Onwillekeurig spant mijn bekkenbodem, en laat weer los. Er is niets meer om vast te houden of weerstand tegen te bieden. Een doffe tinteling herinnert nog aan de pijn. Mijn wangen trekken van de opgedroogde huilbui, die de blos van het orgasme wegspoelde. Valentijn draait krulletjes in mijn haar. Lees verder
De mussen zitten nog op het dak maar het is dan ook pas 10 uur ’s ochtends. Valentijn en ik lummelen op de stoep van de overburen in de schaduw. In de volle zon is de slotenmaker al 15 minuten in mijn voordeur aan het wroeten.
“Hij laat niet los,” roept hij naar ons toe. Het zweet staat op zijn voorhoofd. “Ik heb net een cilinder uit een ander huis gehaald. Zal ik je die geven? Als het meezit krijg je er geen rekening van.”
Ik vraag of er bij zo’n tweedehands slot niet midden in de nacht een kerel in mijn huis staat.
“Nee hoor, dan moet ik het al zijn. En ik hou al die sloten echt niet uit elkaar.”
Binnen geef ik hem een glas sap dat hij in één keer achterover slaat. Valentijn wil alleen koffie.
“Vond je dat ik dat goed afhandelde?” gooi ik vanuit de keuken de woonkamer in, terwijl ik onze koffie’s maak. “Of had ik wel een nieuw slot moeten nemen?”
Valentijn drentelt naast de grote uitgeklapte slaapbank, met de fleece cover. Tegen de muur liggen kussens bij wijze van rugleuning.
“Vraagje. Is dit eigenlijk een bank of een bed?” Een prangende vraag. “Ik zag de slotenmaker er ook al vreemd naar kijken.”
Ik haal mijn schouders op.
“Er komen hier nooit mensen over de vloer. Mijn moeder zegt dat mijn bank gewoon altijd in de speelstand staat.”
Op het uiterste puntje van de bank neemt Valentijn plaats. Hij trekt zijn Apple op zijn schoot alsof het een reddingsvest is.”
“Heb je Wifi?” vraagt hij terwijl zijn beeldscherm opstart.
“Nee natuurlijk niet. Ik ben toch geen café.”
Valentijn start nu ook mijn computer.
In de lange minuten die het duurt voordat alles is geladen heeft Valentijn al geconcludeerd dat ik Windows opnieuw moet installeren, risico’s neem met mijn virusupdates, en een nieuw koelelement nodig heb. Tevens blijk ik Wifi te hebben.
“Oh lief! Je hebt hem naar je eigen straat genoemd!”
Iemand anders in mijn blok heeft een Wifi dat wetpussiesmakemecome heet.
We drinken koffie. In een rap tempo legt Valentijn uit hoe hij mijn site gaat herbouwen. Al mijn teksten blijven bewaard, alles kan worden aangepast, en de nieuwe lay-out zal er in een vloek en een zucht op staan.
“Ik maak gewoon een mash-up van alle foto’s die je mij hebt gestuurd, en het oorspronkelijke ontwerp van je vormgever.”
Het is even stil.
“Luister je eigenlijk wel?” zijn jonge gezicht kijkt me indringend aan.
Een grote slotenreparateur die mogelijk met mijn voordeur sleutel rondcrosst.
Een porno ziekeling die in mijn straat woont.
En dat alles op de dag dat ik een 24 jarige alle codes tot mijn website geef.
“Het is niet dat ik jou niet vertrouw. Maar met die slotenman….. Ik moet er een beetje van bijkomen. Ik ben heel kien op wie ik binnenlaat.”
Valentijn lacht. “Je laat mij binnen! Maar dat is omdat ik een nerd ben. Die boezemen vertrouwen in.”
“En jij bent ook nog een oversekste nerd,” constateer ik.
“Gelukkig wel, anders had je me nooit zien staan.”
Valentijn blijkt te roken. In mijn verwilderde tuin stroopt hij zijn mouwen op voor hij er één opsteekt. Op iedere onderarm zit een tatoeage.
“Jullie testen toch ook vrouwenproducten? “ vraag ik hem. Valentijn schrijft voor een seks site. “Ik zou wel van die vaginale balletjes willen testen. Uit China.”
“Dat zijn ben wa balletjes,” verbetert hij. “Weet je wel waarvoor die zijn?”
Ik knik. “Hoop wel dat ik er goed in ben. Dat is geen reclame als ze zo uit je poesje rollen. Als yogadocent dan.”
“Ik zal kijken of ik een leverancier zo ver kan krijgen,” verzekert hij me. “Beter dat dan die draken penissen. Ik denk dat onze lezers daar echt niet op zitten te wachten.”
“Zou jij misschien nog héél even naar mijn Outlook kunnen kijken?” bedel ik voor hij vertrekt. “Ik heb nog nooit berichten kunnen versturen.”
Ik trek een beteuterd gezicht.
“Wel ontvangen, niet versturen?”
Valentijn herinnert zich een geheime code en duikt ermee mijn Outbox in.
Bij het eerste bericht dat goed verzonden wordt begint de computer oorverdovend te ratelen. Virusupdate.
We kijken elkaar aan.
“Dit is echt heel erg hè?” grijns ik. “Hij heeft echt een grote beurt nodig.”
Valentijn schuift in de antieke bureaustoel. Heel even raak ik zijn tengere schouder aan. Er slaat geen bliksem in mijn vingers.
“Ik heb een vriendin,” zegt hij. “Dus.”
“Open relatie,” vul ik aan. “Dus.”
Hij kijkt me aan. Alle sex-toys en andere intimiteiten die we de afgelopen dagen op Twitter hebben besproken stapelen zich tussen ons op.
“Ik twijfel. Jij twijfelt.“ zegt hij beslist.
Wij twijfelen.
Daar was ze weer; de happy single. Iemand was over haar begonnen op Twitter, over dat ze niet bestond, en direct dartelde de ipottende 29jarige accountmanager met highlights door mijn Timeline.
Ik zag haar al bij het woord Single, maar met de toevoeging Happy ervoor huppelde het Pilates sletje nog net een tandje vrolijker.
Degene die het vraagstuk De Happy Single als een bom had laten afgaan op Twitter, had 10.000 volgers, en al snel stroomden uit alle uithoeken van het medium reacties binnen. Koude bedden. Eenzame nachten. Alleen thuiskomen in de kleine uurtjes. Een hele generatie Sex en de City kijkers gaf grif toe dat ze helemaal niet zo happy waren. Single zijn was een lijdensweg waar men zich dapper doorheen sloeg omdat men licht hoopte te vinden aan het einde van de tunnel. Ze wachtten iedere zaterdag in V&D pyjama op betrouwbare vent of een andere Verlosser.
Op het tijdstip dat een Happy Single zich een weg naar binnen had gepijpt op Wasteland en met een buttplug in de darkroom lag, dronk de Unhappy Single muntthee op de 3- persoons Ikea bank.
Ik begon dat crack sletje nog bijna sympathiek te vinden tussen dat volhardende zelfmedelijden.
Ik twitterde uit de losse pols wat beledigingen terug, blockte links en rechts wat gejammer, en na deze bijdrage aan de discussie onderwierp ik mezelf aan rücksichtsloze zelfreflectie.
Want hoe zat het met mij? Verlangde ik ook niet stiekem naar een man?
Was ik niet ook eenzaam?
Ik zag twee garderobe stangen op de grond. Voor de vierde keer was het kledingrek naar beneden gekomen. Dit keer hadden de jurken de volle lading boorgruis gekregen. In de muur zaten acht extra gaten.
Ik dacht harder na, en realiseerde me dat ik binnen twee jaar weer moest verhuizen. Toch wel handig als je al wat mankracht in huis hebt. Die is vaak ook helemaal in zijn element als hij zo’n “het mag nog net op je B rijbewijs” verhuisbus mag rijden. Zelf heeft hij dan een leaseauto waarmee hij op zaterdag mijn boodschappen doet, ik bedoel onze boodschappen.
De verlangens begonnen nu echt vorm te krijgen!
Aangewakkerd door dit succes dacht ik nog vuriger na. Diepe rimpels trokken in mijn voorhoofd. De overburen dachten waarschijnlijk dat ik een drol naar buiten aan het persen was.
De gang moest nog worden geschilderd.
Ik wilde op vakantie en dan kon hij mooi op de katten passen.
Het single zijn had mijn tegoeden verslonden, daar kon je geen yoga tegenop geven.
Maar hij, HIJ, zou een inkomen hebben waardoor de financiële hemel op aarde weder zou keren.
Het was een uur of drie en ik had honger gekregen van deze diepgravende analyses. Ik dook de koelkast in. Zalmsnippers. Crème fraiche. Spinazie. Ik gooide alle lekkere dingen die er in huis waren in een grote pan tot een gerecht dat in één keer door mij opgegeten moest worden. Spinazie mag je nooit opwarmen.
Toen huppelde ik naar bed voor een middagslaapje. Om 7 uur ’s avonds werd ik wakker onder mijn roze dekbed. Ik lag diagonaal. Buiten klonken jonge stemmen.
Er stond een verhuisbus aan de overkant. Drie fiere studenten droegen dozen, planken en matrassen de arbeiderswoning in. De blonde had speelse lokken. De zwartharige lichte ogen. Een half-Indonesische jongen zette een blikje cola op de laadklep. Om zijn smalle heupen zat een merkspijkerbroek en een lage lichte riem.
Ik bad vurig tot alle Goden die er bestonden dat hij de slaapkamer aan mijn kant kreeg. En dan zou ik nooit meer iemand crack hoer noemen. Zelfs niet als ze het had verdiend.
Zo slank als een fotomodel. Haar blonde pony eindigt op de lange wimpers van haar reusachtige blauwe ogen.
“Ik heb gegokt dat je mosterd lust,” tovert @dekrolsekat een wit papieren zak tevoorschijn.
“Rookworst! Poesje, je bent een engel!”
Ik geef haar een knuffel. De borsten waar menig Playmate jaloers op kan zijn drukken tegen me aan. Er trilt iets in haar blauw geborduurde jas.
“Mijn geliefde.” Ze duikt in haar iPhone en laat me een mierzoet smsje lezen.
“Het glazuur springt bijna van mijn tanden,” grijns ik.
Uitgehongerd stort ik me op mijn broodje.
We OVchippen ons een weg de Metro in, bij de goede halte weer naar boven. De straten en grachten weergalmen onze snelle pas. Tijd om eerst langs het hotel te gaan is er niet.
“ Ik neem mijn tas het theater in,” gooi ik hem over mijn andere schouder. “Slaap je bij mij? ”
Ze schudt van nee. “ Maar je vindt vast wel iemand interessanters om je kamer mee te delen.”
“Ik heb dan ook condooms mee,” stel ik haar gerust.
Jan Heemskerk is onze gezamenlijke tweetflirt. En ik chat bovendien al maanden met zijn zoon van 19.
Geen garderobe te zien. Mijn tas eindigt tussen mijn voeten in een kleine theater zaal. De dure jas van de @dekrolsekat ligt op haar slanke dijen. Er zijn bijna alleen maar vrouwen. Het licht gaat uit.
De Sas en Jan zelfhulptour is gebaseerd op het boek “Jan en Saskia over seks en liefde”, een humoristische briefwisseling, waarin ze elkaars vragen beantwoorden zoals: Vinden vrouwen het formaat belangrijk? (ja) Houden mannen alleen van grote borsten? (nee) Waarom liegen mannen? (omdat ze ons gelukkig willen maken)
“En waarom vallen vrouwen op jonge mannen?” vraagt overwegend monogame Jan van eind 40, aan zijn hartsvriendin Saskia, die een voorkeur heeft voor alles wat jong is.
“Wij begeren hem om zijn energie, roekeloosheid, zijn rebellie, en al het andere wat jullie oudere mannen verloren hebben.”
Geen waarheid wordt gespaard.
@dekrolsekat schudt haar stijle lokken.
“Ik herken me er totaal niet in,” verzucht ze in een microfoon die het publiek rondgaat. “Hoe groot wat is. Wie oud is en wie jong. Als je de ware hebt gevonden doen al dat soort dingen er niet toe.”
Saskia Noort knikt begripvol. “Jij hebt de ware gevonden, begrijp ik?”
“Er is een diepe innerlijke verbondenheid,” beaamt @dekrolsekat
Jan heeft zich inmiddels naast Saskia geposteerd. Een halve kop groter, en zijn brede schouder schurkt tegen zijn platonische vriendin aan.
“Klinkt schitterend,” spreekt zijn zware stem. “Maar als ik vragen mag: die diepe innerlijke verbondenheid – hoe lang duurt die al?”
@dekrolsekat bekent dat ze de liefde van haar leven, haar prins uit duizenden, die haar accepteert als het veelvrijerige, bindingsangstige poesje dat ze is, pas twee weken kent. “Maar hij is wel direct bij zijn vrouw weg gegaan.”
Na de voorstelling is er champagne, bitterballen, een gratis goodiebag. Saskia signeert het boek, @dekrolsekat krijgt nog 2 smsjes en Jan trekt een schoon shirt aan.
“Die erotische verhalen wedstrijd komt er hoor,” drukt de hoofdredacteur van Playboy ons op het hart. Hij krabbelt drie kussen in mijn boek. “Je moest nog de groeten hebben van junior trouwens. Hij noemt je onze Cross Over Cougar.”
We gaan weg zoals we gekomen zijn, met de dienstlift achterin de gang. Een grote man stormt door de sluitende deuren.
“Dag dames.”
Jan Heemskerk.
@Dekrolsekat knikt vanaf haar iPhone en grinnikt naar me.
Even denk ik dat zij het ook voelt.
Dat ook zij de dubbelzinnige logeertas tussen mijn benen en de erotische verhalen heeft verbonden.
Dat de rebellie van deze cross-over-cougar, en de roekeloosheid van de hoofdredacteur van Playboy tot een botergeil 3D lift avontuur zullen leiden.
Of een “alle remmen los” menage-a-trois in de oh-zo-handig naast de deur gereserveerde hotelkamer.
“Je raadt nooit wat hij nu weer heeft gesmst!” glimt ze.
En ik realiseer me dat diepe innerlijke verbondenheid toch ook zo zijn gemiste kansen heeft.
Tourdata en kaarten voor De Sas & Jan zelfhulptour hier
De krolse kat blogt van ware liefde hier.
It’s not going to happen.
Me and the over-40 guys, it’s just not. I fooled myself for a very long time:
“I like Rutger Hauer! and he’s like 65 or something!”
“I would SO do Eric Roberts!”
“Brad Pitt is still hot.”
Sure babe.
They’re all men I grew up with. Crushes I got when I was 20. They were hot guys pulling their pants off in a Levi’s commercial (Pitt), hot guys teaching me new sex positions in action movies (Eric Roberts) or hot guys deflowering virgins in a medieval hot tub (Hauer).
Maybe the current 40+men once possessed that sexual charisma. It’s just that I wasn’t there to watch it. I see them IRL, battling mid-life crisis, with a long-gone six-pack, two kids, an ex-wife and spending a kings ransom on alimony. Not exactly stuff that charms me out of my pants.
Whereas the last three guys, although “boys” would be a more correct term, I had a crush on were either being impossible, posted pictures from “school trip” to FB wall, lived with parents or a combination from all of the above.
* huge grin *
Yes, I have weak spot for the below-25 age category the size of a football field.
I’ll be taken in their parents bathtub instead of in his bachelor penthouse.
He’ll work in a jeans store instead of advertising them.
And he’ll learn from me which pose hits the G-spot best.
And neither one of us will ever have to act that we like it.
I’m not eating. I’m not eating because the restaurant has put garlic in all warm dishes and the last thing I want is to create more problems in my love life.
“Look.”
I unfold an A4, carefully avoiding the wine stains and Joyce’s pumpkin soup.
The virgin. Salvatore. Valentino. A few recent dates and a young journalist I email with. There are rates for love and for past hurt. There are estimates for risk of future drama.
“The more I love someone, the more I get hurt, “ I fold the paper and put it away. “But I think I nailed it. I should go for someone I don’t give a shit about.”
“Nailing?” Tantric mistress Joyce frowns as she folds her hand into a long phallus like shape and thrusts. “You shouldn’t be nailing, Lauren. You should be nice and soft.”
“Yea-hea, and look where that brought me.”
I don’t date. I don’t have sex. And a lover who fell into my lap this Spring, has left me for a girl with a hamster. At the time, I was already too weak to fight it.
“It’s been a year since Valentino,” I admit. “I think this all goes back to him. And he didn’t even bother to close things off.”
“Do you know what Valentino wanted?” Joyce asks. “In retrospect? “
I shake my head. “I think me being in love was just a bit too much to handle,” I dab my eyes with a napkin. “Even girls his age are more aggressive than me.”
Girls his age. The bright happy 20 year olds, who juggle boyfriends on my Twitter Timeline. Who chat and tweet, and remind me every day that boys are like ripe fruit waiting to be picked. Like dogs waiting to be trained. Like toys ready to be tossed away when you’re done playing.
Joyce puts down her spoon.
“Lauren, I know you. And you really only have two choices: One is to have sex with a man you love, and yes, you will get hurt if he doesn’t love you back. Or two: to have sex with someone you don’t care for,” she drops a silence. Her eyes turn watery. “But you’ll end up loving him. That’s just who you are.”
I snivel. “I’m a pathetic excuse for a cougar.”
“I don’t know what kind of cougar you are,” Joyce says as she too wipes her eyes dry. “But as far as nice and soft goes, I think you nailed it.”
The eyes are still black. Charcoal-like streaks cover his lower and upper eyelids. Mascara thickens the eye lashes that are no doubt already long and thick by themselves.
“Remind me. Why did I agree to keep this make-up on?” The first words of the young man. He must be somewhere in his early twenties. “I’m small, coloured, and now I look gay.”
My date pushes his fists deep into the pockets of his off-white jeans. A heavy buckle is pulled down a few centimetres. A bright blue shirt loosely covers the flat belly.
I make resolutions to go on a hunger fast as soon as I m home.
“If it bothers you we can take it off,” I look up to the Indian eyes again. “I like it though.”
He pulls up his shoulders and grants me a smile.
“Who minds a little more mockery? I walked around teenagers all day, with nothing but a cloth to cover my loins.”
We go for a drink in his favourite hang-out. Sunlit shiny skyscrapers mark the way.
“And nachos with melted cheese….” The waitress smacks our order on our table. Lucas barely manages to hold down his chuckle until she’s out of hearing distance.
“Personnel comes in two flavours here. Either unbelievably nice, or unbelievably rude,” he explains. “They’re both equally entertaining.”
He re-settles. The hard bench of the terrace is uncomfortable, but it allows us to sit very close to each other. Neither one of us touch the chairs.
“I have a question. Why are you called Lucas? Didn’t they give you an Indian name before you were adopted?”
He shifts his weight away from me.
“They did. But it’s a really weird name. It’s an animal in Dutch. Or something sexual. And no, it’s not Puss.”
“Ram,” I say. The r rolls superior over the nachos. The a an arrogant long vowel, “You were named Ra’am.”
He looks at me in disbelief. “No one has ever, ever guessed that!”
“Any yoga teacher would guess that.”
Ram squeezes a slice of lemon into the bottle of his Mexican beer. “My parents are Christians.”
I think of something comforting to say. “Mine went to nude beaches.”
The few hours we have fly by at staggering speed. He joins me on the train home, so that we can spend another half hour together.
“This was fun,” he thanks me, as the station approaches where he will leave me. “I didn’t tell you before, but this was my first date in two years.”
“Two years eh? Was she that great?” I guess.
He nods. “Yeah. And she wasn’t even mine,”
“Mine wasn’t mine either, and I still think about him every day.”
“Benjamin!” he refers to my blog. Ram knows my website that pretty much covers every bed I ever slept in. “At least you didn’t waste two years waiting,” he smiles.
“So is that was this is about?” Our eyes meet. “Ram, is this about sex?”
The charcoal eyes hesitate. The mouth looks for words that don’t want to be found. I kiss him.
“Wow,” he smiles. “And thank you.”
Christians versus nude-beaches.
But for once I keep my mouth shut.