuur flexibiliteit mist, en dus niet bestand is tegen veranderingen in gezinssamenstelling/ inkomen/ bedreigingen in de vorm van nieuwe geliefden. Dan moet je alsnog je randvoorwaarden/ vorm gaan bijstellen, terwijl je je daar nou juist niet mee bezig wil houden omdat er zoveel werk te doen is.
Het idee van de speltheorie versus de monogame relatie sluit aan bij een wijdverbreide aanname dat je mag/ moet rondfladderen als je jong bent en tegelijkertijd dat er iets mis is als je boven de dertig “nog” geen vaste relatie hebt. Individuele verschillen in belastbaarheid, talent voor monogamie etc, daargelaten zou het in zijn algemeenheid juist andersom moeten zijn: monogamie is een veilige start van je liefdesleven. Het is het ondiepe, waar je niet kunt verdrinken, en naar behoren leert zwemmen. Maar wie na zijn dertigste nog niet zelfstandig kan zwemmen, en rekent op de haak van de zwemleraar of de aanwezigheid van de kustwacht om hem te redden, die mist zelfstandigheid. Als monogamie een vaste plaats zou hebben, dan is zij er om de zwakkere of de beginners te beschermen. Zij is de vaste grond voor wie de roltrap nog helemaal niet op durft. Voor wie nog geen verantwoordelijkheid kan nemen voor zijn eigen gevoelens, en niet in staat is tot zelfreflectie.
Met vijf december is ook de Zwarte Pieten discussie in bredere zin weer relevant. Deze ontvouwt zich op dezelfde wijze als het vraagstuk monogamie: Tegenstanders van Zwarte Piet en monogamie claimen dat zij erover hebben nagedacht. Voorstanders claimen in beide gevallen dat het nu eenmaal zo hoort. En ik zie een overeenkomst in de oorzaak van waarom men elkaar niet begrijpt: Voorstanders van monogamie en Zwarte Piet houden vast aan de vorm, zonder zichzelf vragen te willen stellen als: Wat doet deze discussie met mij? Waar komt die weerstand vandaan dit onderwerp opnieuw te bekijken en te definiëren? En hoe kan ik hiernaar kijken zodat ik uit mijn kinderlijke reactie kom? Maar ook tegenstanders van Zwarte Piet, maken een fout. En het is dezelfde, en wat mij betreft de enige, fout die Simone van Saarloos maakt: zij verheffen bewustzijn tot de norm. Tot “het goede”. Het maakt niet uit welke relatievorm, als hij maar bewust is aangegaan. Het maakt niet uit of je voor of tegen Zwarte Piet bent, maar als je de discussie niet aan wilt gaan, dán ben je een slecht mens.
Maar die mensen willen helemaal niet naar zichzelf kijken. Of ze kunnen het niet. Zelfreflectie is de nieuwe randvoorwaarde, het nieuwe verlichtingsideaal. En daarmee is gebrek aan zelfreflectie het nieuwe taboe, of de nieuwe waterscheiding in onze samenleving; zij dit dat wel kunnen en zij die dat niet kunnen. Of niet willen.
En dit speelt niet alleen bij relatievormen – waar hele volksstammen het echt heerlijk vinden alles wat er mis is in hun leven te projecteren op hun partner (of gebrek aan partner) maar bijvoorbeeld ook bij de gezondheidszorg; de preventieve screening op kanker (bevolkingsonderzoeken) wordt ons als nationaal kalmeringsmiddel door de strot geduwd om een existentiële angst weg te duwen. Terwijl de vraag: Waarom word ik hier zo bang van? Niet gesteld wordt. Noch: hoe kunnen we de bevolking helpen anders te denken zodat zij uit hun onvolwassen reactie komen?
De vraag: Wat doet deze onzekerheid met mij, en hoe kan ik hiermee omgaan? Is er één die door de maatschappij standaard wordt beantwoord met van tevoren al gedoemde poging de onzekerheid weg te nemen. Van Saarloos legt dit feilloos bloot. Een systeem moet juist daarom zo gebouwd zijn dat t sterker wordt van de reactie op veranderende omstandigheden. Dat t transformeert en muteert, en daar steeds beter en sneller in wordt. Het systeem kan als het ware zijn eigen game play verbeteren, en daarmee tot in de lengte van dagen op hoog niveau blijven meespelen. Daarentegen is een samenleving die het wegnemen van risico’s als voornaamste defense meganism heeft, kwetsbaar en heeft daarom slechts de keus tussen leren buigen of eerst barsten.
De onmogelijkheid van het ombuigen van monogamie naar vrijheid, van Zwarte Piet naar gewoon Piet, van een starre op angst gebaseerde samenleving naar een weerbare en flexibele, zit in het gebrek aan zelfreflectie. In het onvermogen met een afstand naar het eigen handelen en de eigen emoties te kunnen kijken. En het onvermogen van Simone van Saarloos, en van mij, zit in het idee dat iedereen tot zelfreflectie in staat is en daar dan ook nog iets mee wil. Wij hebben geen geduld met mensen die ergens in de angstige krochten van het onverlichte bestaan trouwend, kinderen producerend, bang voor alles en nergens verantwoordelijkheid voor nemend, ronddolen. Dus daarom moeten wij ons afvragen:
Waarom vind ik het zo erg dat zij hiervoor kiezen?
Wat doet dit met mij?
Hoe kan ik hier anders over denken zodat ik uit mijn kinderlijke, betweterige houding kom?
Dit vermogen tot zelfreflectie is de kracht van Simone van Saarloos en van mij. Dit is onze flexibiliteit, ons talent, en hiermee kunnen wij met een gerust hart iedere verbinding aangaan; Wij benoemen, analyseren, reflecteren. Mensen relatievormen aanpraten zoals Simone en ik die hebben, is het paard achter de wagen spannen. Dat draagt absoluut niet bij aan hun welzijn, noch aan dat van ons. Dus linksom of rechtsom, monogamie verdient geen Zwarte Piet. En hoewel beide alleen als concept bestaan, staat het je vrij er rotsvast in te geloven.
Ik ga DWDD van een jaar geleden niet terugkijken waarin Thierry Baudet, wild guess, vermoedelijk iets over zijn boek wilde zeggen en gedwongen werd t ergens anders over te hebben. Noch ga ik het originele niet-verknipte videofilmpje raadplegen waarop te zien schijnt te zijn dat Julian Leblanc geen vrouwonvriendelijke zielepoot is. Ik ga zelfs niet, en neem mij dit gerust kwalijk, in mijn eigen geest te rade waarom Thierry vorig jaar ook bij mij in t vakje “vrouwhatende eikel” terecht was gekomen, en dat ik zelfs de aanbeveling van een door ons beide zeer bewonderde schrijver dat t een toffe gast was, letterlijk van tafel wuifde. Of we t alsjeblieft ergens anders over konden hebben. Ik ga t feit dat t Universum, God of stom toeval hem 24 uur later breeduit mijn stoelrij liet blokkeren in t theater, toen ik op zoek was naar mijn stoelnummer en ik dus Oh God niet langs hem wel langs hem Jezus ik ga niets zeggen oh ik ga toch wel iets zeggen langs hem ging maar de kans voorbij liet gaan écht wat te zeggen. Bijvoorbeeld: ik ben superbevooroordeeld over jou. Denk je dat t zin heeft t daar over te hebben?
Twee weken geleden zag ik Thierry Baudet bij Powned, wat ik voor t eerst sinds 1973 zag, na een aankondiging over niet-monogame relaties. Er werd een ervaringsdeskundige opgevoerd die een relatie had, maar zij en haar partner gingen soms ook met een ander naar bed. Een grote moeheid maakte zich van mij meester. Wat een volkomen burgerlijk emotieloos onderwerp. Voor alleen de seks iemand anders. Laat dan maar zitten, denk ik dan.
“Alleen de seks?” fact-checkte ook panel-lid Baudet of hij t goed gehoord had.
De dame knikte gretig en glunderde dat ze wel monogaam was in de liefde.
“Seks zonder liefde vind ik totaal niet interessant,” zei hij tegen de presentator. Wat een slimme zet was, want nu was zijn kritische opmerking minder persoonlijk. Een beetje zoals je in de tweede kamer via de voorzitter praat om aan te geven dat t je werk is iemand van repliek te dienen, maar je hierna gewoon samen aan de bar kunt zitten.
Thierry beloofde dat hij dit ook zou doen. Met beide dames. Alweer een uitgekookte strategie want opnieuw gaf hij aan dat alles nog open lag en beide dames een kans maakten.
Sinds ik t boek heb gelezen begrijp ik dat de hoofdpersoon G. en Thierry dus minimaal één overeenkomst hebben; ze weten hoe t spel gespeeld wordt. Zelf noem ik dat The Major League: waar alleen de echte players zitten.
Ik ben er na 8 jaar single zijn ingestapt en ik leef nog steeds, mijn hart doet t nog, en ik ben ook nog niet gedegradeerd. Misschien dat ik als één van de weinige vrouwen die uberhaupt in deze League speelt, dan ook een betere partij ben om dit boek, en Thierry, op zijn game play te beoordelen dan de verder ongetwijfeld rete-bekwame recensenten die zich er vorig jaar over hebben gebogen. Want Godallejezuschristus WATEENGEZEUR!!!
Nogmaals- ik ga niet alles teruglezen. Vorige week, toen ik na de Powned uitzending het boek Voorwaardelijke Liefde tweedehands (want nooit een herdruk gekregen) had besteld en dus een uurtje of 48 nieuwsgierigheid naar Thierry moest zien stuk te slaan, heb ik door de boekbesprekingen gescrold. Ik maak een kapstok van de random onterechte kwalificaties die ik toevallig heb onthouden.
Het boek zou oninteressant zijn. Laat ik bij mijzelf beginnen: ik lees 2 romans per jaar. Dat zijn degene die door mijn “fictie lees ik niet” tijdsfilter heen glippen, dus wat zich daar doorheen ramt is per definitie niet oninteressant.
Maar ook sec gesproken: als je een boek over een door zijn moeder mishandeld en misbruikt jongetje dat opgroeit tot een magistrale vrouwenversierder, die even haatdragend als liefdevol is, oninteressant wil noemen, dan praat je gewoon poep.
De jeugdscenes zouden overbodig zijn.
Tenzij je denkt dat vrouwenhaat geen uitleg behoeft, lijkt t mij toch wel een soort van relevant dat de moeder van de completely messed up hoofdpersoon G. een angstaanjagende mengeling was van lieve briefjes neerleggen, en sadistische lijfstraffen. En dat zijn oudere zusje een empathieloze sociopaat was die hem seksueel vernederde met haar vriendinnen. Bij de meeste lezers kweekt die achtergrond informatie toch een soort van, zeg maar, begrip, dat zoiets geen ideale voedingsbodem is voor een evenwichtige persoonlijkheid. Wat best handig is als je je lezertjes nog mee wilt nemen tot het bittere einde van een door G. uitgedachte vrouwenbesnijdenis.
Hoofdpersoon G zou niet ambivalent genoeg zijn G zou geen sympathie wekken omdat hij alleen maar sterk is. Een vijf jarig jongetje dat helemaal bloot in zijn ballen wordt geprikt met een aanwijsstok? Een volwassen man die als een post traumatische stress stoornis over and over again terugdenkt hoe hij t op de commode niet kon ophouden en in zijn eigen gezicht plaste? Hoeveel zwakte heb je nodig?
De recensies waren dus niet goed en de media richtte zich indertijd op het metier van, en de ethiek rondom, vrouwen versieren. Dat is een keuze, maar in dit geval wellicht wel een wat jammere. Want t boek snijdt ook andere gevoelige onderwerpen aan; en roept ook andere vragen op. Hele andere. En die zijn nu niet beantwoord.
Ten eerste; vrouwen die seks en liefde scheiden. Alsof het om een verworven recht gaat. Ik weet dat t voorkomt, vooral – maar niet uitsluitend- in de leeftijdsfase begin en halverwege de twintig. Maar wat schiet je ermee op? Dit is iets wat mij zo vaak heeft verbaasd, en ik zag dat maar als mijn eigen tekortkoming. Bij personage Marie wordt haar maagdelijkheid door haar omgeving geduid als teken van mislukking, maar in hoeverre is het fijn zo n tweeling als Tessa en Madelon te zijn? Hoogopgeleid, populair, uitdagend en ondernemend zeker als t op seks aankomt. In hoeverre is de seksuele ontdekkingstocht die in de meisjes- en vrouwenbladen wordt voorgespiegeld als ideaalbeeld van onafhankelijkheid en vrouwelijke kracht, niet een holle eenzame huls? Een put waar je met iedere one-night stand dieper inzakt.
Is het ideaal van de hoogopgeleide vrouw die tijdens haar studie volop experimenteert, niet hoognodig toe aan verfijning? Een customized seksuele revolutie, waarin trouw zijn aan jezelf, aan wat bij jouw behoeftes past aan seks en emotionele verbondenheid, het nieuwe twee punt nul wordt.
Ten tweede, het taboe op zwakte bij mannen. Sociale zwakte, fysieke zwakte, maatschappelijke zwakte. En deed ik twee weken geleden nog de uitspraak Er is niets zo gevaarlijk als mannen die zich vervelen (verwijzend naar de werkeloosheid door de explosieve bevolkingsgroei in het midden oosten de afgelopen 50 jaar en de bende die t daar nu is) deze uitspraak is bijna identiek aan Er is niets zo gevaarlijk als mannen die zwak zijn. Sociaal zwak, financieel zwak, maatschappelijk. Je hoeft niet heel veel fantasie te gebruiken om te zien dat de huidige xenofobie een angst is voor zwakke mannen. Iets wat we als samenleving het liefst demoniseren. En ik geloof dat ik zojuist op een pijnlijke conclusie ben gestuit…
Waarom is precies een jaar geleden de roman Voorwaardelijke Liefde van Thierry Baudet, over een zwakke man die alle vrouwen kan krijgen, om ze uiteindelijk te knechten en te besnijden, waarom is dat boek gehaat, gefileerd en uitgekotst?
Omdat wij als samenleving zo bang zijn voor zwakke mannen, en hun omgang met vrouwen, dat we verblind en doof door angst, de boodschap niet meer zien, en de boodschapper niet meer horen. Zelfs niet als dit een charmante, intellectueel van 1 meter 83 met vlotte coupe en dito babbel is. Nee- juist dan niet.
Ik denk dat de meesten wel weten waar dit artikel over gaat, aangezien het een beslissing is die we allemaal dit jaar moeten nemen.
door LS Harteveld