2007

Hoi Benjamin,

Zie jij hem nog wel eens? Mijn geliefde romanpersonage? Iedere dag scroll ik langs zijn hoofdstukken. Soms lees ik een opwindende zin: “Benjamin duwt zacht, dan dieper.” Beleefd scroll ik dan weg omdat ik denk dat jij dat fijner vindt.

Laatst heb ik Benjamin’s inleidende beschrijving ingevoegd zodat de lezer nu ook verliefd is op de zelfverzekerde student. Ze heeft zijn donkere uiterlijk bewonderd, dat ze niet kon thuisbrengen. Onbewust schuifelt ze even tegen hem aan, na iedere schijnbaar toevallige aanraking van zijn handen.
“ Ik wil trouw zijn aan mijn vriendje,” zegt ze maar weer eens tegen zichzelf.
“ Je komt alleen bij ons slapen,” glimlacht Benjamin geruststellend. Waarmee hij nog niet verklapt dat ons een blonde Fries is. Schaars gekleed in spijkerbroek serveert deze charmante minnaar warme thee en chocola aan de keukentafel. De reden om trouw te zijn vervaagt. Haar hand zoekt die van Benjamin. Ze strengelt en knijpt zijn vingers, hopend dat hij begrijpt dat ze van gedachte is veranderd.

De jonge Benjamin verzorg ik goed. Met het verliefde meisje en de vriend waar hij een vrijblijvende aantrekking toe voelt, komt hij niets tekort. Maar met jou, de echte Benjamin, de inmiddels succesvolle volwassen man die ik sinds onze encounter 15 jaar geleden niet meer heb ontmoet, daar heb ik al maanden niets van gehoord. We mailden een tijdje. Verrassend vrijdenkend las jij de situatie waar je na het samenvoegen van een aantal verhaallijnen, door mij in was geschreven. Kleine stukken van ons gezamenlijk verleden waren in een zeer suggestieve vorm gekneed. Als een beeldhouwwerk dat voor het eerst door een ander werd aangeraakt, zo spannend vond ik je reactie op een erotische passage die nog niemand had gelezen. Mijn keuzes waren juist geweest; je zuchtte naar de afloop. Wanneer kwam dat boek uit? Je korte mail bevatte genoeg woorden om mij terug te brengen naar vroeger, toen je mij verleidde af te maken wat ik begonnen was. Verdrietig zweeg hierna de hotmail. Het was voorbij.

Was het omdat ik opbiechtte je per ongeluk weer heel leuk te vinden, en wist je niet zo goed wat daar nu op te zeggen? Of om mijn suggestie zelf een bevredigend einde te schrijven? Ergens ben ik de fout ingegaan.

Een schrijver beklaagde zich ooit bij mij, dat mannen niet aanbeden werden. Geen vrouw had zich volgens hem ooit laten inspireren door een manlijke muze. “Maar wel zeuren over drankgebruik en ontrouw,” zo rondde hij zijn beschuldiging af.
Maar mijn liefde is anders. Schaamteloos bloeit zij nergens zo fel als in het gezelschap van manlijke schoonheid. Regels, alinea’s, pagina’s vol laat ik mij inspireren. “Een man moet in een vrouw de godin aanbidden, en zij in hem het goddelijke zien,” gaf ik mijn devotie een spiritueel randje.

Wat zowel de schrijver als ik helaas over het hoofd zagen, is de onwennigheid voor een man deze rol te dragen. Geliefd zijn valt de heren zwaar. Beroemd aanbeden worden, hoe vaak hebben ze er niet van gedroomd, maar als het zover is ontneemt zoveel bewondering de adem. Argwanend ontvangen zij deze liefde die niet op hun initiatief veroverd is.

Dus wat  zal ik je schenken? Op de vooravond van je verjaardag. Mijn laatste offer aan een God die nooit antwoordt, aan een koppig manlijke muze die zich kwaad zwijgend afwendde. Mijn cadeau ligt digitaal, tussen 1-en en nullen. Virtueel, in domeinen die de mijne zijn. Zwart op helwit printpapier en straks in iedere boekhandel tussen treinreizigers en kaartmolentjes. Langer dan jij of ik zullen leven, word je beschermd door tijdloze letters en onsterfelijke woorden. Wordt het lichaam dat nog T-shirts draagt in plaats van pakken gestreeld, de jonge mond dubbel gekust, de lust die volledig  trouw was aan zichzelf beantwoord. De 19 jarige Benjamin, voor eeuwig.

Liefs,

Lauren

Deze brief werd in 2007 geschreven.
“Mango” wordt op dit moment opnieuw door mij bekeken, en ik zal mijn uiterste best doen het echtecht in 2011 uit te geven.