Tag archieven: Benjamin

Can refer to either Real Benjamin, now a business man in his thirties, or to New Benjamin, a yoga student in his early twenties.

Mr. Bigs

This is a Dutch blogpost-
for all erotic stories on Mr Big that followed check here

Ik heb een nieuwe vriendin op Twitter. Ze heet Thessa, heeft een Mr. Big, en blogt al 14 afleveringen vurig over hem.
Net als ik dus. Alleen heb ik al drie boeken vol en heb ik evenveel Mister Bigs, maar ik ben dan ook een halve generatie ouder. En zoveel is dat niet, drie biggies. Deze sub-species of men is namelijk altijd onbereikbaar en onbeschikbaar, en soms valt er eentje af. Aan drie zit je al snel.

Wie is Mister Big?

Mister Big (not his real name) is een personage uit Sex and the City, waar columniste Carry al in de pilot tegenop botst. Een goedgeklede man in pak, waarvan ze toen nog niet wist dat het Mr. Big was, raapt behulpzaam de inhoud van haar handtas van het trottoir.
S01 E01 featuring extra dunne condooms met reservoir
In film termen heet dat de meet cute.
Mr Big is 6 seizoenen en twee speelfilms lang haar voornaamste love interest. Er zijn natuurlijk andere mannen, degelijke exemplaren die kunnen klussen en een hond hebben, you know the type. Maar wie ook maar iets van vrouwen begrijpt weet: dat gaat hem niet worden. Wie eenmaal een Mr Big heeft, is voor eeuwig verpest.
Het enige dat je kunt doen is een andere Mr Big zoeken. Voor erna of voor ernaast. Maar het type wordt je default waar je eeuwig naar verlangt. Gelukkig maar, want zo blijven er meer betrouwbare mannen over voor de vrouwen die dat nodig hebben. Om kindjes mee te maken of een ander project waarbij je niet meer rucksichtsloss met je tijd, geld en emoties kunt smijten. Een Mr. Big is een luxe product, dat slechts weinigen zich kunnen veroorloven.

Nathan

Nathan

Mijn eerste Mr. Big heette Nathan. Hij was eigenlijk te jong om een Mr. Big te zijn. Toen mijn beste vriendin voor t eerst over haar vreemdgaande collega vertelde dacht ik dan ook dat t over een gladde veertiger met een buikje en een naderende midlife crisis ging. Dom dom dom. Om te beginnen hebben Mr Bigs nooit buikjes, en zeker geen minderwaardigheidscomplex of andere psychische zwakheden. De players van deze aardbol zijn na hun geboorte allemaal te bad gegaan in de pot met ezelinnenmelk, honing en narcisme (waarschijnlijk had ik daar mijn eerste meet cute al), wat hun een leven lang beschermt tegen kritiek en zelfreflectie.
En Nathan had meer.
Zijn jonge 1 meter 90 leek op dat van de David van Michelangelo, zijn stem dartelde in vlotte one liners, en met gevoel voor drama vroeg hij toestemming voor hij je voor t eerst zoende, uitkleedde, en binnendrong. Hoewel ik moet toegeven dat hij de laatste grens nooit heeft beslecht. Mijn hart had ik niet onder controle, maar fysiek kon ik paal en perk stellen. Ondanks mijn grotendeels onbetreden perkje had ik niet gedacht ooit over Nathan heen te komen. Tot ik erachter kwam dat mijn beste vriendin al een half jaar met hem sliep, ik direct beide relaties met wortel en tak verwijderde en de resten ritueel verbrandde.

Mr. Big

Mr. Big

Mijn tweede Mr. Big ga ik gewoon maar zo noemen. Iedere zelfrespecterende meisjes blogger lijkt er één te hebben dus ik kan niet achter blijven. Deze Mr Big voldoet aan alle kenmerken: charmante veertiger, hoog opgeleid, goedgekleed, sportschool en uiteraard: onbereikbaar. En ondanks dat ik ook hier precies wist wat voor onbetrouwbaar vlees ik in de kuip had, was ik totaal weerloos. Wat een vette tegenvaller! Ik was na Nathan immers al jaren Mr.Big vrij. Natuurlijk, er was een grote neger S. die mij na één nacht en alle sterren van de hemel liet vallen als yesterday’s news. Met replies zonder aanhef of groet. En daarom telt hij dus niet. Een echte Mr. Big beëindigt zelden relaties met minnaressen, en al helemaal niet op die manier. En ironisch genoeg zijn echte Mr Bigs tegenover hun veroveringen ook volkomen eerlijk dat ze vreemd gaan. Dat hoort bij t spel van de verovering: dat je er bewust voor kiest met hun bezette lijf naar bed te gaan. Een vrouw in onwetendheid laten over je status en achteraf superkut reageren omdat zij teveel verwacht – dat is beneden de waardigheid van een Mr. Big. Overigens viel bij mij pas na een jaar het kwartje: was S. niet gewoon vreemd gegaan indertijd? Ik checkte zijn social media en kwam erachter dat hij inderdaad een relatie had gehad en karmisch zo zwaar te grazen was genomen dat hij het ternauwernood had overleefd. Zijn verdiende loon.

Dus in mijn Big vrije jaren waren er heus wel foute mannen. Die S. dus, maar bijvoorbeeld ook een minnaar die mij belazerde. Saillant detail: zijn pik proefde niet meer lekker toen hij begon te schuinsmarcheren. Dat was niet de reden dat ik er een punt achter zette, maar het heeft zeker niet geholpen.

Natuurlijk was ik apetrots dat ik sinds Nathan Gate de emotionele sluizen onder controle had. Als mijn hart al openging dan was t bij een man die er behoedzaam mee omging, en het weer zachtjes terugstopte en toedekte als hij er niets mee kon. Ik was inmiddels vijf jaar Biggie clean. Dus toen ik mijn nieuwe Mr. Big ontmoette dacht ik dat t zo n vaart niet zou lopen. Maar net als met andere verslavingen: je komt er nooit helemaal van af.
Eén onverwachte zoen en ik zakte door mijn benen. Twee weken begripvolle emails en ik ging voor de bijl. En vijf schattige bijnamen en ongeveer even zoveel seksuele handelingen later kon ik t alleen nog over hem hebben. Inmiddels ben ik zo verslaafd dat ik leef op gele vla, holle beloftes en mij iedere dag voorneem te stoppen.
Wat uiteraard nooit gaat lukken.
Tenzij…. tenzij met hulp van mijn derde Mr. Big. Degene die ik ongemoeid zou laten. Waar ik afgelopen zomer afscheid van heb genomen na 7 jaar smachten en schrijven en nog wat meer kwijlen op t idee dat hij en ik…
my only hope.
Mijn enige kans deze gierende verslaving aan Mr. Big te overwinnen, is door het wapen in te zetten, waarvan ik hoopte dat ik het nooit meer nodig zou hebben. Mijn enige kans, is Benjamin.

Benjamin

Benjamin

Wanneer het precies begon, de terugkerende herinnering aan 1991 die veranderde in een muze en tot slot in een obsessie? Ik weet het niet. Maar wat niet geholpen zal hebben is dat ik in 2004 een vrouw tegenkwam die mij vertelde over haar jeugdliefde. Ze was alles wat ik one day hoopte te zijn: een stralend gelukkige kinderloze yogadocent in her forties. En sinds een half jaar had ze ook alle reden om iedere dag misselijk van geluk de wereld tegemoet te treden: haar jeugdliefde was bij haar teruggekomen.
Jaren had ze naar hem verlangd. Ze wist inmiddels dat hij getrouwd was, kinderen ook, en ze hadden het contact kort en zakelijk gehouden omdat ze geen van beide zijn leven overhoop wilden trekken. Maar waar hij ontspannen door leek te gaan met zijn leven, was het ’t hare gaan beheersen. Na jaren van stil en uiteindelijk openlijk verlangen had ze het advies van haar goedwillende omgeving ter harte genomen: laat ’t los. Nou weten we allemaal wat er gebeurt als je iets loslaat right? Dan staat t op je stoep. Bij haar was t letterlijk toen hij zich ineens bij haar meldde. Gescheiden, de hele mikmak. ’t Was alles waar ze ooit van had gedroomd.
Einde.
Of in mijn geval: nieuw begin.
Na dit voorval zou ik nog twee jaar in mijn relatie blijven, er een punt achter zetten, waarna ik herinneringen aan Benjamin zou krijgen. Ik zou over hem gaan schrijven, hem opsporen en mailen. En ik zou erachter komen dat hij getrouwd was en samen zouden we tot de conclusie komen dat we zijn leven niet overhoop gingen trekken. En dat zouden we ook niet doen. Ik schreef gewoon een blogje extra voor een jaartje of 7. Tot afgelopen zomer. Ik had inmiddels drie boeken vol en het was welletjes.

Ik plande een korte vakantie naar zijn land en vroeg hem ruim van tevoren om een ontmoeting. Sinds mijn Brad Pitt verslaving (die duurde tot de dag dag ik hem aanraakte, en hij mij) wist ik dat verlangens in de realiteit moesten worden ingelost. Dus hup Benjamin, laat je zien. Maar daar had Benjamin helemaal geen zin in. Of misschien had hij wel zin, maar aangezien hij minstens evenveel kon verliezen als winnen, sloeg het schaaltje door naar de behoudende kant. Een dag voor ik naar huis ging kreeg ik een afwijzing. Een goed geformuleerde, liefdevolle afwijzing, maar toch. Ik had meer grip gehad op Hollywoods grootste filmster dan op mijn eigen jeugdliefde.

Het was tijd voor plan B: ik richtte mij op drie te publiceren boeken waar ik als pure coping (of wellicht wraak…) direct de derde Het Boek Benjamin doopte. Voor 2015 laste ik een blogging sabbatical in, in de optimistische veronderstelling dat ik de tijd die ik normaal verspil aan blogposts zoals deze, aan mijn drie boeken zou wijden. En ik gaf de liefde op. Ik las t ook ergens: zoek niet meer naar liefde en hij zal zo voor je staan. En inderdaad. 48 Uur nadat ik de liefde had opgegeven zat ik met Mr. Big waarvan ik toen nog niet wist dat t Mr.Big was, aan de oliebollen over seks speeltjes te praten. Hij was mijn type niet, en alsof ik dit wilde bezweren vertrouwde ik hem de seksgeheimen toe die alleen mijn gay best friend mocht weten.
“Wat dacht je van een glazen dildo?” zei hij behulpzaam. “Dat is ook lekker koud.”
Ik dacht aan de extra dunne condooms met reservoir die ik in mijn handtas had en realiseerde mij:
in film termen is dit de meet cute. En hier is nu al geen keren meer aan.

Pandajaar

“Wat een rare soep heb jij,” inspecteer ik de kom die naast mijn puntzak frieten staat.
Louka kijkt verlekkerd naar de dikke brei met halve erwten. “Fantastisch he? Niet die gladde troep.”
Al maanden nemen we elkaar mee naar onze favoriete hang-outs. Louka weet inmiddels waar ze de beste bitterballen serveren, en ik waar alle afgestudeerden flirten. Louka is verliefd geworden op de kater van mijn koffiebar, en ik op het fotomodel van zijn koffiehuisje. Een pandajaar is een jaar waarin je geen seks hebt, en Louka is mijn panda vriend. Totdat ik mij, zo waarschuwde Louka “weer ieder weekend door negers laat nemen”.
“Wanneer loopt je panda jaar af?” informeert Louka.
“Negen maart. Ik ben er ook wel aan toe moet ik zeggen.”
“Je hebt inmiddels ook je doel bereikt.”

Valentino vergeten. Done. Benjamin vergeten. Check. En sinds Louka mij erop heeft gewezen dat ik vriendelijke begripvolle mannen, nog niet half zo geil zou vinden, is ook Het Raadsel opgelost waarom de meest vluchtgevaarlijke, bindingsangstige exemplaren in mijn bed terecht zijn gekomen. Of waarom het met de lieverdjes niet werkte.
“Ik heb trouwens nog een reden bedacht waarom ik geen relaties meer heb: Marieke.”

Marieke, mijn grote sterke BFF, een jonge vrouw met een baan in de wetenschap, die ik echter vooral roem om haar stevige armpjes waar ik graag mee knuffel. Ik verzorg haar als ze bij mij slaapt, en zij houdt van mijn katers als “mama een weekend weg is”. We hebben een eigen wereld, een eigen taal, en mijn familie noemt ons bij onze fantasienamen.
“Ik hou onvoorwaardelijk van haar. Van Marieke en van de katten.”
“Je hartje zit vol.”
“Precies. Alleen zuidelijker, daar is wel ruimte.”

Louka krijgt een berichtje. Een meisje wil haar Grieks op hem oefenen.
“Bofferd. Schrijf haar maar terug dat die behoefte geheel wederzijds is.”

We rekenen af en hij bekijkt mijn boodschappenlijstje.
“Hoeslaken? Ik moet nog een nieuw dekbed. En uit interesse – waar koop je zo’n blocnote?”
Het is een roze papiertje met een print van poëzieplaatjes.
“Al het beddengoed is in de aanbieding. Zullen we samen naar de Hema gaan?”
De natte sneeuw snijdt in ons gezicht, maar we weigeren voor die honderd meter een muts op te zetten.

Na een paar minuten Hema staat Louka weer naast me, vier-seizoenen dekbed onder de arm. Ik bestudeer lege vakken.
“Roze….” tik ik de pakketten af. “Alleen eenpersoons. Rood. Alleen eenpersoons. En deze set hebben ze sowieso alleen voor kinderen.”
“Dat is toch veels te lief voor jou,” reikt hij mij een blauw hoeslaken aan in de goede maat.
“Ik hou van lief,” verzucht ik. “Maar in maart ga ik mij gedragen als de hoer van Babylon. Iedereen denkt ’t toch al.”
“Precies. Own the part.”

“Zijn we onze date toch nog tussen de lakens geëindigd,” concludeert Louka op de roltrap.
“We doen wie het ’t eerste vies heeft!” roep ik iets te enthousiast. De tegenliggers kijken verstoord naar mij. “Als ik win, is het wel ’t einde van de vriendschap. Echt jammer.”
“Ik heb gezegd negers. Meervoud. En ’t moet wel for real zijn. Ik wil geen verhalen over iets dat de eerste de beste Griek ook nog wel klaar zou spelen.”

Buiten piept zijn telefoon. Het meisje vond het een leuk grapje.

De Junta

Eerder blog in deze serie: de reunie

Famke vindt me bij de kalenders.
“Deze is wel leuk niet?” wapper ik met een Loesje week kalender, “Ik hou altijd alles bij, met jongens enzo.”
“Loesje? Dat is hyper aseksueel.” Famke trekt een onsmakelijk gezicht.
“Ik wil eigenlijk weer een Pluk kalender,” beken ik. “Pluk van de Petteflet. Zeker nog erger.”
“Pluk is in elk geval een jongetje.”
Onderweg van het station naar ons café geeft ze toe dat het ook wel iets voor haar is, een jongenskalender.
“Ik bedacht gisteren nog dat er maar één man was in 2012. Maar toen bleek dat ik allemaal kansloze kerels was vergeten. Dat zou mij met zo’n kalender niet overkomen. Weet jij trouwens hoe die jongen heette?”
“Je 22 jarige? Hoe zou ik dat moeten weten. Heb je hem niet meer gesproken?”
“Als ik de naam niet weet? Hoe sms je dan? Hoi. Komma.”

Geheel in lijn met mijn nieuwe dieet, waar ik mij sinds 1 januari met religieus fanatisme op heb gestort, gun ik mijzelf 1 wijn.
“Dieet?” informeert Famke, als de ober mijn tosti brengt. De kaas druipt tussen de boterhammen uit.
“Alles waar geen 13 oliebollen inpassen is voor mij een dieet.”
“Oh. Ik rook gewoon nog steeds.”

In onze studietijd walmden we ons studentenhuis blauw. Ik stopte halverwege mijn twenties, maar Famke liet de sigaretten alleen staan in de jaren van haar aan-uit-knipperlicht-wat-een-lul – laat ik hem David noemen. In plaats van David een laatste klap in zijn gezicht te gegeven, stak ze weer een sigaret op.
“Ik kwam David laatst tegen en reageerde net zo dramatisch als jij met Valentino. Ik vroeg bijna Met hoeveel vrouwen op dit feest ben je naar bed geweest? Bijna. Met hoeveel ontglipte al.”

“Valentino is finito. Net als Benjamin. Ik ben over ze heen, sinds – ”
Laat ik hem Rafael noemen.
Sinds oktober ben ik verliefd op Rafael van tv, die mijn emotionele huishouding flink heeft opschoond.
“Met wortel en tak uitgeroeid echt. Ik heb geen gevoelens meer voor Ben en Faalentino.”

Famke, die elk seizoen en elke feestdag wel een herinnering aan David koestert, overweegt ook op therapeutische basis verliefd te worden op Rafael.
“Hij schrijft toch? Dat doet het altijd wel goed bij mij. En het is een knappe man. Zo’n beroemdheid is ook lekker onbereikbaar.”
“Precies. En Rafael heeft bovendien een vriendin.”
“Wat? Verdomme, daar begin ik niet aan hoor. Heeft hij geen broer?”
“Nee. Wel een vriend. Die heeft het met half Amsterdam gedaan.”
Famke Googlet – laat ik hem Bas noemen – en klakt goedkeurend met haar tong.
“Zou Bas op ouder vallen?”
Ik verzeker haar dat Bas ongetwijfeld een zeer brede smaak heeft.

“Ik heb laatst ook iets gehad met een barkeeper, Sasha,” voer ik het aantal name dropping incidents nog verder op. “Hemel op aarde, net als Jonathan en Nathan. En niks meer van gehoord. ”
“Ook een cheater dus….” concludeert Famke.
Om Jonathan heb ik tot twee keer toe jaren getreurd, en voor Nathan heb ik mij door een existentiële crisis gesleept, waar iedere vrouw boven de 15 zich kapot voor zou schamen.
“En geen traan om Sasha gelaten,” poch ik. “Knap hè?”
Famke knikt en veegt mijmerend over haar tablet.
“Rafael is net Teflon, niets blijft meer plakken. Ik hoop dat Bas ook zo is.”

The legacy of Esther Janssen

“ Your Opus lies not in what you have achieved, but in the legacy of what you leave behind.” [movie The Opus]

Esther Janssen. If we would be introduced, I would not recognize her name. And yet I read her vision on lovemaking and heartbreaking, countless times. 1999’s Avantgarde magazine, September edition. The glossy paper of the clipping is decorated with my own drawings and doodles. Esther’s words are captured in a home-drawn pink garland of blossoming hearts.

Esther Janssen, 25 y.o., speaks about how being in love makes sex irresistible. She had seven partners: relationships in which she gave her heart, her body, her loyalty. When she was in love, her passion consumed and bound her.
“But as soon as that all-consuming lust is gone? I am out.”
Amen.
Beauty and brains too.
The girl had her priorities right, as opposed to me and my college friends. The 1999’s versions of ourselves were either hopping beds or struggling to keep the fire of long relationships burning. But Esther knew the true value of a new partner.

She ends with the history of her and Benjamin, a model just like her. They met in a disco in Paris, where she was drawn to brown Benjamin like a magnet.
“Benjamin was the most sensual man I ever met. There was an amazing chemistry between us. We ended up going to his place. We made love without going all the way. I loved everything he did, and he loved everything about me. We waited for two months before we finally had real sex. That was the best night I ever had. We broke up years ago, but whenever I am in Paris I still hope I run into him.”

I don’t know if she was ever reunited with her Benjamin, nor what she achieved in life. But I do know the legacy Esther Janssen left behind for me;

The faith to give myself completely.
The wisdom to know when to leave.
And two novels, both featuring sensual experiences with young brown men named Benjamin.
The best nights of my life.

Reposted April 2012.
Added a scan of the Avantgarde page.
Originally published on Hyves, late 2009

Brief voor Benjamin

2007

Hoi Benjamin,

Zie jij hem nog wel eens? Mijn geliefde romanpersonage? Iedere dag scroll ik langs zijn hoofdstukken. Soms lees ik een opwindende zin: “Benjamin duwt zacht, dan dieper.” Beleefd scroll ik dan weg omdat ik denk dat jij dat fijner vindt.

Laatst heb ik Benjamin’s inleidende beschrijving ingevoegd zodat de lezer nu ook verliefd is op de zelfverzekerde student. Ze heeft zijn donkere uiterlijk bewonderd, dat ze niet kon thuisbrengen. Onbewust schuifelt ze even tegen hem aan, na iedere schijnbaar toevallige aanraking van zijn handen.
“ Ik wil trouw zijn aan mijn vriendje,” zegt ze maar weer eens tegen zichzelf.
“ Je komt alleen bij ons slapen,” glimlacht Benjamin geruststellend. Waarmee hij nog niet verklapt dat ons een blonde Fries is. Schaars gekleed in spijkerbroek serveert deze charmante minnaar warme thee en chocola aan de keukentafel. De reden om trouw te zijn vervaagt. Haar hand zoekt die van Benjamin. Ze strengelt en knijpt zijn vingers, hopend dat hij begrijpt dat ze van gedachte is veranderd.

De jonge Benjamin verzorg ik goed. Met het verliefde meisje en de vriend waar hij een vrijblijvende aantrekking toe voelt, komt hij niets tekort. Maar met jou, de echte Benjamin, de inmiddels succesvolle volwassen man die ik sinds onze encounter 15 jaar geleden niet meer heb ontmoet, daar heb ik al maanden niets van gehoord. We mailden een tijdje. Verrassend vrijdenkend las jij de situatie waar je na het samenvoegen van een aantal verhaallijnen, door mij in was geschreven. Kleine stukken van ons gezamenlijk verleden waren in een zeer suggestieve vorm gekneed. Als een beeldhouwwerk dat voor het eerst door een ander werd aangeraakt, zo spannend vond ik je reactie op een erotische passage die nog niemand had gelezen. Mijn keuzes waren juist geweest; je zuchtte naar de afloop. Wanneer kwam dat boek uit? Je korte mail bevatte genoeg woorden om mij terug te brengen naar vroeger, toen je mij verleidde af te maken wat ik begonnen was. Verdrietig zweeg hierna de hotmail. Het was voorbij.

Was het omdat ik opbiechtte je per ongeluk weer heel leuk te vinden, en wist je niet zo goed wat daar nu op te zeggen? Of om mijn suggestie zelf een bevredigend einde te schrijven? Ergens ben ik de fout ingegaan.

Een schrijver beklaagde zich ooit bij mij, dat mannen niet aanbeden werden. Geen vrouw had zich volgens hem ooit laten inspireren door een manlijke muze. “Maar wel zeuren over drankgebruik en ontrouw,” zo rondde hij zijn beschuldiging af.
Maar mijn liefde is anders. Schaamteloos bloeit zij nergens zo fel als in het gezelschap van manlijke schoonheid. Regels, alinea’s, pagina’s vol laat ik mij inspireren. “Een man moet in een vrouw de godin aanbidden, en zij in hem het goddelijke zien,” gaf ik mijn devotie een spiritueel randje.

Wat zowel de schrijver als ik helaas over het hoofd zagen, is de onwennigheid voor een man deze rol te dragen. Geliefd zijn valt de heren zwaar. Beroemd aanbeden worden, hoe vaak hebben ze er niet van gedroomd, maar als het zover is ontneemt zoveel bewondering de adem. Argwanend ontvangen zij deze liefde die niet op hun initiatief veroverd is.

Dus wat zal ik je schenken? Op de vooravond van je verjaardag. Mijn laatste offer aan een God die nooit antwoordt, aan een koppig manlijke muze die zich kwaad zwijgend afwendde. Mijn cadeau ligt digitaal, tussen 1-en en nullen. Virtueel, in domeinen die de mijne zijn. Zwart op helwit printpapier en straks in iedere boekhandel tussen treinreizigers en kaartmolentjes. Langer dan jij of ik zullen leven, word je beschermd door tijdloze letters en onsterfelijke woorden. Wordt het lichaam dat nog T-shirts draagt in plaats van pakken gestreeld, de jonge mond dubbel gekust, de lust die volledig trouw was aan zichzelf beantwoord. De 19 jarige Benjamin, voor eeuwig.

Liefs,

Lauren

Deze brief werd in 2007 geschreven.
“Mango” wordt op dit moment opnieuw door mij bekeken, en ik zal mijn uiterste best doen het echtecht in 2011 uit te geven.

Name

The eyes are still black. Charcoal-like streaks cover his lower and upper eyelids. Mascara thickens the eye lashes that are no doubt already long and thick by themselves.
“Remind me. Why did I agree to keep this make-up on?” The first words of the young man. He must be somewhere in his early twenties. “I’m small, coloured, and now I look gay.”
My date pushes his fists deep into the pockets of his off-white jeans. A heavy buckle is pulled down a few centimetres. A bright blue shirt loosely covers the flat belly.
I make resolutions to go on a hunger fast as soon as I m home.
“If it bothers you we can take it off,” I look up to the Indian eyes again. “I like it though.”
He pulls up his shoulders and grants me a smile.
“Who minds a little more mockery? I walked around teenagers all day, with nothing but a cloth to cover my loins.”
We go for a drink in his favourite hang-out. Sunlit shiny skyscrapers mark the way.

“And nachos with melted cheese….” The waitress smacks our order on our table. Lucas barely manages to hold down his chuckle until she’s out of hearing distance.
“Personnel comes in two flavours here. Either unbelievably nice, or unbelievably rude,” he explains. “They’re both equally entertaining.”
He re-settles. The hard bench of the terrace is uncomfortable, but it allows us to sit very close to each other. Neither one of us touch the chairs.
“I have a question. Why are you called Lucas? Didn’t they give you an Indian name before you were adopted?”
He shifts his weight away from me.
“They did. But it’s a really weird name. It’s an animal in Dutch. Or something sexual. And no, it’s not Puss.”
“Ram,” I say. The r rolls superior over the nachos. The a an arrogant long vowel, “You were named Ra’am.”
He looks at me in disbelief. “No one has ever, ever guessed that!”
“Any yoga teacher would guess that.”
Ram squeezes a slice of lemon into the bottle of his Mexican beer. “My parents are Christians.”
I think of something comforting to say. “Mine went to nude beaches.”

The few hours we have fly by at staggering speed. He joins me on the train home, so that we can spend another half hour together.
“This was fun,” he thanks me, as the station approaches where he will leave me. “I didn’t tell you before, but this was my first date in two years.”
“Two years eh? Was she that great?” I guess.
He nods. “Yeah. And she wasn’t even mine,”

“Mine wasn’t mine either, and I still think about him every day.”
“Benjamin!” he refers to my blog. Ram knows my website that pretty much covers every bed I ever slept in. “At least you didn’t waste two years waiting,” he smiles.
“So is that was this is about?” Our eyes meet. “Ram, is this about sex?”
The charcoal eyes hesitate. The mouth looks for words that don’t want to be found. I kiss him.
“Wow,” he smiles. “And thank you.”

Christians versus nude-beaches.
But for once I keep my mouth shut.

Cougar Town

Last year. It’s my first time in New York City. A taxi brings me from JFK to my hotel. Traffic already dense in the morning mist. Sightseeing buses making early stops at every corner of the street, with vehicle-long advertisements on the side:

C o u g a r T o w n. T h e S e x y N e w C o m e d y O n A B C.

Home. I was home.

I was in the city where the word Cougar went without explanation: A woman dating a man at least 7 years younger than she is.

For my 30+? birthday, a considerate friend gave me a book: Cougar. A guide for older women dating younger men by Valerie Gibson. I had just met Benjamin. He was young, bright, sunny, and open to new things in general, and new women in particular.
“You can come up if you like,” Benjamin one day invited me to his apartment. “My girlfriend is not home.” I declined through grinding teeth. A wise choice, as I later learned from Valerie Gibson’s book. Aside from the obvious fact that coming up with a man who is taken is not a smart thing to do, I also made the classic beginners mistake: I was in love with Benjamin and he knew it.

No matter what source you consult, from modern day Cougar guides to the ancient Greeks, they all stress the same thing: when it comes to dating young men, never let them know you love them. Or at least not before you “humble them and draw their sails,” as Socrates so eloquently put it. Winning the heart of a below 25, is a bit like house training a dog: it requires patience, discipline, and strategic timing.

No wonder I sucked at it.

At the sight of Benjamin my knees turned to Jell-o, my eyes forgot to blink, and the stutter of my mouth resembled the words ThankYouLord. If there was anyone severely humbled it was me. And I would testify to these emotions in the present tense, instead of the past tense, but Benjamin doesn’t like that I am still thinking about him. Pretending to be over him is the only favor he still accepts.

So with me flunking my Cougar exam, and several unsuccessful re-examinations later, what should a cougar behave like? Courtney Cox plays a fresh divorcee, who strategically keeps her heart out of the equation when dealing with her toy boy Josh.

C o u g a r T o w n. I e d e r e d i n s d a g 2 1.0 0 o p N E T 5.

Socrates would have been proud of her.

Cougar Town starts, Tuesday March 23 th, 21.05 at Net 5 (Netherlands)
Dutch American Diary, the story of Benjamin LS Harteveld is on this site. Available for free for a limited time.