Tag archieven: Jonathan

De Junta

Eerder blog in deze serie: de reunie

Famke vindt me bij de kalenders.
“Deze is wel leuk niet?” wapper ik met een Loesje week kalender, “Ik hou altijd alles bij, met jongens enzo.”
“Loesje? Dat is hyper aseksueel.” Famke trekt een onsmakelijk gezicht.
“Ik wil eigenlijk weer een Pluk kalender,” beken ik. “Pluk van de Petteflet. Zeker nog erger.”
“Pluk is in elk geval een jongetje.”
Onderweg van het station naar ons café geeft ze toe dat het ook wel iets voor haar is, een jongenskalender.
“Ik bedacht gisteren nog dat er maar één man was in 2012. Maar toen bleek dat ik allemaal kansloze kerels was vergeten. Dat zou mij met zo’n kalender niet overkomen. Weet jij trouwens hoe die jongen heette?”
“Je 22 jarige? Hoe zou ik dat moeten weten. Heb je hem niet meer gesproken?”
“Als ik de naam niet weet? Hoe sms je dan? Hoi. Komma.”

Geheel in lijn met mijn nieuwe dieet, waar ik mij sinds 1 januari met religieus fanatisme op heb gestort, gun ik mijzelf 1 wijn.
“Dieet?” informeert Famke, als de ober mijn tosti brengt. De kaas druipt tussen de boterhammen uit.
“Alles waar geen 13 oliebollen inpassen is voor mij een dieet.”
“Oh. Ik rook gewoon nog steeds.”

In onze studietijd walmden we ons studentenhuis blauw. Ik stopte halverwege mijn twenties, maar Famke liet de sigaretten alleen staan in de jaren van haar aan-uit-knipperlicht-wat-een-lul – laat ik hem David noemen. In plaats van David een laatste klap in zijn gezicht te gegeven, stak ze weer een sigaret op.
“Ik kwam David laatst tegen en reageerde net zo dramatisch als jij met Valentino. Ik vroeg bijna Met hoeveel vrouwen op dit feest ben je naar bed geweest? Bijna. Met hoeveel ontglipte al.”

“Valentino is finito. Net als Benjamin. Ik ben over ze heen, sinds – ”
Laat ik hem Rafael noemen.
Sinds oktober ben ik verliefd op Rafael van tv, die mijn emotionele huishouding flink heeft opschoond.
“Met wortel en tak uitgeroeid echt. Ik heb geen gevoelens meer voor Ben en Faalentino.”

Famke, die elk seizoen en elke feestdag wel een herinnering aan David koestert, overweegt ook op therapeutische basis verliefd te worden op Rafael.
“Hij schrijft toch? Dat doet het altijd wel goed bij mij. En het is een knappe man. Zo’n beroemdheid is ook lekker onbereikbaar.”
“Precies. En Rafael heeft bovendien een vriendin.”
“Wat? Verdomme, daar begin ik niet aan hoor. Heeft hij geen broer?”
“Nee. Wel een vriend. Die heeft het met half Amsterdam gedaan.”
Famke Googlet – laat ik hem Bas noemen – en klakt goedkeurend met haar tong.
“Zou Bas op ouder vallen?”
Ik verzeker haar dat Bas ongetwijfeld een zeer brede smaak heeft.

“Ik heb laatst ook iets gehad met een barkeeper, Sasha,” voer ik het aantal name dropping incidents nog verder op. “Hemel op aarde, net als Jonathan en Nathan. En niks meer van gehoord. ”
“Ook een cheater dus….” concludeert Famke.
Om Jonathan heb ik tot twee keer toe jaren getreurd, en voor Nathan heb ik mij door een existentiële crisis gesleept, waar iedere vrouw boven de 15 zich kapot voor zou schamen.
“En geen traan om Sasha gelaten,” poch ik. “Knap hè?”
Famke knikt en veegt mijmerend over haar tablet.
“Rafael is net Teflon, niets blijft meer plakken. Ik hoop dat Bas ook zo is.”

 

 

Top three kissers

A man’s kiss is like his penis; the owner is usually clueless how it rates. Whether he’s good or bad. If you are aroused by it, or disappointed. If it’s inviting you to surrender, or forcing it’s way in. Even if he has missed 24 dental appointments and had his penis broken in three different places, he will still think his kiss and cock are the stuff that dreams are made of.

We all know what bad kisses are. So I dived into the Google to find out why it is that some men kiss so lovely. What makes them so special? The first thing I stumbled upon was the Kama Sutra, sharing with us 8 different kisses. I read it, conclusion being that what good kissers don’t do, is read the Kama Sutra. Applying even one of these eight, is sufficient to banish a man from the female Universe for life. That the Kama Sutra is an Indian marriage manual (not a dating manual) makes it even more cruel. Don’t get married in India, unless you like getting your face sucked off.

I tried reading another article on kissing but stranded on page 2. You can read it here, if you like. It does indicate that sucking of someones face is a bad idea, as is forceful kissing. Things most women will agree on.

Here’s my personal top three.

3. Valentino

From the moment he walked into my yoga class, to the moment we kissed in his student room;  1,5 year. He wasn’t 19 anymore, he wasn’t seeing someone else anymore. Valentino had more experience, than I hoped to get in life time, and I expected him to take initiative. He didn’t. When I finally laid my head to his shoulder, and we kissed, I expected him to be passionate or pushy. He wasn’t.
Nothing could have prepared me for the sweet, feminine, kisses he gave.
“ Your kisses are so soft!’ I ruined the moment. “ I m sure you hear that all the time.”
He smiled and said: “Every now and then.”

The rest of his sexual behavior was less puppy like. More like a war where he conquered,  I defended, and he brought out the heavy artillery. Some of his tricks even worked and I did lose more territory than I wanted.

Gentle feminine kisses do not mean that someone is of outstanding character, nor that he has the best intentions. Yet you will always remember him, as if he did.

2. Mc. Dreamy

Just like Valentino, McDreamy was half Indonesian. Once a doctor, and now a performing artist, he had an ability to bring out emotions. It was in a bar on our first date. He ordered the same drink I did, twice, as if he was a bit shy. I leaned over and kissed him, and he responded. Silken, loving, without a hint of aggression or lust. I seldom cried tears that were so pure. Free from grief.
I still don’t know what happened.

 

 

1.  Jonathan

You’re 16. So is he. You kind of like him. And then he kisses you.
[pause] [pause] [pause]
Wow.

No, I wasn’t inexperienced, yet I don’t consider myself kissed, until I met Jonathan. I didn’t fondle, didn’t have oral sex, didn’t give head, until I met Jonathan. His patience, his gentleness, his commitment. That boy could seduce whole convents to give up their marriage to Jesus for a night with him.

My hunger to experience his tender, healing lovemaking again, has pushed me on an immoral kissing spree, kissing every man that remotely reminds me of him. Only to show up empty hearted. It is never Jonathan.

But ever since then, every time I kiss, something happens to the man. Some smile in silence. Some verbalize their admiration. And some stand spellbound, and utter just a simple wow.

 

 

Winter fairy tale:
click here for a letter that includes both my time with Jonathan and Valentino
Or select their names on the right side bar.

 

 

Brief voor Jesse Jonathan

2007

Voor Jesse, Jonathan,

Al was ze wreed, doortrapt en laf,
verwijt het de geliefde nooit;
zij heeft alleen het werk voltooid
waartoe je zelf de aanzet gaf.

Bijna verontschuldigend schrijf ik mijn geliefden, schaamtevol dat ze eindigen in mijn boek en op mijn website. Voor eeuwig rust hun naam naast de mijne en liggen kwetsbaarheden op straat waarvan niemand weet of ze feit of fictie zijn. Zou je begrijpen dat voor jou geen excuses wachten maar Jean Pierre Rawie’s dichterlijk besluit; “je hebt het ijzer zelf gesmeed”?

1989. Ik kon geen hoogte krijgen van dat lachende gezicht met die onregelmatige trekken. Manlijk voor een tiener, maar met ontwapenend slordig haar.
 “Maagd nog hoor,” gaf je je status. Beschaafd welvende  jongensspieren glooiden bronstig in dun flodderige kleren. Er was maar één conclusie mogelijk: Hij is knap. Hij is heel erg knap.

Ik heb altijd gedacht dat het komkommertijd was op je chique gymnasium, dat Lauren van de openbare Havo zomaar 15 hele weken van je kreeg. 

Al twee jaar kende jij de vluchtigheid van je liefde en de schade die het toebracht. Voormalige vriendinnetjes wachtten op je bij het schoolhek. Herlezen liefdesbrieven als betraande schat tegen hun aan geklemd. Ook ik werd verliefd en verwelkomde je in mijn leven. Volmaakt gewillig reageerde mijn lichaam op je bekwame handen. Maar dit betekende niets voor je zonder die laatste verovering; geloof in de oprechtheid van je liefde, waarvan wij beide wisten zij niet bestond. Met boosheid, vleierij en tranen beslechtte je mijn reserves, het enige waar ik controle over had. En met mijn verloren waardigheid als jouw trofee, maakte je het uit.

“Die jongen is gewoon heel romantisch, die denkt iedere keer dat het ware liefde is.” Zou ‘t? 
Dat schattige handtekeningetje achterop je brieven; Jesse. Met een bloemetje erbij.
Het onweerstaanbare kusje dat de monogame manager Jonathan mij onderaan zijn emails geeft.
Maar vrij snel kwam ik er achter dat de virtuele zoentjes naar alle vrouwen met een Inbox gaan. En je strooide bloemetjes tot diep in Azië, over een pad van ontrouw en toevallige ontmoetingen.

Mango is het eerherstel voor iedereen die je met je onschuldige giechel en knuffels verliefd hebt laten worden.
Voor de maagden die door jou zijn gebroken. 
Voor de studentes die zich flink hielden als het bij één nachtje bleef.
Voor mantelpakjes die knelden omdat buik en borsten nog rozig waren van je complimenten.
Ik troost voor onbeantwoorde brieven en gewiste voicemails van een ieder die zich aan jou gaf. Twintig jaar vertrouwen, geoogst en beschaamd.

Maar ik getuig ook van je aantrekkingskracht en toewijding. Geen gevoelig gebaar of ontwapenende eigenschap blijft ongenoemd. Het genot en de heling, je hoge prijs meer dan waard. 

Want ondanks je wreedheid, en alles dat ik niet begrijp, is mijn boek niets minder dan een hommage aan jou. Aan de onschuld van slordige Jesse. Aan de kracht van Jonathan de man. Een groter geschenk dan excuses of verontschuldigingen ooit kunnen zijn.

Liefs,

Lauren

Deze brief werd in 2007 geschreven. Hij is nooit verstuurd.
“Mango” wordt op dit moment opnieuw door mij bekeken, en ik zal mijn uiterste best doen het echtecht in 2011 uit te geven.

Letter for Valentino

 

 

 

From June 2008 to November 2009 I kept a diary about my crush on a 19yo student (Dutch American Diary, scheduled to be published Summer 2012) . This was my last letter to him. It starts with the Winter he was born.

 

Christmas Eve 2010

Dear Valentino,

I remember that Winter. The icy wind blew through my leather jacket, my New Wave hairdo was squashed under a black beret. The peanut butter on my sandwiches hard and tasteless in the windy school yard.
And I remember the green eyes that enchanted me, in the early days of January. His lovers kiss on a hard bench in the middle of the city. The intimacy of my warm attic room. The smell of fresh croissants my mother brought us.

I remember a warm meadow, the flowers, the cows. The path that we took, and that  he was no longer mine on the way back. It would take me three diaries to get over him, and even that was just because I didn’t write much. At some point you get bored listening to your own grief.

For almost two decades, I was convinced that my past was frozen like the sandwiches. Captured in my diaries for me to re-read when my memory failed. That new lovers would come and go, but that nothing could change the past.

Until the day we met, 2,5 years ago. Suddenly I saw that year in print.
“See, I really am 19,” you insisted, as you waved your student card.
The year, the month, the date. A baby, born from a mixed-race marriage, that opened it’s brown eyes to the world when the green ones enchanted me.

The notorious Winter had changed, for now it was when you were born.

On the crowded days we flirted.  At quiet moments you shared. Your childhood. Your pains. Your traumas. Unnamed secrets that I never told anyone, nor ever wrote them down. With every incident I thought: “Where was I?” The truth being that I knew exactly where I was. Where I lived. With who. What my so-called worries were. And I couldn’t shake the feeling that I should have been there with you.

Early this year you emailed me care-free: “I would love to see you. Can we meet?” I responded, yet a silence followed. A silence that I knew could last up to eight months. Your impossible behaviour. Never a yes, never a no.

A week after your request it was your birthday, and I sent you a few loving lines. You returned with a few neutral ones, and then you finished it: “I think it’s a little sick you still remember my birthday.” Without any regards, love, or kiss, your name ends the short message.

When I think of you the tears always come before the thought. Still catching me by surprise at night.

This is not an eloquent post. It may not have any value to the world, but you will find it if you ever look for it. And I need this to move on.

The year of your birth will freeze back  to the story my diary tells.
Tonight’s  white Christmas Eve will be the last time I cry for you.
And hopefully my future will be one with green eyes and warm meadows.

Love,

Lauren